บทที่12
แม้การที่ไปรบครั้งนี้จะทำให้เขาต้องบาดเจ็บ แต่เมื่อวันที่เขาจากไปลู่จื้อก็จะรู้ทุกอย่าง นางคงจะสาปแช่งโครงกระดูกของเขาไปตามหลัง แต่ก็ช่างเถอะ
หลิวเหว่ยหยิบเอากระบอกลวดลายสวยงามขึ้นมาดู บันทึกในนั้นถูกเขียนเต็มจนเกือบหน้าสุดท้าย เขาพยายามไม่เขียนยาวแต่เขียนทุกวัน แค่สักประโยคต่อวันถึงหญิงสาวที่รัก
นอกจากนั้นในนี้ก็ได้อธิบายเรื่องราวทุกอย่างที่เกิดขึ้นที่ชายแดนเอาไว้ด้วย และตอนนี้วันที่หนึ่งพันหนึ่งร้อยเก้าสิบห้า ทำเจ้าเสียใจอีกแล้ว ชายหนุ่มเขียนตัวอักษรเล็ก ๆ ลงไปก่อนจะเผลอไอและมีเลือดกระเซ็นไปโดนม้วนบันทึกนั่น
เขาเปิดย้อนกลับไปอ่าน ถึงช่วงแรก ๆ ที่เขาตื่นเต้นที่ได้นำทัพออกรบ ผลงานแต่ละครั้งเข้าตาทั้งคนในกองทัพและศัตรูจนโดนเพ่งเล่ง
และถึงแม้ถูกลอบสังหารหลายต่อหลายครั้ง และยังบาดเจ็บบางเวลาออกรบ แต่เขาก็ไม่เคยกลัวเลยสักครั้ง เพราะคิดถึงลู่จื้อตลอด คิดว่าวันหนึ่งจะได้กลับมาเจอกับ
