#1
1771 Words
แพทริกมองคฤหาสน์หลังงาม ที่นี่ทำให้เขารู้สึกถึงขุมพลังที่เขาตามหามานานกว่าสองพันปี แต่เขาเข้าไปไม่ได้ เพราะที่นี่ยังมีพลังบางอย่างที่เขามองไม่เห็นซึ่งร้ายกาจมาก ร้ายกาจถึงขั้นรับรู้ถึงพลังของเขาได้
“อาเธอร์พี่ข้า...หากข้าทำลายพลังของท่านในตัวข้า ท่านจะกลายเป็นเพียงมนุษย์คนหนึ่งเท่านั้น” แพทริกเคร่งเครียด เมื่อคำนึงถึงอาเธอร์ แม้ร่างแหลกเหลวสลายไปแล้วแต่เมื่อใดก็ตามที่เขาเจอกับอาเธอร์ในชาติภพใหม่และคืนพลังส่วนนี้ให้ไป อาเธอร์จะจดจำทุกๆอย่างของตนได้ และสามารถสร้างโอกาสให้กับตัวเองอีกครั้ง แม้จะไม่ยิ่งใหญ่ในทันที
‘มาลี มาลา’ แพทริกส่งกระแสจิตเรียกข้าบริวารที่อาเธอร์สร้างและช่วยไว้
“ท่านแพทริก” ไม่นานทั้งสองก็ปรากฎตัว
“เจ้ารู้ใช่มั้ย การมีอยู่ของเจ้าบ่งบอกว่าอาเธอร์หาได้สูญสิ้นไม่”
“พวกเราทราบเจ้าค่ะ” มาลี มาลา เอ่ยขึ้นมาพร้อมกัน “เศษเสี้ยววิญญาณของนายท่านอยู่ในตัวท่านแพทริก”
“ใช่แล้ว ข้ารับพลังของท่านพี่อาเธอร์มาพร้อมกับเศษเสี้ยววิญญาณส่วนน้อย วิชานี้ก็มีแต่ท่านพี่เท่านั้นที่ทำได้”
“เจ้าค่ะ” แพทริกมองเข้าไปในคฤหาสน์
“พลังของข้าถูกกักกั้นไว้ที่นั่น ข้าไม่อาจเข้าไปได้” มาลี มาลา มองตากัน “แน่นอนว่าเจ้าทั้งสองก็ไม่อาจเข้าไปได้เช่นกัน”
“พวกข้ารู้สึกถึงพลังของเทพผู้พิทักษ์”
“มีเกราะขุมพลังปกป้องคฤหาสน์หลังนี้ คราวนี้ข้าคงเจอศึกหนัก เทพผู้พิทักษ์ตนนี้ไม่อ่อนแอเหมือนเจ้าหลินเลยสักนิด”
“ข้านึกออกแล้ว พลังปกป้องมาร แต่ไม่ทำร้ายเทพด้วยกัน” แพทริกจ้องมาลีและเขาก็นึกถึงใครคนหนึ่งได้ ‘เทพธิดาราตรี’
“พวกเจ้ากลับไปก่อน ข้ารู้แล้วว่าจะต้องทำอย่างไร”
“เทพธิดาราตรี รักสันโดษยิ่งนัก พวกข้าทั้งสองเคยได้เข้าพบกับนางครั้งหนึ่ง นางมีโฉมที่งดงาม” แพทริกยกยิ้ม เรื่องนั้นทำไมเขาจะไม่รู้
“มาลี มาลา พวกเจ้าไปเถอะ ไม่มีอะไรที่ต้องห่วงทั้งนั้น”
พรึ่บ! ควับ ควับ ควับ แพทริกเดินไปเดินมาอยู่ที่ทุ่งลานกว้าง เขาเงยหน้าขึ้นมองท้องฟ้าที่สว่างจ้าในยามกลางวัน เวลาค่อยๆผ่านไปจนตะวันลับฟ้า ประตูที่ไม่เคยมองเห็นในยามตะวันส่องสว่างตอนนี้ได้ปรากฎตรงหน้าแพทริก แอ๊ดดดด ประตูเปิดออกให้กับแขกที่ไม่รับเชิญ
“ข้าไม่คิดว่าจะได้เห็นหน้าท่านอีก” แพทริกมองเข้าไปผ่านม่านบังตา แม้จะทะลุม่านแต่หญิงสาวหลังม่านกลับยืนหันหลังให้เขา
“เจ้าเคยไปเยี่ยมข้ามั้ย”
“ข้าเป็นเทพธิดาจากสรวงวรรค์ ท่านเป็นแค่มนุษย์ที่บำเพ็ญฝึกวิชาจนมีปราณ หาใช่ลูกหลานเทพไม่”
“เจ้าไม่เคยเปลี่ยน ข้ามอบหัวใจให้กับเจ้า แต่เจ้าเฉยชากับข้า เพราะข้าต่ำต้อยในความคิดของเจ้า” ฮาฮา เสียงใสกังวาล
“เพราะอย่างงี้สินะ ท่านถึงได้เข้าสู่วัฎจักรจอมเวทย์ ไปภักดีต่ออาเธอร์ และตอนนี้ท่านยังเก็บรักษาเศษวิญญาณของอาเธอร์ไว้อีกด้วย”
“ราตรี เจ้าไม่รู้สึกว่าเป็นหนี้ข้าบ้างเหรอ”
เสียงหัวเราะกังวาลใสดังขึ้นอีกครั้ง “ได้...ข้าจะคืนนี้แต่กาลก่อนให้ท่าน บอกมาสิว่าท่านต้องการอะไร” แพทริกยกยิ้ม เมื่อเขาเข้าไปเอาตัวเดซี่ออกมาไม่ได้ ก็ต้องให้เธอออกมาด้วยตัวเธอเอง
เสียงการเดินย่ำบนเส้นทางเบรลล์บล็อก ปรากฎร่างระหงเธอมีดวงตากลมโตขนตาหนางอนเป็นแพนรำพัน สะกดคนที่มองเข้าไปในดวงตานั้นได้อย่างง่ายดายแต่ช่างน่าเสียดายที่เจ้าของดวงตานั้นหาได้รับรู้ความอ่อนไหวของผู้ที่มองเธอแม้สักนิด
“พี่ไมค์” เดซี่นั่งลงที่เก้าอี้ประจำของเธอ
เฮ้ยยย “นี่พี่ไม่ได้ขยับ รวมถึงกลั้นหายใจเลยนะเนี่ย” เดซี่ไม่สนใจคำพี่ชาย เธอลงมือกินอาหารตรงหน้า ไมค์ก้มหน้าสนใจไอแพดในมือต่อ
“พี่ไมค์” จู่ๆเดซี่ก็เรียกพี่ชาย ไมค์แค่ขานรับในคอ แต่สายตายังคงอ่านข่าวจากไอแพด
“ป๊ารู้เรื่องพี่กับนางแบบคนนั้นแล้วนะ” !! คราวนี้ไมค์เบิกตากว้างมองเดซี่ แต่ก็นั้นแหละท่าทางของเขาเดซี่ไม่อาจเห็น แต่เธอยิ้มขบขัน ทุกอย่างเกิดจากความรู้สึกที่เธอคาดเดาได้
ผลุ๊บ เสียงร่างสูงลุกจากเก้าอี้ “พี่ไปก่อนนะ” ไมค์พูดจบก็เดินออกจากห้องอาหารไปอย่างรวดเร็ว นั่นก็เพราะเขาไม่ต้องการเจอหน้ากับป๊า จำต้องฉิ่งหนีเพื่อเลี่ยงคำถามกับคำต่อว่าที่จะตามมา
“อ้าวนั่น...ไมค์ทำไมถึงดูรีบร้อนแบบนั้น” เสียงของป๊านั่นเอง เดซี่ทำแค่ยิ้มอย่างขบขัน “ลูกพ่อเช้าวันนี้เป็นไงบ้าง”
“หนูไม่เป็นไรค่ะ” เดซี่ตอบกลับผู้เป็นบิดาอย่างสดใส เส้นผมนุ่มสลวยถูกฝ่ามืออุ่นค่อยๆลูบไล้อย่างอ่อนโยน สองพ่อลูกนั่งกินไปคุยไปจนเดซี่เตือนให้บิดาไปทำงาน
“เดซี่ ป๊าไม่อยากให้ลูกอยู่เพียงลำพัง”
“บ้านหลังนี้หนูอยู่มาตั้งแต่จำความได้นะคะ แม้หนูจะมองไม่เห็น แต่หนูก็จะไม่ได้รับอันตรายอะไรจากบ้านหลังนี้แน่นอนค่ะ”
“อ๊ะอ๊ะ ไม่เคยชนะเจ้าได้เลย” เสียงหัวเราะของสองพ่อลูกดังออกมาอย่างมีความสุข เดซี่เมื่อส่งบิดาไปทำงานเธอก็เดินตามทางเบรลล์บล็อกเพื่อขึ้นชั้นสอง
เดซี่ค่อยๆขึ้นไปทีละก้าวอย่างช้าๆ เฟี้ยวววว ! เสียงลมทำให้เธอหยุดฝีเท้าในฉับพลัน “นั่นใคร” เธอไม่เคยต้องเอ่ยถามว่าเป็นผู้ใด เธอเสียสัมผัสการมองเห็นเท่านั้น แต่สัมผัสอย่างอื่นของเธอเหนือกว่าคนทั่วไปหลายเท่า
อร้ายยย ตั่บ ตั่บ ตั่บ อุ้ย อึ๊บ ร่างระหงล่วงหล่นลงมาหมดสติไปโดยทันที ทุกอย่างเกิดขึ้นเร็วมาก
กรี๊ดดดด “คุณหนู”
“ร้อยวันพันปี ก็ไม่เห็นว่าจะเป็นปัญหา แล้วเนี่ยเกิดอะไรขึ้น บันไดมันก็อยู่ที่เดิม ทำไมเดซี่ถึงตกลงมาได้...ใครก็ได้ช่วยบอกป๊าทีได้มั้ย”
“ป๊า ใจเย็นๆก่อน เดซี่อาจจะไม่เป็นอะไรก็ได้” ทุกคนต่างร้อนใจ
“ป๊าบอกแล้วใช่มั้ยว่าให้ดูแลน้องดีๆ น้องเกิดมาก็อาภัพนัก ตาบอดตั้งแต่เกิดไม่มีทางรักษา...ป๊าทุ่มเททุกอย่างเพื่อให้เดซี่มีความสุข”
แพทริกที่ยืนอยู่ไม่ห่างทำเพียงแค่มองกลุ่มชายสามสี่คนที่ร้อนอกร้อนใจ ในที่สุดเขาก็ตามหาเดซี่จนเจอ เธอตาบอดตั้งแต่กำเนิดอย่างงั้น เหรอ เธอต้องเสียการมองเห็นเพื่อสะกดพลังของเขาไว้ มุมปากหยักยกยิ้มอย่างสะใจ
“ไว้เจอกันที่รัก เรื่องราวของเราน่าสนุกแล้วสิ” แพทริกเดินจากไปพร้อมกับที่หมอเดินออกมาจากห้องฉุกเฉิน
“คนป่วยแค่ช๊อคหมดสติไปครับ พักสักวันสองวันก็กลับบ้านได้แล้วครับ”
ห๊า! ทุกคนตกตะลึง เธอตกบันไดมานะ ตั้งแต่ขั้นที่เท่าไหร่ไม่มีใครรู้ แต่เลือดสักหยดก็ไม่มี กระดูดแตกหักก็ไม่มี ประหลาดเกินไปแล้ว แต่ใช่ว่าเรื่องแบบนี้จะไม่เคยเกิดขึ้นกับเดซี่ นอกจากเธอไม่สามารถมองเห็นได้ ตั้งแต่เล็กจนโตเธอก็ไม่เคยเจ็บป่วยอะไรกับเขาเลย
พรึ่บ พรึ่บ เสียงสะบัดผ้าอย่างแรงตามแรงอารมณ์ ป๊องป๊องป๊อง สาวแรกแย้มใบหน้ามอมแมม กำลังระบายอารมณ์เคาะหม้อไหกะละมัง ในห้องครัวที่มีแต่เธอคนเดียว อย่างกับคนบ้า
ณ ดินแดนแห่งนี้เธอคือสาวก้นครัว วันๆเนื้อตัวสกปรกมอมแมม เพราะต้องอยู่หน้าเตาก่อไฟหุงหาอาหารให้กับเหล่าเจ้านาย
“นี่! เดซี่ เจ้าทำเสียงดังทำไม!” เสียงกังวาลตวาดลั่นที่ธรณีประตู
“มีอะไร!” คนที่ถูกเอ่ยเรียกตวาดกลับอย่างไม่ยอมแพ้
“นายท่านกลับมาแล้ว” เดซี่เหลือบมองกลับอย่างไม่พอใจ เธอย่อมรู้ว่านายท่านกลับมาแล้ว
“แล้วไง”
“นายท่านต้องการอาหาร” ฮึ! เดซี่ร้องออกมา ก็เฉพาะเวลานี้เท่านั้นถึงจะคิดถึงเธอ “เจ้ารีบทำได้แล้ว” เดซี่ถูกร้องเตือน “เจ้านี้แปลกจริง เป็นแค่นางก้นครัวแต่ทำท่าทำทางอย่างกับเมียของนายท่าน”
กรี๊ดดดด “นี่เจ้าหุบปากนะ!!” เดซี่กรีดร้องชี้หน้าตวาดด่าเพื่อนฐานะเท่าเทียมกัน ใช่แล้วเธอเป็นเพียงคนใช้นางก้นครัวของจอมเวทย์แพทริกดินแดนแห่งเงา
โถ่ววว “เจ้านะเจ้าไม่ได้ดูตัวเองเลย ทั้งสกปรกมอมแมม หน้าตาเจ้ามีวันไหนไม่เลอะถ่านไม่เลอะดิน เนื้อตัวก็เหม็น แค่นางบำเรอคืนเดียวเจ้าก็ไม่อาจเป็นได้” กรี๊ดดดดด เดซี่กรีดร้องลั่น พลั๊วะ พลั๊วะ พร้อมกับปาของหวังทำร้ายร่างกายเพื่อน แต่ก็หาทันไม่ เมื่อเพื่อนที่รู้ทันเดซี่ทุกอย่างผลุ๊บหายไปเสียแล้ว
เมื่อได้อยู่เพียงลำพังเดซี่ก็ก้มมองตัวเอง ควับ! ส่องมองใบหน้าตัวเองในเงาสะท้อนจากน้ำในอ่าง ฟึด ฟึด และเมื่อดมเนื้อตัวของตัวเองเธอก็ทำจมูกฟุดฟิด ก็เธอตัวเหม็นจริงๆ เธอไม่ได้แช่ตัวในน้ำแร่น้ำนมโรยด้วยกลีบดอกไม้งดงามอย่างเหล่านางนางของนายท่าน ชาติกำเนิดของเธอสู้พวกนางเหล่านั้นไม่ได้ เธอเป็นเพียงลูกหลานชาวนาที่กำลังจะอดตาย และถูกขายมาดินแดนแห่งนี้เท่านั้น
ฟืดดดด แต่แล้วก็เกิดแสงสว่างจ้าขึ้นในอ่างเล็กๆ เดซี่ผงะตกใจจนล้มลง และแสงสีทองนั้นก็ก่อตัวเป็นรูปร่างขึ้น
“อะไร! เจ้าเป็นใคร” พรืด พรืด พรืด เดซี่คลานหนีสิ่งแปลกประหลาดนี้
“ไม่ต้องกลัว ข้าไม่ได้มาทำร้ายเจ้า” เสียงของผู้ชาย เดซี่เบิกตากว้าง “เจ้าอยากได้อะไรข้าจะให้เจ้าทุกอย่างเพียงแค่เจ้าสละหยดเลือดเพียงน้อยนิดเท่านั้น”
- Writer
