กลรักวิวาห์ลวง

ตอนที่ 3

ชั่วโมงคณิตศาสตร์เป็นวิชาที่ชอบมาก หล่อนมักตั้งใจเสมอแต่วันนี้มันผิดกว่าทุกวัน ในอกสั่นไหวน้ำตาปริ่มจนขอบตาแดง อึดอัดเหมือนคนกำลังจมน้ำ คำพูดของแฟนพี่คมก้องในหู ตลอดคาบมิลันดาไม่อาจบังคับตนเองให้สนใจกับการเรียนได้อีกเลย เมื่อสัญญาณการเลิกเรียนดังหล่อนเลยเก็บกระเป๋าออกจากห้องทันที

สองเท้าก้าวมาจนถึงหน้าโรงเรียนเห็นรถคันเดิม เขามาทำไมอีก มิลันดารีบชิ่งจนหันมาชนเพื่อน

“มิเป็นอะไร?” เพื่อนถาม

“เราไปก่อนนะ” มิลันดาบอกเพื่อนแล้วรีบวิ่งหนีออกไปด้านหลังโรงเรียน

หล่อนโบกแท็กซี่กลับบ้านทันที ดางเรืองเห็นบุตรกำลังจะวิ่งขึ้นชั้นบน น่าแปลกที่วันนี้พ่อคมไม่ได้มาส่งบุตรสาวเช่นทุกวัน

 “วันนี้ไม่ได้กลับบ้าน กับพี่คมเหรอ?”

“ไม่ค่ะ แม่คะต่อไปนี้เลิกให้พี่คมมารับหนูสักที เราต้องเกรงใจพี่เค้าบ้างนะคะพี่เขามีแฟนแล้วให้เขาไปรับส่งแฟนเขาเถอะค่ะแม่” หล่อนบอกมารดาแล้วเดินขึ้นห้องทันที

“วันนี้เป็นอะไรไปนะลูกสาวแม่แปลกชอบกล” ดาวเรืองบ่นกับตัวเอง

คนรอมองนาฬิกาข้อมือตนเอง สุดท้ายตัดสินใจเดินเข้าไปในโรงเรียน เขาไม่พบใครเลยนอกจากห้องเรียนว่างเปล่า มิลันดาหายไปไหนกันแน่ ชายหนุ่มตัดสินใจขับรถออกมาเพื่อเดินทางกลับมายังบ้าน เมื่อจอดรถเขารีบเดินไปข้างบ้านเพื่อสอบถามเรื่องเด็กสาว

“มาทำอะไรเหรอคม” ดาวเรืองถามเมื่อเห็นชายหนุ่มกำลังเดินมาถึงหน้าประตูบ้าน

“น้องมิกลับมาหรือยังครับ”

“กลับมาแล้วจ้ะ เดี๋ยวไปตามให้นะ รอแป๊บเดียว”

คนอกหักนอนสะอื้นบนเตียง การกระทำของพี่คมทำให้หล่อนสับสน เหตุใดเขาต้องทำดี ทำให้หล่อนรู้สึกมีหวังขึ้นมา เสียงฝีเท้านอกห้องมิลันดารีบปาดน้ำตาออกแล้วฟุบหน้าแสร้งหลับ

ก๊อก ก๊อก

ดาวเรืองเคาะห้องบุตรสาวแล้วเปิดออก หล่อนเห็นลูกกำลังนอนอยู่ ปกติยัยมิไม่ใช่เด็กชอบนอนตอนเย็น หรือสองคนกำลังมีปัญหากันอยู่

“มิ พี่คมเขาแวะมาหา ลูกลงไปเจอพี่เขาหน่อยสิ” ดาวเรืองบอก

“แม่ช่วยไปบอกพี่เขาทีนะคะว่ามิไม่สบาย” มิลันดาปฏิเสธ แสร้งทำเสียงแหบตอบมารดา

“ไม่สบายเหรอลูก ขอแม่เข้าไปดุหน่อย” ดาวเรืองเดินเข้าห้องนั่งลงบนเตียงใช้หลังมือแตะหน้าผากลูกเพื่อวัดไข้ “ตัวไม่เห็นร้อนเลย”

“มิเวียนหัวนิดหน่อย ขอพักนะคะแม่ ไม่อยากไปเจอพี่คมตอนนี้”

อาการบุตรสาวแปลกเสียแล้ว ดูท่าข้อสันนิษฐานคงจริง สองคนต้องมีเรื่องอะไรกันมา

“งั้นก็นอนพักแล้วกันลูก แม่จะลงไปบอกพี่คมให้”

คนเป็นแม่ก้าวออกจากห้องปิดประตูลงตามเดิม ลงมาชั้นล่างคมฉณัฐนั่งรออยู่ในห้องรับแขกสีหน้าเครียดขรึม เธอยิ้มบางๆ

“คมจ๊ะ น้องไม่ค่อยสบาย พรุ่งนี้มาใหม่ก็แล้วกันนะ”

“อ่อครับ ถ้างั้นผมลากลับก่อนนะครับ” เขายกมือไหว้แล้วเดินออกจากตัวบ้าน

รุ่งเช้าวันถัดมา มิลันดาตื่นนอนก่อนคนในบ้าน หล่อนจงใจหลบหน้าเขาเพื่อตัดปัญหาทุกอย่าง ที่สำคัญถอยคำถากถางของแฟนพี่คมยังดังก้อง หล่อนไม่อยากมีปัญหาในภายหลัง สู้ตัดใจเสียตอนนี้ให้สิ้นเรื่องไปดีกว่า ดวงอาทิตย์ยังไม่ขึ้นดีดูเวลาใกล้หกโมงแล้ว ร่างอวบเปิดประตูรั้วบ้านเพื่อเดินทางสู่โรงเรียนแต่กลับต้องชะงัก

 “พี่คม!” เด็กสาวเรียกชื่อเขาด้วยความตกใจ

คมฉณัฐจ้องมองเด็กสาวสีหน้าบึ้งตึง ไม่คุยกันแถมยังพยายามหลบหน้า เขาทำอะไรให้กันถึงได้ทำเช่นนี้ มิลันดาตั้งท่าจะหนีแต่กลับถูกคว้าท่อนแขนไว้ ร่างอวบถูกรั้งให้เข้ารถแต่มิลันดากลับดื้อดึง

“พี่คมปล่อยมินะ!” เด็กสาวร้อง

 “มิเราต้องคุยกันไม่อย่างนั้นพี่ไม่สบายใจ”

หล่อนไม่อาจสู้แรงพี่คมได้ สุดท้ายต้องมานั่งทนอึดอัดในรถซึ่งกำลังเคลื่อนที่อย่างเชื่องช้า นี่คือสถานการณ์อันน่าลำบากใจที่สุดที่มิลันดาเคยพบพานเลยทีเดียว

“พี่คมมีอะไรจะพูดกับมิก็พูดมาเถอะค่ะ มิอยากไปโรงเรียนเอง” เด็กสาวเอ่ยปากก่อนเพราะทนไม่ไหว

“พี่อยากรู้ว่ามิโกรธอะไรพี่” เขาหันมาถามขณะขับรถอยู่

“มิไม่ได้โกรธค่ะ”

“แล้วทำไมต้องคอยหลบหน้าพี่ด้วย”

“มิไม่ได้หลบค่ะ” เด็กสาวตอบเลี่ยง

“ไม่จริง พี่ไปรับมิที่โรงเรียน แต่มิดันกลับบ้านไปก่อน  พี่มาหาที่บ้านน้าดาวเรืองบอกมิไม่สบาย จากที่พี่ดูพี่ไม่เห็นมิจะเจ็บป่วยตรงไหน ตกลงมิเป็นอะไรกันแน่พี่อยากรู้” ชายหนุ่มสบตาเพื่อค้นหาความจริง

หล่อนไม่เข้าใจเหตุใดเขาถึงต้องคอยแคร์ ปัญหามันอยู่ตรงนี่ หล่อนคิดไปเองมากมายเพราะการกระทำของพี่คม คอยดูแล ใส่ใจ เป็นห่วง รับส่งไปโรงเรียน หาขนมให้ทาน แวะมาพูดคุยด้วยบ่อยๆ แล้วสุดท้ายหล่อนมารู้ทีหลังว่าทุกอย่างมันเป็นเพราะพี่คมเป็นคนดี ชอบช่วยเหลือดูแลคนอื่นเสมอ มันทำให้เธอรู้สึกเหมือนตัวเองเป็นคนบ้า

มิลันดาไม่ต้องการให้เขามาสนใจ รักษาระยะห่างกันน่าจะเป็นการดีมากกว่า พี่คมมีแฟนแล้ว หล่อนท่องคำนี้มาตลอด

“ทำไมพี่คมต้องสนใจว่ามิจะคิดอะไร จะทำอะไรด้วยล่ะคะ มิไม่เห็นความจำเป็นที่พี่คมจะต้องมายุ่งวุ่นวายกับมิเลย” มิลันดาถามกลับ เพื่อให้เขาเลิกยุ่งกับหล่อน

คมฉณัฐระบายลมหายใจ

“เพราะมิสำคัญกับพี่ยังไงล่ะ”

คนฟังขมวดคิ้ว คำพูดกำกวมส่งผลให้จิตใจพองโตอีกแล้ว สุดท้ายก็เป็นแค่ความฝันลมๆ แล้งๆ อย่าตกเป็นเหยื่อ อยากรู้เหตุผลแท้จริง หล่อนต้องถามเขาให้แน่ชัด

“สำคัญตรงไหนเหรอคะ มิเป็นแค่น้องสาวข้างบ้านเองนะคะ”

“พี่รักน้องมิมากนะครับ” คมฉณัฐพูดตรง เด็กสาวอ้าปากค้างด้วยความตกใจ “พี่อยากมีน้องสาวมานาน มิทำให้พี่รู้สึกเหมือนพี่มีน้องสาว”

หล่อนเข้าใจแล้ว น้องสาวสินะสำหรับเขาคงมองหล่อนแค่นี้ ในเมื่อเขาต้องการเช่นนั้นหล่อนก็ยินดี หวังว่าสักวนตนเองจะพบชายสักคนที่นิสัยเช่นพี่คมบ้าง แฟนของพี่คมโชคดีจริงๆ เด็กสาวยิ้มบางๆ เพื่อให้อีกฝ่ายสบายใจ หากหล่อนยังคิดหนีพี่คมคงไล่ตามไม่ยอมเลิกราแน่นอน

“มิขอโทษนะคะพี่คม ช่วงนี้มิคงอารมณ์แปรปรวน เป็นเรื่องของเด็กผู้หญิงทุกคนน่ะค่ะ” หล่อนหัวเราะ

“อารมณ์แปรปรวนเหรอครับ” คมฉณัฐมึนงง

“วันนั้นของเดือนค่ะ”

“อ๋อ” เขาพยักหน้าเป็นเชิงเข้าใจ “ถ้าอย่างนั้นเราดีกันแล้วสินะ”

“ค่ะ”

รถจอดเทียบหน้าโรงเรียน มิลันดาเปิดประตูลงแล้วขอบคุณเขาเช่นเดิม หล่อนก้าวเข้าสู่ชั้นเรียนแล้วถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ ยามนี้หัวใจเด็กสาวห่อเหี่ยวเสียเหลือเกิน ทำอะไรไม่ได้ก็หันมาตั้งใจเรียนเช่นเดิมดีกว่า พี่คมกับหล่อนเหมือนอยู่คนละโลกเสียแล้ว หล่อนขอขยันตั้งใจเรียนให้พ่อแม่ชื่นใจดีกว่า