“เอาล่ะ ฉันยอมแพ้ ครั้งนี้เธอชนะ โต๊ะนี่เป็นของเธอ” ฉางเป่าถอนหายใจให้กับรอยยิ้มยียวนกวนประสาท ไม่ว่าจะตอนที่เคยอยู่ร่วมกันหรือปัจจุบันก็ไม่เคยเปลี่ยนไปเลยสักนิด
“ว้า! ยอมแพ้ง่ายจัง” พูดไปอย่างนั้นแต่สายตากลับเต็มไปความสะใจ สะใจให้กับชัยชนะเล็ก ๆ น้อย ๆ ของตัวเอง ไม่รู้ว่าควรจะดีใจหรือสมเพชดีเหมือนกัน
“ไปบอกเสี่ยวเอ้อร์ ว่าจองห้องพิเศษ” ฉางเป่าหันไปสั่งลูกน้องข้าง ๆ นัยน์ตาคมมองหญิงสาวตรงหน้าที่ยังยิ้มกวนประสาทชวนหงุดหงิด ก่อนเหลือบมองเจ้าของร่างสูงสง่าที่ยืนอยู่ข้างกายนั้นด้วยความรู้สึกบอกไม่ถูก ที่ตรงนั้น... ข้างหลังของหญิงสาวนั้น เขาเคยยืนอยู่ แต่เป็นแค่เงามาโดยตลอด จนถึงทุกวันนี้ที่เขาเดินออกมาจากเงานั้นแล้ว แต่เธอกลับไม่เคยเห็นเขาอยู่ในสายตาเลยสักครั้ง และยังมองเขาเหมือนอยู่ในระดับที่ต่ำกว่าอยู่เสมอ มันทั้งน่าหงุดหงิดและเจ็บใจ
“ไปกันเถอะ” ฉางเป่าพูดกับถิงไท่ที่ยืนหน้างอเพราะแพ้ให้ก
