“นี่... ถ้าพวกคุณลำบากใจ ไม่ต้องช่วยก็ได้ ที่จริงฉันก็มีกลุ่มของฉันอยู่...”
“ไม่” เหมยเกอพูดขัดก่อนที่หญิงสาวจะพูดจบ “พวกเราไม่ลำบากใจเลยสักนิด ที่จริงพวกเราก็ไม่ได้เข้ามาเล่นเกมนานแล้ว ได้รื้อฟื้นความทรงจำบ้างก็ดี”
“ใช่ ๆ ๆ ถูกของเหมยเกอ พอเข้าเกมมาก็รู้สึกเดินเหินไม่สะดวกเท่าไหร่ กลัวจะถ่วงเธอมากกว่า” ลู่ซินพยักหน้าเห็นด้วย
อู๋เซียงอี้รู้สึกหมั่นไส้เพื่อนสนิททั้งสองที่เข้ากันได้เป็นปี่เป็นขลุ่ย
“เพราะพวกนายมันอ่อนไง”
อี้ฟานอดยิ้มไปกับภาพตรงหน้าไม่ได้ ราวกับกำลังทับซ้อนกลุ่มนกกระเรียนของเธอ แม้จะขัดแย้งกันบ้าง แต่ก็ไม่ถึงกับแตกแยก ส่วนเธอในตอนนี้คงเป็นได้แค่ส่วนเกินของพวกเขา...
“ฮูหยิน...”
“สีหน้าคุณดูไม่ค่อยดีเท่าไหร่นะ”
เสียงทุ้มทั้งสองดังขึ้นพร้อมกันทำให้เจ้าของดวงตาเหม่อลอยคู่นั้นเริ่มรู้สึกตัว
นัยน์ตาสีอำพันคมกริบเหลือบมองชายหนุ่มเจ้าของสีหน้าเรียบนิ่ง ก่อนหันมาประคองภร
