บทที่16
หลังจากได้ยินคำสั่งเช่นนั้นซูจินก็เฝ้านับวันนับคืนรอว่าเมื่อไรแม่นางเหลียงที่นางไม่ชอบขี้หน้าจะมา เพราะหากอีกฝ่ายมานางก็จะได้แสดงให้ดูเสียทีว่าใครกันเป็นฮูหยินของตระกูลหยุน
ซูจินผู้นี้เยี่ยงไรล่ะ
และนางก็ไม่ต้องรอนานเมื่อลู่จื้อเดินทางมาที่จวนสกุลหยุน ครั้งนี้ซูจินออกไปต้อนรับอีกฝ่ายเข้ามาด้านในอย่างอารมณ์ดีจนลู่จื้อเองยังแอบสงสัยในอาการและท่าทางของนาง
“ท่านพี่คงจะมาช้าเสียหน่อย แม่นางเหลียงก็รอไปก่อนนะเจ้าคะ” น้ำเสียงสะบัด ๆ ที่ได้ยินจนชินทำให้ลู่จื้อไม่คิดมากอะไรอีกต่อไป
สักพักหลิวเหว่ยก็ปรากฏตัวขึ้นพร้อมกับซูจิน ลู่จื้อกัดริมฝีปากจนเลือดแทบไหลเมื่อเห็นว่าซูจินช่วยชายหนุ่มแต่งตัว
“แม่นางเหลียงข้าว่าข้าเอ่ยชัดหลายครั้งแล้วนะ”
แม้จะได้ยินคำเช่นนั้นแต่ลู่จื้อก็พยายามทน “เพราะคำที่ข้าได้ยินจากท่านนั้นมันดูจะไม่ตรงกับใจของท่านแม่ทัพน่ะสิเจ้าคะ ข้าเลยต้องวนเวียนมาเพื่อความแน่ใจ
