หลังจากพักผ่อนตลอดคืน มิลันดาตื่นเต็มตาเพื่อทำหน้าที่ดูแลมารดาแทนพ่อซึ่งเฝ้าแม่มาเมื่อคืนแล้ว ท่านเพิ่งกลับมาเมื่อเช้านี้เอง อีกสักพักต้องไปทำงานต่ออีก หล่อนสะพายกระเป๋าแล้วก้าวไปยังรถ หลังจากแม่ป่วยหล่อนเลยตัดสินใจขับรถเองเพราะไม่อยากรบกวนคุณลุงคนขับให้ลำบาก คนตัวเล็กก้าวมาหยุดยืนข้างประตูแล้วชะงักเมื่อโทรศัพท์มือถือดังขึ้นเสียก่อน หล่อนล้วงเข้าไปในกระเป๋าสะพายแล้วหยิบมันออกมากดรับสาย
“ว่าไงวัตร” หญิงสาวเอ่ยถามปลายสายน้ำเสียงเรียบ
“มิรีบมาโรงพยาบาลด่วน อาดาวเรืองอยู่ห้องไอซียู หมอใหญ่กำลังช่วยอย่างเต็มความสามารถ!” รมย์รวัตรบอกเสียงสั่น รู้ดีว่าเรื่องนี้เพื่อนจะต้องใจแทบแหลกสลาย
โทรศัพท์ในมือเจ้าของร่วงหล่นลงพื้น กายสั่นเทาด้วยความกลัว แม่อาการทรุดลงได้อย่างไรในเมื่อก่อนหน้ายังดีๆ อยู่เลย ทรุดกายลงกองกับพื้นใจเหมือนจะขาดเสียให้ได้ หล่อนส่ายหน้าน้ำตานองรับไม่ได้หากแม่เป็นอะไรไป
เสียงสะ
