ตอนที่แปด คำขอที่ไม่มากไปไม่น้อยไป 3
1210 Words
นลินวิภารู้สึกเยียบเย็นอย่างประหลาด สายตาที่เขามองมาทำให้เธอไม่รู้สึกอบอุ่นและปลอดภัยเหมือนที่เคย
เธอเองก็ไม่รู้ว่าทำไม...
"วันนี้กลับเข้ามาเร็วจัง" เอ่ยคำทักทายพร้อมมอบรอยยิ้มให้กับวิษุวัตด้วยความคุ้นชิน เธอบอกตัวเองว่าคิดมากไปกับสายตาเย็นชาแวบหนึ่งของเขา คนตัวโตยังคงมองเธอแล้วก็บอกให้เธอนั่ง
"ผมมีเรื่องจะคุย นั่งก่อนสิ"
เขาไม่ใช่วิษุวัต คนที่นิ่งเงียบและไม่ได้เข้ามากอดเธอทันทีที่เจอหน้า หากบอกว่ามีฝาแฝดนลินวิภาคงเชื่อสุดใจ แต่แววตาเดียวกันนี้เป็นแววตาที่เธอจดจำได้ว่าเป็นเขา...
"พี่อาคินจะปล่อยคุณแล้ว"
"จริงเหรอ"
หญิงสาวลืมตัว ขยับเข้าไปนั่งเขย่าแขนเขาอย่างดีอกดีใจ ไม่สนอาการที่แปลกไปของเขา ที่คนตัวสูงขรึมขึ้นหลายระดับอาจจะเป็นเพราะเรื่องนี้ก็เป็นได้
"คุณเชื่อมั่นในตัวผมไหม" เขาเอ่ยถามเธอ
แววตาที่อ่อนแสงลงของคนตัวโต กับแววตาของหญิงสาวที่ช้อนมองสอดประสาน ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าวิษุวัตได้มากกว่านั้น...
เขายิ้มที่มุมปาก
"เขาต้องการแค่คำตอบว่าคุณทำอย่างนั้นกับอีฟทำไม ไม่ว่าคุณจะตอบว่าอะไรเขาจะปล่อยคุณไปในตอนนี้ทันที ผมทำหน้าที่ส่งคุณและเอาคำตอบไปให้เขาเท่านั้น"
สิ่งที่เขาบอก นลินวิภาเข้าใจดีว่า หากคำตอบของเธอเป็นอันตรายต่อตัวเธอและทิน ที่วิษุวัตถามว่าเชื่อใจเขาไหม นั่นคือคำมั่นว่าหากตอบไปแล้วยังไงเขาก็จะไม่ปล่อยให้อาคินกักขังเธอแน่นอน
นลินวิภาไม่มีความลังเลเพราะเป็นวิษุวัตเธอที่วางใจให้ทั้งหมดไม่มีเหลืออยู่แล้ว เธอจะพูด หากแต่ป้าเเตนเดินเข้ามาก่อน
ตอนแรกหญิงสาวนึกว่าป้าแตนจะมาดูแลเรื่องอาหารเที่ยงให้ หากแต่คนที่อยู่ข้างเธอก็หันไปสั่งนาง
"ป้าแตนเข้าไปจัดการในห้องได้เลยครับ"
นางพยักหน้ารับคำ แล้วเดินผลุบหายเข้าไปในห้องนอน
"คุณพร้อมจะให้คำตอบไหม ครั้งนี้ผมจะถามจริงจังเป็นครั้งสุดท้ายและหวังว่าคงจะไม่ได้รับคำตอบว่าไม่รู้ไม่เห็นเหมือนเดิมนะ เพราะตอนนี้ผมรู้ด้วยตัวของผมเองแล้วว่าคุณไม่ได้ท้องกับไอ้ทิน ไม่เคยมีอะไรกับมัน"
คำถามของเขาทำเอาเธอนั่งไม่ติดนิดหน่อยเพราะความอึดอัด ใต้ความจริงจังนั้นเขากำลังบอกว่าเขาเป็นคนแรกของเธอและเขารู้ เธอก็ไม่มีอะไรจะเถียงเพราะตนก็รับรู้ร่วมกับเขานั่นแหละ
"จริงๆแล้วฉันกับทินเป็นพี่น้องกันค่ะ เราเป็นแฝดสาม แล้วก็มีนทอีกหนึ่งคน พวกเราโตมาในสถานรับเลี้ยงเด็กกำพร้าแต่ถูกรับเลี้ยงที่ต่างที่กันโดยที่ไม่รู้จักกัน แต่แม่บุญธรรมฉันเสียเลยฉันกลับมาเรียนที่ไทยและติดต่อสถานที่ที่เลี้ยงเรามาทำให้ได้ติดต่อพี่น้อง นานๆ ครั้งเราจะเจอกันจนนทตายไปได้ปีกว่าเราเจอหลักฐานว่านทฆ่าตัวตัวตายเพราะว่าเสียใจที่ถูกผู้หญิงคนหนึ่งทำให้รักแล้วจากไป ฉันกับทินเลยร่วมมือกันเพื่อเอาคืนผู้หญิงคนนั้น"
แววตาของนลินวิภาหม่นเศร้าลง
"อีฟ คงเป็นผู้หญิงคนนั้นสินะ" วิษุวัตพึมพำ "จริงๆ แล้ว ผมก็ไม่คิดว่าอีฟจะเป็นคนทำเรื่องที่คุณว่ามา ถ้าคุณรู้จักตัวตนของอีฟจริงๆ จะรู้ว่าเค้าจิตใจดีจนเป็นที่รักของทุกคน ถ้าอีฟจะใจร้ายจนเป็นสาเหตุที่ทำให้ใครสักคนหนึ่งต้องตายผมมองไม่เห็นทางที่จะเป็นไปได้เลย”
หญิงสาวนิ่วหน้า ไม่เข้าใจทำไมวิษุวัตต้องเข้าข้างเอวิตา
“เพราะคุณยังไม่รู้จักอีฟดีพอถึงได้ทำร้ายอีฟอย่างนั้นแต่ก็ไม่เป็นไร อะไรๆ ที่คุณทำลงไปคุณก็ได้รับสิ่งนั้นกลับคืนแล้ว"
นลินวิภาขมวดคิ้วงุนงงกับคำพูดเขา เธอชาวาบไปทั้งตัวเมื่อเงยหน้ามองดวงตาเย็นเยียบของวิษุวัต
"อย่าลืมไปเล่าให้พี่ชายคุณฟังด้วยล่ะ ว่าความรู้สึกที่ถูกหลอกให้รักมันรู้สึกอย่างไง แล้วเรื่องที่กล่าวหาว่าอีฟทำ คุณรู้เอาไว้ด้วยว่ามันไม่มีทางเป็นไปได้"
"ทำไมถึงปกป้องผู้หญิงคนนั้นขนาดนั้น" แล้วคำที่บอกว่าอยู่ข้างเธอ ที่ผ่านมาหมายความว่าอะไร...
"ที่ผมปกป้องขนาดนั้นเพราะว่ารักอีฟ และจะไม่ยอมให้ใครมาทำลายอีฟได้ยังไงล่ะ"
"รัก?" แล้วเขาไม่ได้รักเธอหรอกหรือ เธอตั้งคำถามอย่างโง่งั่ง ไม่พยายามเข้าใจสิ่งที่เขาบอก แม้ส่วนลึกเริ่มจะเห็นเค้าลางว่าเหตุการณ์ต่างๆ ที่เกิดขึ้นมาไม่ใช่เรื่องบังเอิญ ทุกอย่างที่วิษุวัตทำนั้นเขามีเหตุผลของเขาอยู่แล้ว
"ใช่"
"..."
เขาลุกขึ้นยืน แขนเล็กๆ ที่เกาะเเขนเขาไว้ร่วงผล็อย
นลินวิภาเงยหน้าขึ้นมองเขา "แล้วความรู้สึกดีๆ ที่คุณแสดงออกกับฉันที่ผ่านมา"
"มันเป็นแค่การเอาคืน..." เขาพึมพำ ก่อนจะก้มหน้ามองเธอ "ผมมาเพื่อแก้แค้นให้อีฟตอนนี้หน้าที่ของผมจบแล้ว จากนี้ถือว่าเราจบกัน เข้าไปในห้องไปเก็บของของคุณซะ แล้วผมจะให้คนไปส่ง"
เขาทำท่าจะเดินจากไป แต่นลินวิภาดึงชายเสื้อเขาไว้ ดวงหน้ายังสับสนและในใจพร่ำบอกว่ามันไม่ใช่ และเธอฉุดรั้งเขาไว้โดยที่ไม่รู้ตัวเลย จนมีแรงตึงที่มือและเขาหยุดชะงักนั่นล่ะ เธอถึงปริปากออกมา
"คุณเคยบอกฉันว่าไม่ต้องสนเรื่องอื่นว่าเราพบกันอย่างไง เพราะระหว่างเราเข้าใจกันก็พอ ฉันเข้าใจว่าคุณพูดออกมาจากใจจริงๆ เสียอีก"
"มันคือคำโกหกคุณคงไม่คิดว่าผมจะรักคุณหรอกนะเพราะคนที่ผมรักมาตลอดคืออีฟ ผู้หญิงแบบที่ผมชอบคืออีฟเท่านั้น"
ไม่ต้องมีมีดนับร้อยนับพันมาจ้วงแทง เพียงแค่สายตาคู่เดียวของเขาที่จ้องมองมาก็ทำให้เธอเหมือนถูกกระหน่ำแทงจากความจริงที่เขากำลังบอก เธอกับเอวิตาแตกต่างกันราวฟ้ากับเหว และเธอไม่ใช่คนแบบที่เขาชอบ ทั้งหมดที่ผ่านมาคือการหลอกลวงเพื่อแก้แค้นให้เอวิตา คนที่เขารัก...
"โฮป"
"เรียกผมว่าวิษุวัต... อย่าเรียกชื่อเล่น เราไม่ได้สนิทกันขนาดนั้น
"..."
นลินวิภากะพริบตาปริบๆ มือร่วงผล็อยจากชายเสื้อเขาไปในทันที
สิ่งที่เขาบอก เหมือนดึงเธอมาสู่โลกแห่งความจริงที่เธอไม่อาจหนี เขาบอกชัดเจนขนาดนี้เธอคงไม่สามารถหลอกตัวเองต่อไปได้อีกแล้ว...
- Writer
