บ้า บ้า บ้า!!
นี่มันเรื่องบ้าอะไร?
ฉันพลาดได้ยังไง!!
ตุ้บ!!
เสียงทิ้งตัวอย่างแรงลงบนเก้าอี้ไม้หน้าโต๊ะเครื่องแป้ง ตรงหน้ามีเงาสะท้อนของผู้หญิงคนหนึ่งสภาพอิดโรย ขอบตาดำช้ำ ตามลำคอมีรอยแดงช้ำเป็นจ้ำ ๆ น่าเกลียด น่าขยะแขยง
เคร้ง...
ตุ้บ
กุกลัก ๆ
มือน้อย ๆ กวาดข้าวของเครื่องสำอางราคาแพงที่อยู่บนโต๊ะทิ้งอย่างไม่ไยดี
กล้ามาก!!
ไอ้บ้านั่นกล้ามากที่มาฉวยโอกาสกับฉันตอนที่สติไม่อยู่กับเนื้อกับตัว
"ฮึก อึก"
ห้ามร้อง! เธอต้องห้ามอ่อนแอ
"ฮือ ๆ"
แม้จะสั่งไม่ให้อ่อนแอ แต่น้ำใส ๆ ก็ไหลลงมาไม่ขาดสาย
เจ็บใจ!
เกลียด!!
โกรธ!!!
ความรู้สึกเหล่านี้มันประดังประเดเข้ามารุมเร้าในเวลาเดียวกันจนฉันกลายเป็นคนอ่อนแอ
กริ๊งงงงง เสียงโทรศัพท์ในห้องดังขึ้นเหมือนเรียกสติ
ฉันยังคงฟุบหน้าอยู่บนโต๊ะเครื่องแป้งปล่อยให้น้ำใส ๆ ไหลออกมาให้พอใจ
กริ๊งงง...
เป็นอีกครั้งที่โทรศัพท์เครื่องเดิมดังขึ้น ฉันตัดสินใจ
