“ไม่ผิดปกติไปหน่อยเหรอ” อู๋เซียงอี้พูดขึ้นหลังเจ้าตัวฟื้นฟูกลับมาแล้วครึ่งหนึ่ง “เจ้านั่นเป็นปัญญาประดิษฐ์ไม่ใช่เรอะ” แต่การแสดงออกและสายตานั่น ไม่ต่างจากมนุษย์กำลังมีความรักเลยสักนิด
“เป็นเพราะสัตว์เลี้ยงเซียนถูกออกแบบให้แตกต่างจากสัตว์เลี้ยงตัวอื่น สมองของพวกนี้คิดเองได้ไม่ต่างจากมนุษย์” เฟิงเสินอธิบาย เหลือบมองการแสดงความรักของสัตว์เลี้ยงที่มีต่อเจ้านาย จนยากจะเข้าไปแทรกกลาง อีกทั้งสายตานั้นยังมองเขาไม่เป็นมิตรสักเท่าใด
“ก็จริงอยู่... แต่นี่มันเกินขอบเขตของสัตว์เลี้ยงไปหรือเปล่า โอ๊ย!”
อู๋เซียงอี้ร้องเสียงหลงเมื่อเจอฝ่ามือพิฆาตของเหมยเกอฟาดเข้ากลางศีรษะ
“นายลืมไปแล้วหรือ ว่านี่คือโลกเสมือนจริงที่ถูกคิดขึ้นเป็นสิบปี ต้นแบบสมองของคนซับซ้อนแค่ไหน พวกเขาก็เลียนแบบออกมาได้มากเท่านั้น จะสงสัยไปทำไม”
“แล้วจะตบหัวฉันทำไมเนี่ย”
“แล้วจะทำไม” เหมยเกอเชิดหน้าขึ้นท้าทาย
“ถ้าไม่ติดว่าตัวจริ
