Pain's Rule

VII

Chapter 7

Wrecker

NAPAHINTO sa pag-che-check ng mga bagong dating na bakal si Jun nang makarinig siya ng isang pamilyar na sipol.

Dahan-dahan siyang lumingon kung saan niya naririnig ang pagsipol na iyon at hindi nga nagkakamali ang kanyang hinala na si Pain Dela Viego na naman ang bagong dating mula sa main gate.

“Magandang Umaga, Sir Pain—” hindi pa man din natatapos ni Jun ang kanyang pagbati kay Pain ay nilagpasan na siya nito at dire-diretsong pumasok sa loob.

Bahagyang napatigil ang mga trabahador sa pagdating ni Pain. Para bang takot na silang magambala dahil sa kanya.

“Oh, relax… I won’t play for now,” sabi naman ni Pain nang mapansin siyang nakatingin lang ang mga trabahador sa kanya.

He walked and looked around in search of something that will amuse him. Nang namataan naman siya ni Karlo ay agad itong tumakbo palapit sa kanya ngunit hinarang ni Pain ang kanyang kamay upang pigilan ang tangka nitong pagbati sa kanya.

He followed Pain while the stroll the site. Napapatingin din si Pain sa mga naglalakihyang bakal na inaangat ng tower crane papunta sa lugar kung saan ito kakailanganin.

“How much does a tower crane costs?” he suddenly stopped in walking.

“It depends on the brand sir but ours costs more than four million each…”

“If you estimate how much this project cost, how much would that be?” he asked. Natahimik naman si Karlo at parang ayaw niyang magsalita.

“Siguro kahit ‘yung mga apo ng mga apo ng apo ko hindi kayang mag-ipon ng ganong halaga…” napatingala si Karlo.

“This project is a dream for a lot of people…” dagdag pa nito.

“You mean corrupt people…” napatalikod naman si Pain at nagsimula ulit maglakad.

Then he suddenly stopped again and a smile is planted in his face as he saw an amusing one.

“So you really have schedule here,” agad na nilapitan ni Pain si Juvia na nagbubuhat ng mga blocks nang nakita niya ito.

Huminto saglit si Juvia at napasimangot na lang sa kanya.

Nagpunas saglit ng pawis si Juvia gamit ang towel na nakapatong sa kanyang leeg at bumalik sa kinaroroonan ng mga blocks na kanyang binubuhat. Sinundan naman ni Pain ito ngunit hindi niya iniinda ang mga sinasabi nito.

“So, are you free after work?” hindi nagawang buhatin ni Juvia ang block na nakapatong nang hinawakan ni Pain ito.

“Hindi po. May duty po ako sa bago kong trabaho,” anito sabay buong lakas na inangat ang block at muling nilagay ito kung saan ito kailangan.

“How many jobs do you have? I mean you’re so small!” napahalakhak si Pain at sinundan muli si Juvia.

“Kailan niyo po ako tatantanan?” napabuntong-hininga si Juvia at bumaling na sa kanya. Dahil sa palagay niya ang pagod niya ay nadadagdagan lang sa pagbuntot ni Pain sa kanya.

“Hanggang sa pumayag kang lumabas tayo. Oh, I can pay you hourly. Magkano ba?”

Napakagat labi si Juvia sa kanyang inis dahil lumalabas na naman ang pagkayabang ng boses nito.

“Ahh!”

Naudlot ang pagtangka ni Juvia na magsalita nang biglang sumigaw ang isang trabahador na may bitbit sa kanyang balikat na dalawang sako ng semento nang bigla itong matisod dahilan upang kamuntikan na sanang madamay si Juvia ngunit hinila siya kaagad ni Pain palapit sa kanya. Dahil hindi handa ang dalaga sa malakas na paghila ni Pain ay muntikan pa itong matumba ngunit dahil sa matipunong katawan nito ay nagawa ito mapigilan nang siya’y mapahawak sa dibdib nito.

“Sir Pain!” sumisigaw na lumapit si Karlo, nag-aalalang baka nadawit doon si Pain.

Napaupo naman silang lama nang kumalay ang sementong bumagsak sa sahig.

Agad na kumalas si Juvia at tumalikod pero ramdam pa rin niya ang mga tingin ni Pain sa kanya.

“Ah, my polo got dusty,” reklamo naman ni Pain sabay pagpag ng kanyang polo.

“Sonny!” sigaw ni Pain.

She might be angry at Pain because he’s always messing up with him but she would’ve gotten into worst situation a while ago if it wasn’t for him. Huminga siya nang malalim bago siya lumingon pabalik kay Pain para magpasalamat man lang pero napatikom lamang ang kanyang bibig nang madatnan niyang naghuhubad na ito ng kanyang polo at tumambad sa kanyang harapan ang katawan nitong sa mga libro at pelikula niya lang yata nakikita.

“Ah, you brought maroon?” nainis pang sabi nito nang iniabot ni Sonny ang pamalit nito.

“So, Miss Construction Girl, what time are you free?” muling tanong nito. Mabuti nalang nakapag-iwas ng tingin ito bago pa man siya tignan ni Pain.

“Ah, Sir Pain, the restaurant just called. You’re reservation is approved at 7pm…” bigla namang singit ni Sonny.

“And Miss Danica says she’s free on that time…”

Juvia became silent and stopped herself from thanking Pain. She turned around at tried to go back to her work but Pain suddenly held her hand.

“What time are you free?” muli niyang dahilan upang mainis na nang tuluyan si Juvia.

“Wala akong oras para makipagbiruan sa inyo dahil busy akong magtrabaho.”

Everyone got silence by Juvia’s annoyed voice…and no one has ever done that to Pain.

“Babayaran ko naman ang bawat segundo na kinakausap kita, lugi ka pa roon?” he chuckled.

“Baldy, how much do you pay this girl here?” tanong naman ni Pain habang nakatitig pa rin kay Juvia.

“750 pesos per day, sir…” agad nitong sagot.

“750 pesos per second… that is how I will pay you…”

Hindi naman maipagkakaila ang gulat na ekpresyon ng ibang trabahador na pasimpleng nakikinig sa usapan ng dalawa.

“Get somebody work for what she’s doing. I’ll take her to work for me today. I need someone to work for my dog’s house. Will that be okay, Baldy?”

Napakuyom ang mga palad ni Juvia nang marinig niya ang sinabi pa ni Pain.

“Yes sir! You’re free to borrow some of our workers. Puwede pa po akong magpadala ng iba pa!”

“I just need one worker for now. Nagtitipid ako,” ngumisi pa ito sabay higit ng kamay ni Juvia. Kakalas naman dapat siya pero masyadong mahigpit ang pagkakahawak ni Pain sa kanya at tuloyan na siyang napasunod nang maglakad ito.

Sapilitan pa siya nitong sinakay sa loob kahit nagpumiglas si Juvia. Pinausog niya ito at tumabi doon si Pain. Sonny got into the driver’s seat and started the car immediately.

***

“I Don’t see Pain…” patingin-tingin si Marah sa kanyang paligid bago siya umupo. She maybe the last one to settle in her seat because she enjoyed taking pictures around.

Nagpatawag ng lunch si Mario sa kanyang mga anak. He also suggested that Marah should join them. Hindi naman um-absent si Marah sa mga ganitong bagay lalo’t nagpapa-good impression pa rin siya kay Mario kahit na ito ay kasal na kay Andrea.

Marah hates Andrea. He does a lot of things in the past to get rid of Andrea and to sabotage her wedding but Mario found out about and she was punished by cutting off all of her cards. Si Mario pa rin naman ang dahilan ng kung ano’ng meron si Marah kaya sa huli ay hindi na siya pumalag.

Hindi naman nakakapagtaka na ang Hacienda Luicita kung saan ang paboritong inuuwian na Mario ay pinakamalawak na lupang pag-aari nito. It is also where his biggest house is located.

The lunch table is set up by the garden where they could enjoy a green scenery from the mountains afar and where there is fresh air.

The long table of foods are set according to everyone’s taste.

“Why is there a Kare-Kare?” tanong naman ni Rage nang namataan niya si Andrea na naglapag ng malaking mangkok ng luto niyang Kare-Kare.

“Paborito kasi ng Kuya Pain mo ito…” ngiting sagot naman ni Andrea.

“Pain is not coming, why did you bother yourself cooking for him?” saway naman ni Mario sa kanya dahilan upang mapawi ang ngiti nito.

“Right, Mom…Pain never attended our family lunch like this…” aniya Rage.

“Baka lang naman maisipan niyang sumipot,” saad pa ni Andrea.

“Well I haven’t seen the legal wife’s son…” Marah chimed in with her sarcastic tone.

“Ano nga pala pinagkakaabalaan ni Pain ngayon?” dagdag na tanong nito.

“He might be having a good time with his girls or somewhere spending his money,” si Rage naman ang sumagot. “He’s a good for nothing.”

“Rage!” saway naman ni Andrea sa kanya nang makaupo ito pero nagkibit-balikat lang ito.

“I don’t even want to think about what he’s doing. It’s just gives me stress…” kunot-noo’ng sabi naman ni Mario.

Samantala ay tahimik lang naman na nakikinig si Wrath sa usapan nila tungkol kay Pain. He’s used to listening how they bad mouth of him.

“What’s up Mother fu—kers!”

Everyone was interrupted when the rude voice reverberates everywhere. Lahat sila ay napalingon sa gawi ng boses na pinanggalingan nila.

He noticed everyone’s disappointed faces upon exchanging eyes with them except for one person—Andrea.

Napailing si Mario sabay napainom ng tubig na marami habang palakad si Pain palapit sa kanila.

“What’s up Wrath boy…” tila nagulat naman si Wrath nang biglang alisin ni Pain ang kanyang salamin kaya nainis naman ito.

“Oh, my favorite wine!” inagaw pa ni Pain ang bote ng red wine na hawak ng isang maid na magsasalin sana sa mga wine glass at doon niya mismo tinikman ang alak.

“Pain, you should sit and eat. Don’t walk around like an idiot,” mahinahong saway ni Mario sa kanya.

“Mamaya, ubusin ko lang ‘to,” anito sabay upo sa mesa habang kinakain ang grapes na dinakma nito.

Pangiti-ngiti na lamang si Rage sa kanyang tabi dahil pagdating palang nito ay parang nanggugulo na agad. So many times that Rage wished that Pain would permanently leave this family because he’s the only troublesome in here.

“Hmmm. Ang sarap talaga ng grapes dito sa hacienda!” ani pa nito. Parang lalo niyang nilalakasan ang boses niya habang nararamdaman niyang inis na ang mga taong dinatnan niya rito.

“Well then we should eat as we discuss family matters…” ang sabi naman ni Mario upang mabawi niya ang atensyon nila.

“Wait, I brought my girl…” aniya ni Pain at bumaba sa lamesa.

“Babe! Come on!” sigaw nito kaya napatingin silang lama sa gawi kung saan nanggaling si Pain pero wala namang tao roon. Pain came by at the two-way door heading towards the main hall of the mansion.

Napakamot ulo si Pain at bumalik doon. Ilang segundo lang ay bumalik siya’t may hila-hila itong babae.

Nilawakan pa ni Rage ang kanyang mga mata nang makita nga niyang may babaeng dala si Pain na nakasuot ng itim na dress hanggang tuhod at nakasuot pa ng heels. Base sa pananamit nito, ay alam niyang mamahalin lama nang ito. Everything that is covering of this woman is elegeant and luxurious.

“Everyone this Juvia, my girlfriend.”

Wrath noticed how the girl stiffened the moment Pain said those words.

Hawak pa rin ni Pain ang kamay nito nang pinaupo niya sa upuang nasa tabi ni Rage. Then he sat beside her.

Napapayuko na lang si Juvia at halos matunaw sa kanyang pwesto nang maramdaman niya ang mga matang sumusuri sa kanya.

“Welcome, ija…” kung hindi pa niya narinig ang malambing na boses ni Andrea ay hindi niya mapapangat ng tingin. Nginitian lang siya nito at siya mismo ang naglapag ng pinggan at mga kutsara, tinidor at iba pang kakailanganin niya sa pagkain.

“So, Juvia…how did you met Pain?” Marah stared at her with her convicting eyes.

“I met her at our one of our project site. She’s a construction girl…” Pain frankly said while putting some food on his plate as if what he said didn’t mean anything but it gave a shock to everyone on this table.

Napangiti lang naman si Marah at nagpigil ng kanyang tawa sa sagot ni Pain.

Habang si Juvia ay parang nalulunod na sa hiya.

Nang napatayo naman si Mario ay napatingin silang lama sa kanya. “Andrea, just give a lunch in my room.” Anito bago siya tuluyang naglakad palayo.

Galit na napatingin si Rage kay Pain dahil batid niyang ito na naman ang dahilan kung bakit nasira ang kanilang pananghalian.

Matapos makaalis lama ng tao sa hapag-kainan ay napatayo si Juvia.

Dali-dali siyang lumabas ng mansion ngunit bago pa man siya tuluyang makalayo ay naramdaman niya ang pagsunod ni Pain sa kanya.

“What’s your bank account?” he asked when he grabbed her on her wrist but Juvia is too mad that she forced herself from breaking out of his grip.

“Ibabalik ko lama ng suot ko bukas pagkatapos kong mapalabahan lahat,” kalmado pa rin ang boses nito.

“No, I don’t need them,” walang ganang sabi naman ni Pain.

Inalis naman ni Juvia lama ng alahas na nakakabit sa kanya at hinagis sa sahig. Pasimpleng napatingin lang naman si Pain doon.

“Ah, hindi ko kailangang mabayaran sa ngayon kahit sinayang mo lang ang oras ko…”

Something inside Pain suddenly snapped which gave him the urge to grab her on her shoulder.

“Sinayang? How dare you say that? Hanggang ngayon hindi mo pa rin ba ako kilala?”

“Sino ka ba? ‘Di hamak na mayaman ka lang naman. Kung hindi ka mayaman, malamang walang kwenta ka rin katulad ko…”

Hindi na nakontrol ni Juvia ang mga nailalabas ng kanyang bibig dahil sa naguumapaw nag alit niyang nararamdaman pagkatapos niyang umupo doon ng ilang minuto lang at harapan ang mga mapanghusgang tingin na iyon.

Nagawa naman ni Juvia na kumalas uli kay Pain at hinayaan na siya nitong magpakalayo.

“Just how much is your price?” he wondered while staring at her back as she walks away from him.

***