17.ความโกรธของฮูหยินเฒ่า
1125 Words
หลังจากที่หมอประจำตระกูลกลับไปไม่นาน บิดาและมารดาของพวกเขาก็มาที่เรือนของบุตรชาย เพราะรู้จากปากสาวใช้ของบุตรสาวว่า ไป๋เหวินหมิง พาสตรีกลับมาที่จวนด้วย
" ไหน นางเป็นใครกัน " ไป๋ฮูหยินเอ่ยถาม ก่อนจะเดินเข้ามาด้านในห้องนอนของบุตรชาย
" อ่าว !! " ไป๋เหวินซูร้องขึ้นมาเมื่อเห็นว่าบุตรสาวเพียงคนเดียวของตนกำลังเช็ดใบหน้าให้กับสตรีผู้หนึ่ง
" ท่านพ่อ ท่านแม่ " ไป๋หนิงเยี่ย
" นี่คือ "
" คงต้องรอถามจากพี่ใหญ่แล้วเจ้าค่ะ ที่ข้ารู้มีเพียงแค่นางกับพี่ใหญ่ดูเหมือนว่าจะถูก เอ่อ ฤทธิ์ของธูป เอ่อ ธูปราคะเจ้าค่ะ "
" หืม นี่มันเกิดอะไรขึ้นกันเนี่ย " ไป๋ฮูหยินได้ยินคำบอกจากบุตรสาวก็พอจะเข้าใจว่าเรื่องราวเป็นยังไง แต่คงต้องรอถามจากบุตรชายของนางให้รู้เรื่องค่อยจัดการเรื่องอื่นต่อไปได้ เห็นทีการมาเมืองชิงสุยครั้งนี้คงได้สะใภ้เป็นของกำนัลแน่แล้ว !
ในขณะที่เสียนจื่ออิงกำลังหลับไหลไม่ได้สติอยู่นั้น ไป๋เหวินหมิงเองก็กำลังทรมานกับฤทธิ์ของธูปราคะ เขาพยายามที่จะอดกลั้นให้ได้มากที่สุด จนตอนนี้ใกล้จะหมดสติอีกไม่ถึงอึดใจแล้ว ด้วยเพราะความห่วงใยบุตรชายคนโต ไป๋ฮูหยินจึงเรียกสาวใช้นางหนึ่งที่อยู่บริเวณนั้นมาช่วยปลดปล่อยอารมณ์ของบุตรชายแทน
" ทำหน้าที่ให้เรียบร้อยแล้วมาพบข้าที่เรือน "
" เจ้าค่ะ " สาวใช้เอ่ยรับคำก่อนจะเยื้องย่างเข้าไปด้านในห้องที่ชายหนุ่มกำลังนอนอยู่ ด้วยจิตใจที่สั่นไหว เดิมที่นางเป็นแค่สาวใช้ที่ไม่มีผู้ใดให้ความสำคัญแม้แต่น้อย และนางก็ไม่ใช่สตรีที่หวังจะปีนป่ายเพื่อความสุขสบายดั่งเช่นคนอื่นๆที่เฝ้าหวังจะได้เป็นอนุ หรือสาวใช้อุ่นเตียงของเจ้านาย
สิ่งที่นางต้องการก็คือ อิสระ ได้แต่หวังว่าสักวันจะสามารถไถ่ตัวเองแล้วกลับไป ท่านแม่ที่เป็นครอบครัวที่เหลืออยู่เพียงคนเดียวของตนเอง
ไม่นานนักเสียงครวญครางของทั้งสองก็ดังลอดออกมานอกเรือนทำเอาสาวใช้ที่เฝ้าหมายปองชายหนุ่มได้แต่จิกเนื้อตนเองด้วยความอิจฉาริษยาที่ปิดไม่มิดในสายตาของฝูหรง ซึ่งนางคือสาวใช้ข้างกายของไป๋ฮูหยินและยังเป็นแม่นมของคุณชายรองด้วย เพราะนางติดตามเจ้านายมาตั้งแต่ก่อนที่จะแต่งเข้าจวนตระกูลไป๋เสียอีก อายุของนางไม่น้อยแล้วจึงสามารถมองเห็นเลห์เหลี่ยมที่มีอยู่ในจวนมาเสมอ …
" เรียบร้อยแล้วเจ้าค่ะฮูหยิน " นางเอ่ยบอกเมื่อเตรียมยาห้ามครรภ์เอาไว้เรียบร้อยแล้ว ผ่านไปกว่าค่อนคืนในที่สุดชายหนุ่มก็สามารถหยุดยั้งการกระทำของตนเองกับสาวใช้ได้
เมื่อเสียงในห้องเงียบสนิทลงฝูหรงก็เคาะประตูและเดินเข้าไปด้านในเพื่อจัดการเรื่องราวต่อจากนี้ให้เรียบร้อย เพื่อที่ในวันหน้าจะได้ไม่เกิดปัญหาขึ้น
" พานางออกไปก่อน " นางเอ่ยสั่งสาวใช้ที่เดินเข้ามา
" เจ้าค่ะ " พวกนางช่วยกันพาตัวสายใช้ที่เพิ่งอุ่นเตียงให้เจ้านายเมื่อครู่นี้ออกจากห้องไป เหลือเพียงชายหนุ่มที่นั่งอยู่มุมเตียงด้วยใบหน้านิ่งเงียบที่ยากจะคาดเดาได้
" คุณชายใหญ่ ฮูหยินสั่งมาแจ้งว่าให้ท่านพักผ่อนตามสบายเจ้าค่ะ "
" อืม แล้วนาง เป็นเช่นไรบ้าง " เขาเอ่ยถามถึงคุณหนูใหญ่ตระกูลเสียน
" ยังไม่ได้สติเจ้าค่ะ " นางเอ่ยบอกกก่อนจะถอยออกมาจากห้องนั้นแล้วไปจัดการตามที่เจ้านายของตนสั่งมา
เมื่อมาถึงที่เรือนเล็กด้านหลังแล้ว ฝูหรงสั่งให้นางดื่มยาห้ามครรภ์จนหมดถ้วยแล้วจึงได้เอ่ยถามสาวใช้อุ่นเตียงของคุณชายใหญ่ว่านางต้องการที่จะอยู่เป็นสาวใช้อุ่นเตียงต่อไป หรือจะออกจากจวนแห่งนี้ไปใช้ชีวิตของตนเอง ซึ่งนางคาดเดาคำตอบจากสาวใช้ผู้นี้อยู่แล้ว
" ข้าสามารถออกไปได้หรือเจ้าคะ " นางมีชื่อว่าเจียวมี่เป็นหญิงสาวที่ขายตัวเป็นทาสหลังจากที่บิดาสิ้นใจ เพราะต้องการใช้เงินทำศพของบิดาจึงได้มาขายตัวเป็นทาสกับไป๋ฮูหยินเมื่อหลายปีก่อน บัดนี้นางจึงเหลือเพียงมารดาที่รอคอยอยู่ที่หมู่บ้านชายแดน
" อืม แต่เรื่องที่เกิดขึ้นในวันนี้ เจ้าอาจจะไม่มีชายหนุ่มบ้านไหนมาสู่ขอ … "
" ข้าไม่กังวลเรื่องนั้นเจ้าค่ะ ข้าเฝ้ารอที่จะได้กลับไปอยู่ดูแลท่านแม่ที่หมู่บ้านอยู่ทุกวันคืน … "
" เอาเถอะ ข้าจะจัดการเรื่องที่เหลือนี้เอง ส่วนนี่เป็นใบสัญญาทาสของเจ้า ฮูหยินยกให้ แล้วก็ … ฝูหรงเอ่ยก่อนจะหันไปพยักหน้ากับบ่าวที่ยืนอยู่ด้านหลังของตนเองเพื่อให้พวกเขายกของเข้ามา ซึ่งก็คือหีบไใ้ขนาดกลางหนึ่งใบ ซึ่งในหีบมีทั้งผ้าพับ อาหารแห้งและตั๋วเงินที่เพียงพอที่จะให้นางได้ใช้ชีวิตใหม่ได้อย่างไม่ลำบากนัก
" นี่คือ … ?" เมื่อหีบถูกเปิดออกนางก็ถามอย่างไม่เข้าใจ
" รับไว้ แล้วใช้ชีวิตใหม่ให้ดีๆ หวังว่าเจ้าจะโชคดีนะ เสี่ยวมี่ นี่คือน้ำใจจากฮูหยิน "
" ขอบคุณเจ้าค่ะ " เจียวมี่รับหีบไม้มาด้วยความซาบซึ้งใจ ฝูหรงสั่งให้คนเตรียมรถม้าที่ไม่เล็กนักพานางออกไปส่งให้ถึงหมู่บ้านที่เป็นบ้านเดิมของนางด้วยความหวังดี เพราะเกรงว่านางอาจจะถูกปล้นระหว่างทาง
ทางด้านจวนตระกูลเสียนในยามนี้ทุกคนต่างร้อนใจเมื่อหาตัวเสียนจื่ออิงไม่พบ ซึ่งเรื่องนี้ไม่ได้อยู่ในแผนของสองแม่ลูก แต่ก็ยอมรับไม่ได้เลยว่า พวกนางเองก็ต้องการให้เสียนจื่ออิงหายตัวไปจากตระกูลเสียนจริงๆ
" ฮูหยินผู้เฒ่าเจ้าคะ "
" มีอะไร "
" มีคนจากจวนไป๋มาขอพบท่านเจ้าค่ะ " เสียนถูเหยาแม้จะแปลกใจว่า คนจากจวนตระกูลไป๋มาขอพบนางทำไม แต่ก็ต้องไปพบเพื่อมิให้คนนอกนำไปกล่าวว่าร้ายนางได้ว่า ไม่ต้อนรับแขก ส่วนคนอื่นๆได้แต่รออยู่ที่เรือนของตนเองเท่านั้น
" คารวะ ฮูหยินผู้เฒ่าเสียนเจ้าค่ะ ข้าเป็นฮูหยินของจวนไป๋ " ไป๋ฮูหยินเอ่ยคารวะอีกฝ่ายอย่างไว้ซึ่งมารยาทอย่างที่ควรจะเป็น
" ไม่ทราบว่า ไป๋ฮูหยินมาพบข้าผู้ชราคนนี้ มีเรื่องอะไรงั้นหรือ "
- Writer
