Cansız bir beden gibi yerde yatan Bora’ya çığlıklarımla sesleniyordum. "Bora yalvarırım kendine gel " diye. Hıçkırıklarım git gide artıyordu. Melek kucağımda haykırırcasına ağlıyor, bense ne yapmam gerektiğini dahi bilemiyordum. Bu korku dolu duygular içerisinde bir anda aklıma gelen şeyi dudaklarımdan panikle çıkardım. "Ambulans ambulans" diye söylenerek hızla Melek’i beşiğine bıraktım. Koşar adım odama gidip, masanın yanında duran telefonu kaptığım gibi 112'yi tuşladım. Çağrımı açan kadına acele ile evin adresini söyledim ve tekrar Bora’nın yanına koştum. Melek yırtınırcasına ağlıyordu. Bir yandan onu susturmak için
"Tamam annecim, yok bir şey, yok bir şey" diyordum. Bir yandan da yerde yüzünün üstüne düşmüş olan Bora'yı dikkatli bir şekilde sırt üstü yatırmaya çalışıyordum. Lanet olsun
