ไม่เคยรัก until you + ตอนพิเศษ

ตอนที่สาม การตกเป็นเชลยที่แสนยากลำบาก 5

อาคินไม่คิดจะเสียเวลาปลุกเธอให้ตื่น เพราะว่าเขามีหลายอย่างต้องทำ และเหลือเวลาไม่มาก ดังนั้นก็ต้องใช้เวลาให้คุ้มค่าที่สุด

คนตัวเล็กลืมตาตื่นเมื่อรู้สึกว่าตัวเองถูกรุกรานด้วยคลื่นปรารถนาลูกใหญ่ มือไม้และตัวโตๆ ของเขาที่คลุกเคล้าอยู่รอบตัวเธอนั้นให้สัมผัสล้ำลึกไปถึงแม้กระทั่งตอนหลับตาฝัน เธอฝันว่ากำลังโรมรันกับเขาพอลืมตาขึ้นมาก็พบว่ามีเขาโอบรอบและเคลื่อนไหวรุกเร้าอยู่แนบชิด

"เฮีย..." เธอเรียกเขาแผ่วเบา แอ่นอกอวบเข้าหามือที่กอบกุมมัน คนโดนเรียกไม่ตอบคำถามหากแต่ก้มหน้าลงมาจูบเธอแทน

ไม่ต้องพูดอะไรก็เข้าใจกันทุกคำ ไม่ต้องบอกก็รู้ถึงสิ่งที่ต้องการ และไม่ต้องสอนเมื่อต่างคนต่างรู้ใจและทำให้สิ่งที่อีกฝ่ายต้องการและปรนเปรอให้กันอย่างรู้หน้าที่...

เวลาผ่านไปเสียงหอบหายใจที่เร่าร้อน ร่างสองร่างที่กอดกันแน่นก็คลายออกจากกัน อาคินใช้เวลานานกว่าที่คิด ส่วนคนใต้ร่างเขาก็ดูเพลียกับการรับศึกแห่งความต้องการอย่างหนักหน่วงในวันนี้ เขาลูบแก้มเธอเบาๆ

"พักผ่อนต่อเถอะ เฮียจะไปเพนธ์เฮาส์แล้วกลับมาที่ผับเดี๋ยวพรุ่งนี้เช้าๆ จะกลับมาที่ห้อง"

เขาขยับจะลุกขึ้น

มือเล็กคว้าแขนเขาไว้หมับ

"เฮียไปที่เพนธ์เฮาส์ทำไมเหรอคะ" พอถามแล้วก็ต้องชะงัก หญิงสาวเผลอถามออกไปทั้งที่รู้ว่าอาคินไม่ชอบหากจะตั้งคำถามหรือว่าทำตัวเป็นเจ้าของ เธอเคยต้องไปเพราะว่าเรื่องนี้แต่วันที่กลับมาหาเขาวันแรกเธอกลับเผลอพูดอีก เมื่อรู้ตัวเลยเปลี่ยนคำถามเสียใหม่

"เอ่อ คือ... เฮียมีธุระเหรอคะ"

"อืม เฮียมีธุระเรื่องน้องสาวแวบเข้าไปดูเเล้วต้องกลับมาที่ผับ" เขาอธิบายทั้งที่ไม่ค่อยจำเป็นเท่าไหร่ ข้อตกลงเรื่องที่ไม่ก้าวล่วงความเป็นส่วนตัวกันยังคงดำเนินต่อ ถ้าเป็นก่อนหน้านี้เธออาจจะถูกตำหนิ หรือเขาอาจจะไม่ตอบ เธอคิดว่าอาคินใจดีกับเธอมากขึ้น

"เพิ่งรู้ว่าเฮียมีน้องสาว"

"มีแต่ไม่ได้อยู่ด้วยกัน ตอนเด็กโดนรับเลี้ยงแยกกัน เพิ่งได้เจอกันเยอะๆ ช่วงนี้ล่ะ" เขาตอบโดยไม่เอ็ดคนที่ถาม

ก่อนนี้เขาไม่เคยปริปากเรื่องส่วนตัวเลยสักนิดเขายอมบอกแค่นี้เธอก็ดีใจแล้ว โลกของเขาที่เธอพยายามก้าวเข้าไป ก่อนหน้านี้เธอก้าวได้ทีละน้อยเหลือเกิน แม้ว่าอาคินจะเปิดรับให้เข้ามาอยู่ใกล้ชิดกับเขาได้มากกว่าใคร แต่ก็ไม่ได้เข้าใกล้หัวใจเขาสักนิด เพราะอย่างนั้นเธอเลยลองโวยวายและหนีไปจากเขาแบบหักดิบ การที่กลับเข้ามาหาเขาครั้งนี้แล้วไม่โดนเฉดหัวออกไปเพราะเคยสร้างความยุ่งยากใจให้เขามาครั้งหนึ่ง ทำให้เธอรู้สึกว่าสำหรับเขาเธอก้าวข้ามขั้นคู่นอนธรรมดามาขั้นหนึ่ง เพราะเท่าที่รู้จักเขามาเขาไม่เคยให้ใครเดินเข้าเดินออกในชีวิตได้เหมือนเธอ ดังนั้นแล้วหญิงสาวเลยค่อนข้างแน่ใจว่าถ้าทำอะไรที่เขาจะโกรธเธอได้มากกว่านี้แล้วเธอจะยังมีเงาหัวอยู่

"กี้ย้ายจากคอนโดที่เช่าไว้แล้ว ไม่อยากอยู่คนเดียว กี้มาอยู่ที่นี่กับเฮียได้ไหม" เธอเอ่ยถามด้วยความคาดหวังเพราะไม่รู้ว่าเขาจะยอมให้เธอกลับมาไหม ไม่รู้ว่าช่วงที่หายไปเขาถูกใจใครคนอื่นอยู่หรือเปล่า

"ได้สิ อยู่ห้องนี้ตามสบายเหมือนที่เคยอยู่แล้วกัน" อาคินเพิ่งนึกได้ว่าไม่ได้คุยเรื่องนี้กับคนตรงหน้าเลยเพราะเมื่อคืนเธอเข้ามาเขาก็ทำอย่างอื่นแทน ยังไม่รู้ว่าเธอกลับมาทำไมด้วยซ้ำ พอตอนที่เธอถามเขาถึงนึกได้ แต่เข็มนาฬิกาบอกว่าเขาไม่มีเวลาสำหรับคุยแล้ว "เฮียต้องไปแล้ว ไว้กลับมาค่อยคุยกันนะ"

เขาบอกแล้วเดินลิ่วออกไป คนที่ยังนอนอยู่ก็ลุกแล้วก้าวลงจากเตียงมาก้มลงเก็บผ้าผ่อนที่กองที่พื้นหลายๆ ชิ้นเข้าตะกร้า ก่อนจะเดินไปอาบน้ำ

เธอได้กลับมาใช้ชีวิตในห้องที่คุ้นชินอีกครั้งหนึ่ง เมื่อคืนเธอได้นอนอยู่ในอ้อมกอดที่คิดว่าอบอุ่นและปลอดภัย และเขายังคงต้องการเธอแม้ว่าเธอจะทำเรื่องขัดใจเขามาแล้วครั้งหนึ่งก็ยังได้รับการให้อภัย...

คิดไปคิดมาแล้วก็สูดลมหายใจเข้าปอดลึกๆ เขายอมรับเธอกลับเข้ามาในชีวิตอีกครั้งแปลว่าอาคินไม่ได้เป็นคนใจร้ายแบบหันหลังให้แล้วหันหลังให้เลยตลอดชีวิตอย่างที่นึกกลัว ดังนั้นแล้วเธอเองก็แน่ใจในการกลับมาอยู่กับเขา แม้ว่าการกลับมาครั้งนี้อาจจะทำให้เขาต้องมีเรื่องให้โกรธเธอมากมายจนเธอไม่รู้ว่าจะรับมือกับความโกรธนั้นไหวไหม แต่เธอคิดว่าเขาจะใจดีพอที่จะไว้ชีวิตเธอ