ตอนที่ 4
979 Words
หล่อนตกใจไม่น้อย เพราะลูกค้าที่ติดต่อให้มานวดเป็นผู้หญิง
“เอ่อ... คุณ... เจนนิเฟอร์ล่ะคะ”
“ที่นี่ไม่มีเจนนิเฟอร์ มีแต่ฟาเบียน”
“อ๊ะ...”
ท่ามกลางความมืดสลัว หล่อนถูกกระชากเข้าไปกอดรัดแน่นอยู่ในอ้อมอกที่แข็งกระด้าง หล่อนไม่รู้ว่าเขาเป็นใคร และทำไมเขาถึงทำอย่างนี้กับตัวเอง
“ปะ... ปล่อยนะคะ”
“หุบปาก แล้วทำหน้าที่ของเธอซะ”
ฟาเบียนที่กำลังโกรธเป็นฟืนเป็นไฟเพราะผู้หญิงที่นัดเอาไว้เกิดถูกตำรวจจับเพราะเล่นยา ทำให้เขาต้องให้เลขาหาผู้หญิงมาให้แทน
“ฉัน... ไม่ได้นัดนวดเอาไว้กับคุณนะคะ ปล่อยค่ะ ปล่อยดิฉัน...”
“ฉันไม่ได้จะให้เธอนวด แต่ฉันจะนาบเธอ”
เพียงออห่อปากตกใจสุดขีด พยายามผลักไส แต่ร่างกายคล้ายกับสิ้นเรียวแรง มันอ่อนระทดระทวยจนน่าตื่นตกใจ
นี่หล่อนเป็นอะไรไปนะ
ทำไม... ทำไมถึงรู้สึกร้อนวูบวาบไปทั้งตัวอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน
ทรวงอกที่อยู่ใต้บราเซียร์ทรงโบราณเบ่งบานขยายใหญ่โต และก็ร้อนจัดที่กึ่งกลางลำตัวจนไม่อาจจะยืนนิ่งๆ ได้ ต้องขยับตัวเสียดสีกับเจ้าของร่างแข็งแกร่งตลอดเวลา
“หึ... อยากแล้วล่ะสิ”
“ไม่... ปล่อยฉันค่ะ... ปล่อยฉัน”
แม้สติจะลางเลือน เพราะถูกสารเคมีบางอย่างครอบงำ แต่ก็ยังพยายามช่วยเหลือตัวเอง
“ได้โปรด... ปล่อยฉันเถอะค่ะ...”
ฟาเบียนยิ้มหยัน แม้จะในความมืดสลัว แต่เขาก็พอจะมองเห็นแววตาตื่นตัวของหญิงใต้อ้อมแขน
“แม่เล้าสั่งให้เธอเล่นบทนางกวางผู้อ่อนเดียงสาหรือ”
“ฉัน... ไม่รู้ว่าคุณพูดถึงอะไร แต่ฉัน... ฉันไม่ได้มาให้คุณทำแบบนี้ ปล่อยค่ะ... ปล่อยนะคะ”
“ก็สนุกดีเหมือนกัน นานๆ ทีจะได้สวมบทเป็นหนุ่มหื่น ข่มขืนสาวไร้เดียงสา”
ฟาเบียนหัวเราะร่วน เขาคิดว่านี่มันคือการแสดงที่สมมติขึ้นมา
“อย่านะคะ”
“ยิ่งเธอบอกว่าอย่า ฉันก็ยิ่งอยากจะรีบทำให้เธอพูดว่าใช่เร็วๆ เหลือเกิน”
“อ๊ะ... ว๊ายยยย...!!!”
หล่อนถูกเขาหิ้วปีกติดมือไป แม้จะดิ้นรนแค่ไหน แต่ก็ไม่อาจจะต่อกรกับผู้ชายตัวโตกว่ามากได้ ไม่ช้าร่างของหล่อนก็ถูกโยนลงบนเตียงนอนอย่างไม่ปรานีปราศรัย
หล่อนเจ็บระบมไปทั้งตัว พยายามจะคลานหนี แต่ในความมืดที่ไม่คุ้นเคย ทำให้หล่อนไปไหนไม่รอด ไม่ช้าคนตัวโตที่หล่อนไม่แม้แต่จะเห็นหน้า ก็ก้าวเข้ามาหยุดที่ขอบเตียง
“จะถอดเอง หรือว่าจะให้ฉันช่วย”
“ไม่... ได้โปรดเถอะค่ะ อย่า... อย่าทำอะไรฉันเลย ฉันยังไม่เคย...”
เพียงออคิดว่าหากพูดแบบนี้ออกไป จะสามารถทำให้ชายหื่นเมตตาได้บ้าง แต่มันกลับตรงกันข้าม เมื่อเขาไม่เชื่อ แถมยังหัวเราะลั่นห้อง
“เซ็กซ์ครั้งนี้คงสนุกดีพิลึก ได้นอนกับสาวบริสุทธิ์”
“ฉัน... ฉันยังไม่เคยจริงๆ ปล่อยฉันไปเถอะนะคะ ได้โปรด...”
ฟาเบียนหัวเราะร่วน เขากระชากเสื้อผ้าของตนเองออกจากตัวในความมืด
“ฉันโปรดเธอแน่ จะโปรดให้เธอครางลั่นเลยเชียว”
“อย่า...”
เสื้อเชิ้ตราคาแพงถูกสลัดออกไปจากกาย ก่อนจะตามด้วยกางเกงขายาว และบ็อกเซอร์
แม้จะมืดสลัวแทบมองไม่เห็น แต่ดุ้นชายที่ถูกปลดปล่อยออกมาให้เป็นอิสระมันไม่อาจจะหลุดรอดไปจากสายตาตื่นกลัวของเพียงออได้เลย
มันใหญ่มาก...
หล่อนไม่รู้ว่าเพราะความมืดหรือเปล่า เจ้าท่อนเนื้อมันถึงได้ดูใหญ่โตแบบนี้ แต่... แต่ที่รู้แน่ๆ ก็คือหล่อนจะต้องเจ็บปานตาย หากเขาทำอย่างนั้น...
“อย่า...”
หล่อนถดถอยหนีเมื่อคนเปลือยก้าวขึ้นมาบนเตียง แต่เขาก็คว้าข้อเท้าเล็กเอาไว้ และกระชากหล่อนเข้ามาหาอย่างเลือดเย็น
“ปล่อย... ปล่อยฉัน...”
“หึหึ... ร้องแบบนี้ ตอนที่ฉันกระเด้าเธอด้วยก็แล้วกัน”
เพียงออช็อกกับคำพูดหยาบคายของคนบนร่าง หล่อนส่ายหน้าไปมาน้ำตาไหลพราก
นี่มันคืออะไรกัน ทำไมหล่อนถึงต้องมาประสบเหตุการณ์เลวร้ายแบบนี้
ผู้ชายคนนี้เป็นใคร ทำไมเขาช่างเหี้ยมโหด ไม่มีแม้แต่เสี้ยวเศษน้ำใจ
“ปล่อย กรี๊ดดดดดด...”
หล่อนกรีดร้องลั่น เมื่อเสื้อผ้าถูกกระชากออกไปจากตัวแรงๆ เสียงขาดวิ่นดังแคว่กแทรกเข้ามาในโสตประสาท หล่อนดิ้นรน ผลักไส แต่เขาทาบทับเอาไว้ทั้งตัว
“คนเลว... ปล่อยนะ”
ฟาเบียนหัวเราะอย่างสนุกสนาน
“บทสาวน้อยผู้กำลังจะถูกข่มขืนจากชายกลัดมันช่างเหมาะกับเธอจริงๆ แสดงได้เยี่ยมมาก เอาไว้ฉันจะตบรางวัลเพิ่มให้ก็แล้วกันนะ”
กลิ่นสาวที่โชยเข้ามาในจมูกมันทำให้ฟาเบียนรู้สึกอิ่มเอมอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน เขาไม่เคยสัมผัสกับกลิ่นตัวธรรมชาติของผู้หญิงมาก่อน ปกติผู้หญิงที่นอนด้วยมักจะอาบน้ำหอมมาทั้งขวด
“ไม่น่าเชื่อนะว่าอีตัวอย่างเธอจะไม่ชอบฉีดน้ำหอม”
“ฉันไม่ใช่อีตัว ไม่ใช่ผู้หญิงที่คุณเข้าใจ ปล่อยฉันนะคะ ฉันจะไปนวด”
“ไม่เอาน่า ให้ฉันนาบก่อน แล้วค่อยไป”
เขาหัวเราะร่วน ความพึงพอใจกับกลิ่นสาปสาวโชยฟุ้งเข้ามาในจมูกต่อเนื่อง และเขาก็อดใจไม่ไหว ต้องก้มหน้าลงไปซุกไซ้ซอกคอระหง
หล่อนหอมจริงๆ
ฟาเบียนแทบไม่อยากเชื่อ
เขาอมยิ้ม และกระชากเสื้อในไร้โครงออกจากกายสาว จากนั้นก็คลึงเคล้นก้อนเนื้ออวบอัดที่เต่งตึงราวกับมีสปริงเนื้อดีอยู่ภายในหนักหน่วง
- Writer
