การกลับมาของ เสียนจื่ออิง

ตระกูลเสียน

แคว้นหาน เมืองเหอเชียง

ร่างบางที่นอนอยู่บนเตียงนั้นลืมตามองเพดานห้องอย่างมึนงง เพราะเธอไม่รู้ว่าทำไมเธอถึงได้มาอยู่ที่นี่ ในร่างของ เสียนจื่ออิง คุณหนูใหญ่ตระกูลเสียน วัย 14 หนาวคนนี้ ที่ออ่นแอเกินกว่าเธอจะรับได้ จากความทรงจำที่ได้รับมาจากร่างนี้นั้น ทำเอานักฆ่าจากโลกอนาคตต้องกุมขมับเลยทีเดียว

เสียนจื่ออิง เป็นบุตรสาวของ เสียนจื่อหยวน ปัจจุบันมีตำแหน่งเป็นถึง รองเจ้ากรมการโยธาของแคว้น ซึ่งเกิดจากอดีตฮูหยินเอกผู้ล่วงลับ ตระกูล จ้าว นามว่า จ้าวอิงฮวา ซึ่งตายอย่างปริศนา !!

หลังจากที่มารดาตายจากไป เสียนจื่ออิงก็ใช้ชีวิตอยู่ที่เรือนเล็กท้ายจวน ไร้คนเหลียวแล หลังจากที่บิดายกย่องฮูหยินรองขึ้นมาแทนที่มารดาของนาง นามว่า หลินเพ่ยเอิน เข้ามา ชีวิตของนางก็ไม่เคยอยู่อย่างสงบสุขอีกเลย

หลินเพ่ยเอินมักจะหาวิธีต่างๆนาๆมารังแก และทำร้ายร่างนี้เป็นประจำ โดยมีน้องสาวต่างมารดาวัย 12 หนาวเป็นผู้ช่วย นอกจากนี้ยังมีบุตรของอนุคนอื่นๆอีกหลายคนที่มักจะหาเรื่องรังแกนางด้วยเช่นกัน แม้แต่สาวใช้ที่มารดามอบให้ก็สละชีวิตเพื่อปกป้องนางเมื่อหลายเดือนก่อนแล้ว

ในตอนนี้แม้กระทั่งบ่าวไพร่ในจวนยังไม่มีความเคารพให้กับนาง เพียงเพราะเห็นว่านางไร้ค่า และออ่นแอ ไร้มารดาปกป้อง ส่วนบิดาก็ไม่เคยใยดี หลังจากมารดาตายจากไป อีกทั้งร่างนี้ไม่กล้าแม้แต่จะขอความช่วยเหลือจากตระกูลฝั่งมารดาของตนเองอีกด้วย

' โง่จริงๆ มาลองดูกันว่า เสียนจื่ออิงคนใหม่นี้ พวกเจ้าจะยังรังแกได้อีกไหม ' คริสตัลเอ่ยออกมาเบาๆอย่างหงุดหงิดใจ แม้ว่าท่านตาของร่างนี้จะเป็นแค่อดีตราชครู แต่อย่างน้อยเขาก็คือคนที่สอนหนังสือให้กับ รัชทายาทของแคว้นมาตั้งแต่อีกฝ่ายจำความได้

คริสตัล เป็นเด็กที่หัวหน้าองค์กรรับมาเลี้ยงตั้งแต่อายุ 10 ปี และเธอคือหญิงสาวจากองค์กรนักฆ่า ที่รับงานฆ่าไม่เกี่ยงว่าคนผู้นั้นจะดีหรือเลว ขอเพียงแค่มีเงินจ่ายเท่านั้น

และงานสุดท้ายของเธอก็คือ การลอบสังหารผู้นำประเทศ ซึ่งมีความดีมากมายนับไม่ถ้วน และแน่อนนว่าเธอเลือกที่จะปฏิเสธงานนี้ และเธอก็รู้ตัวดีว่า หากเธอไม่รับงานนี้ชีวิตที่เหลืออยู่ของตนเองก็อาจจะไม่มีอีกต่อไป แต่แล้วยังไงล่ะ นี่ไม่ใช่สิ่งที่เธอต้องการหรอกหรอ …

เธออดทนมานานกว่า 15 ปีในการเป็นมือสังหารขององค์กร บ่อยครั้งที่เธอไม่ใช่ผู้ลงมือเอง แต่เป็นสหายคนสนิท ที่เป็นผู้ปลิดชีพเธอในวันนั้นด้วย

เธอไม่รู้สึกโกรธเขาสักนิดที่ปลิดชีพเธอ แต่กลับขอบคุณเขามากกว่าที่ช่วยปลดปล่อยให้เธอเป็นอิสระเสียที ไม่ต้องทนทุกข์กับคำว่า บุญคุณที่อีกฝ่ายเรียกร้องจากเธอทุกครั้ง ด้วยการสั่งให้เธอ สังหารคนอื่นๆ !!

เมื่อสำรวจร่างกายของเสียนจื่ออิงก็พบว่าร่างนี้ มีรูปร่างเพียวบาง ดวงตากลมโต จมูกโด่งเชิดรั้น ริมฝีปากบางเรียวสวยอวบอิ่มอมชมพู แม้ว่าผิวกายของร่างนี้จะค่อนข้างหมองคล้ำ แห้งกร้านก็ตาม แต่หากได้รับการบำรุงอย่างดี คาดว่าผิวพรรณอาจจะกลับมาผุดผ่องราวหิมะก็ไม่ปาน เพราะนางงดงามดั่งเช่นมารดาผู้ล่วงลับของตนเอง เพราะเหตุนี้บรรดาพี่น้องคนอื่นๆจึงได้ริษยาที่นางมีใบหน้าที่งดงามกว่าคนอื่นๆ

แต่ที่แปลกใจที่สุดก็คือ เธอไม่คิดว่าสิ่งนี้จะตามเธอมายังโลกนี้ด้วย นั่นก็คือ มิติวิเศษ ที่เธอได้รับมันติดตัวมาตั้งแต่จำความได้ในโลกก่อน และเธอก็ไม่เคยบอกกล่าวกับผู้ใดในเรื่องมิติที่ตนเองมี ดังนั้นในมิติของเธอจึงมีทั้งยาพิษ ยาถอนพิษ อาวุธต่างๆยิ่งกว่าคลังอาวุธของฐานทัพเสียอีก เพราะเธอได้ก็อปปี้มันเอาไว้ทั้งหมดจากคลังอาวุธขององค์กร และเธอยังขึ้นชื่อว่า อัจฉริยะด้านพิษ อีกด้วย

แน่นอนว่าความรู้ที่มีในเรื่องนี้อัดแน่นยิ่งกว่าทุกสิ่งที่เธอมีเสียอีก เธอมักจะใช้เวลาว่าง คิดค้นและผลิตยาพิษและยาถอนพิษออกมาขายให้กับองค์กรต่างๆเป็นประจำ ซึ่งเธอใช้ชื่อปลอมในการค้าขายกับคนนอกเสมอ และเธอก็เชื่อว่าไม่มีใครติดตามหาตัวตนของเธอเจอ

เพราะเงินที่ได้มานั้นเธอนำไปบริจาคยังมูลนิธิต่างๆทั่วประเทศเป็นประจำทุกเดือน เหลือไว้แค่ค่าใช้จ่ายประจำวันของตนเองเท่านั้น

ด้วยสัญชาตญาณของนักฆ่าเธอจึงรับรู้ได้ว่ากำลังมีคนมุ่งหน้ามาที่เรือนหลังนี้ เธอจึงหยิบยาพิษออกมาและเก็บไว้ในแขนเสื้อของตนเอง และนอนรอเงียบๆต่อไป

{ ตั้งแต่ตอนหน้าจะเรียกนางเอกว่า เสียนจื่ออิง นะคะ " }