อี้ฟานมองร่างของเพื่อนร่วมทีมล้มลงไปกองกับพื้นราวใบไม้ร่วงหล่น นัยน์ตาสวยเบิกกว้างและว่างเปล่า ใบหน้างามนิ่งค้าง ไร้ซึ่งคำพูดใด ๆ บางมือเย็นเฉียบและไร้เรี่ยวแรง อาวุธในมือร่วงหล่นลงพื้นไปตามหัวใจของตน
นี่เป็น... ครั้งแรก... ที่เธอเลือกเดินหมากผิด จนทำให้เพื่อนต้องจบชีวิตทีเดียวถึงสี่คน
แม้ผู้เล่นจะสามารถตายได้หลายครั้งในเกม แต่ประสบการณ์ความเจ็บปวดนั้นไม่ได้แตกต่างอะไรกับโลกความจริงเลยสักนิด ร่างกายนั้นรับรู้ได้ถึงความเจ็บปวดทุกชนิดที่มีจากความทรงจำของสมอง ตั้งแต่ความเจ็บเล็ก ๆ ของมีดบาด จนถึงความเจ็บปวดทรมานจากการถูกกัดกระชากจากสัตว์ร้าย ลองคิดภาพตัวเองยามถูกมีดหั่นร่างทีละชิ้นทั้ง ๆ ที่ยังมีชีวิตอยู่ นั่นคือความเจ็บปวดที่สามารถสัมผัสได้ในเกมนี้ แม้กระทั่งความเจ็บปวดทรมานก่อนตายที่เธอเองก็เคยผ่านมันมาแล้ว และไม่อยากลิ้มลองอีกเป็นครั้งที่สอง
อี้ฟานยืนนิ่งไม่ไหวติง นัยน์ตาสวยเหม่อลอยมองภ
