ไม่เคยรัก until you + ตอนพิเศษ

ตอนที่เจ็ด ปมหลักที่ถักทอ 1

ครืดดดด

เสียงโทรศัพท์มือถือสั่นอยู่ข้างหู ลลิษางัวเงียตื่นมาควานหาก่อนจะกดปิดเสียงตัดรำคาญแล้วก็ซุกตัวเข้าหาคนตัวอุ่นและกอดเขาไว้ ช่วงที่นอนได้เธอมักนอนหลับแบบเก็บแต้มสะสม วัยเธอกำลังกินกำลังนอนก็จริงแต่ก็มีไม่กี่วันหรอกที่จะได้นอนเต็มตื่น

ลลิษาจำได้ว่าครั้งสุดท้ายที่ได้นอนอิ่มก็ตอนที่นอนกับพี่สาวซึ่งก็ผ่านมาเป็นปีแล้ว หลังจากที่อาผู้ซึ่งเป็นผู้ปกครองหากแต่ไม่ได้เกี่ยวดองทางสายเลือดกับพวกเธออุ้มพี่สาวเธอออกไปกลางดึก ลลิษาก็ต้องนอนเพียงลำพังและนอนไม่หลับ เธอจึงประท้วงด้วยการย้ายมานอนกับเพื่อนเพราะรู้ว่าอาเธอคงไม่ยอมคืนพี่สาวให้แน่นอน แต่ผ่านมาไม่นานเพื่อนก็ดันมีเเฟนและมักไปอยู่ห้องแฟนมากกว่าเธอเลยอาศัยออกมาทำงานกลางคืนเพราะไม่รู้จะทำอะไรจนได้เจออาคิน

ตอนนี้ปัญหาการนอนคนเดียวไม่ได้ของเธอเหมือนจะได้รับการแก้ไขอย่างถาวรโดยเป็นผลพลอยได้จากการแค่อยากออกมาอยู่นอกบ้าน แถมช่วงนี้เขาโมโหเธอเลยไม่รุ่มร่ามกับเธอเลยทำให้เวลาที่อยู่บนเตียงกับเขาเธอได้นอนมากกว่าทำกิจกรรมที่ใช้พลังงานเป็นอย่างมาก

ดังนั้นแม้เขาจะโกรธเกลียดเธอจนน่ากลัวเเค่ไหนแต่ถ้าได้นอนกอดเขาแบบนี้เธอก็ทนไหวแน่นอน หญิงสาวก่ายขาไปบนขาคนตัวโตอย่างสบายอกสบายใจ แขนโอบพาดลำตัวเขาราวกับเป็นหมอนข้าง เธอรู้ว่าใกล้ถึงเวลาตื่นแล้วแต่ก็อยากนอนต่ออีกสักนิด...

หากแต่เพราะการเคลื่อนไหวของเธอทำให้คนตัวโตตื่น เพราะยังติดง่วงอยู่สติจึงมาไม่ครบเขารู้สึกเหมือนวันนี้เป็นเช้าที่คุ้นเคยเพราะเขาจะล้วงมือมาใต้เสื้อเธอแล้วใช้มือกุมหน้าอกอิ่มไว้แล้วคลึงมือทักทายรับอรุณ ปลายโป้งสะกิดยอดอกเธอเหมือนเป็นสัญญาณเตือนว่างูหลามยักษ์ที่หลับใหลตื่นมาพร้อมความหิว อาคินทำตัวเหมือนงูเหลือมกำลังรัดเหยื่อก่อนจะกลืนกินขึ้นทุกขณะ

"กี้ขอนอนก่อนได้ไหม"

เธอพึมพำเหมือนที่เคยอ้อนวอนขอนอนต่อในตอนสาย แต่ก็ไม่เคยสำเร็จ แต่ครั้งนี้คำพูดของเธอทำให้คนตัวโตชะงักและตื่นเต็มตา

"เวรเเล้ว!"

เขาผุดลุกขึ้นนั่งแล้วเสยผม เขาตื่นมาพร้อมกับความเคยชินที่จะมีคนตัวเล็กมาพันแข้งพันขา พอตื่นในยามเช้าตรู่เขาก็รังแกคนที่มักใช้งานเขาเป็นหมอนข้างมาทั้งคืน แต่วันนี้เขาไม่ควรทำแบบนั้นกับเด็กสาว ถึงแม้ว่าเธอจะเป็นเด็กแก่เเดดก็เถอะ

"เฮียอย่าเสียงดัง กี้จะนอน" เธอคว้ามือเขามาจับไว้เเละพึมพำทั้งที่หลับตา

"จะนอนก็กลับไปห้องตัวเอง"

เขาบอกเสียงดัง เบนหน้าหนีอย่างหัวเสียเมื่อตอนที่รู้สึกว่าคอแห้งในตอนที่มองคนตัวเล็กหลับใหลอยู่ตรงหน้าเขา ชายหนุ่มถอนหายใจก่อนจะแกะสองมือที่จับมือเขาแน่นออกแล้วก้าวลงจากเตียง ลลิษาเองก็ลุกขึ้นนั่งแล้วทำตาใสไม่เหมือนคนที่งัวเงียเมื่อครู่เลยสักนิด

"เมื่อเช้ามีคนโทรมา เฮียไม่ตื่น กี้เลยปิดเสียงโทรศัพท์ให้"

เธอชี้ไปที่โทรศัพท์ที่หน้าจอยังคงกะพริบแต่ไร้เสียง อาคินยังไม่ได้ชำระคดีความหญิงสาวเรื่องมานอนเตียงเขา แต่หันไปมองโทรศัพท์แล้วก็รีบคว้ามารับสาย

"ว่าไงครับพี่ก้อย" พอรับสายแล้วอาคินหน้าเครียดขึ้นมาทันที เขามองลลิษาด้วยตาดุจนเธอขยับถอยห่างจากเขาโดยไม่รู้ตัว "ผมจะไปทันทีครับ ถ้ามีอะไรฝากโฮปจัดการก่อนนะครับ" เขาวางสายลงแล้วหลับตาเหมือนข่มความโกรธ หญิงสาวกำผ้าห่มแน่นเมื่อเขาลืมตาแล้วมองเธอ

"อย่าได้ถือสิทธิ์อะไรมายุ่งกับมือถือเครื่องนี้ เรารู้ดีไม่ใช่เหรอว่าเฮียเเต่งงานกับเราเพราะว่ารับผิดชอบที่ตรวจสอบอายุเราพลาดแล้วเผลอไปยุ่งด้วย แค่ได้จดทะเบียนสมรสกันไม่ได้หมายความว่ากี้จะเข้ามาก้าวก่ายในชีวิตเฮียได้ คืนนี้ห้ามมานอนกับเฮียอีก อยู่ห้องใครห้องมันเข้าใจไหม"

"..." เธอไม่ตอบไม่พูดอะไรก้มหน้าเงียบไม่กล้าแม้แต่จะสบตาที่ลุกโชนเป็นไฟของเขา

เธอใจหายใจคว่ำมากเพราะเขาทำเหมือนจะฆ่าเธอให้ได้ที่ทำให้พลาดสายสำคัญเธอทันเห็นที่หน้าจอว่าอีกฝ่ายโทรมาเป็นสิบสาย คนคนนั้นคงสำคัญกับเขามากสินะ

ลลิษาก้มหน้าสำนึกผิดน้ำตาร่วงเผาะๆ อาคินเสยผมอีกครั้งแบบไม่รู้จะทำอะไรได้ดีกว่านี้กับความโมโหที่ไม่รู้จะลงที่ไหนได้

"ต่อไปนี้อย่ามายุ่งกัน อยู่ใครอยู่มัน ถ้าไม่เชื่อฟังเฮียจะไม่ใจดีกับเราอีกต่อไปแล้ว"

เขาบอกเสียงเย็นชาแล้วเดินออกไป

คราวนี้ลลิษาร้องไห้โฮ ถ้าอยู่ใครอยู่มัน คราวนี้เธอจะนอนหลับลงได้ยังไงกัน!