แพทริกไม่อาจจะเก็บสีหน้าเบื่อหน่ายได้มิด เมื่อเห็นเบอร์ที่โชว์ที่หน้าจอโทรศัพท์มือถือของตนเอง เขาจำใจต้องกดรับสายอย่างไม่มีทางเลือก เพราะมารดายืนประกบอยู่ใกล้ๆ
“ทำไมยังไม่มา ไม่รู้จักเวล่ำเวลาเลยนะ”
“พ่อแพทพูดกับน้องดีๆ สิ”
แพทริกถูกมารดาตำหนิเหมือนทุกครั้งที่เขาแสดงทีท่าหงุดหงิดใส่เชอเอม
เขาขยับตัวออกไปคุยห่างๆ จากท่าน แต่ท่านก็ก้าวตามมาราวกับอยากจะร่วมวงสนทนาด้วย จนเขาอ่อนอกอ่อนใจที่จะปลีกตัวหนี
“พี่แพทขา น้องเอมคงบินไปพร้อมกับพี่แพทในวันนี้ไม่ได้แล้วนะคะ”
“จริงหรือ”
สีหน้าของแพทริกเต็มไปด้วยความโล่งใจ และก็ดีใจอย่างเห็นได้ชัด
“โธ่ พี่แพทอย่าทำเสียงผิดหวังแบบนั้นสิคะ เอมรู้หรอกว่าพี่แพทเสียใจมาก ที่จะไม่มีเอมร่วมทริปไปด้วย แต่เอมไปไม่ได้จริงๆ ค่ะ พอดีเพื่อนของเอมป่วยเข้าโรงพยาบาล เอมต้องทำหน้าที่เป็นเพื่อนที่ดีค่ะ”
“พี่ดีใจต่างหาก”
“แน่ะ อย่ามาแกล้งทำเสียงสดใสกลบเกลื่อนความเสีย
