อี้ฟานเหลือบมองกลุ่มเด็กน้อยด้วยหางตา ก่อนก้มหน้าอ่านหนังสือในมือของตนต่อไป
“เก่งกันแล้ว ก็ให้รับผิดชอบกันเอาเอง”
หลานหวางได้แต่ถอนหายใจให้กับความใจแข็งของหญิงสาว จนเขาอดรู้สึกสงสารกลุ่มของฉินฟวงไม่ได้ เพราะอยู่ด้วยกันมานานทำให้เขารู้สึกเอ็นดูเด็ก ๆ กลุ่มนี้อยู่ไม่น้อย
“แต่ตึงเกินไปก็ใช่ว่าจะดี”
มือบางปิดหนังสือเสียงดังอย่างหงุดหงิด ก่อนเงยหน้ามองเจ้าคนที่เป็นแค่สัตว์เลี้ยงแต่ดันทำตัวเหมือนสุนัขพ่อลูกอ่อน
“เจ้าพวกนั้นเป็นลูกนายหรือไง อยากช่วยนักก็เข้าไปช่วยสิ” มาทำตัวน่ารำคาญให้เห็นอยู่ได้
“ถ้าเจ้าไม่สั่ง ข้าคงไปไม่ได้” คำสั่งของเจ้านายถือเป็นประกาศิตที่ต้องทำตาม กฎข้อนี้หลานหวางรู้ดี และเขาก็ไม่เคยคิดจะฝ่าฝืนคำสั่งของอี้ฟานเลยสักครั้ง
อี้ฟานได้แต่ถอนหายใจเมื่อโดนย้อนเข้าให้ นับวันหลานหวางนับจะปากกล้าขึ้นทุกที สรุปใครเป็นนายเป็นใครเป็นบ่าวกันแน่ แต่ยอมรับก็ได้ว่าสิ่งที่เขาพูดมามีส
