การกลับมาของ เสียนจื่ออิง

11.ซื้อคน

เสียนจื่ออิงมองเครื่องประดับในหีบเหล่านั้นอย่างพิจารณา รอยยิ้มเจ้าเล่ห์ปรากฎขึ้นบนใบหน้างาม นางจะนำเครื่องประดับพวกนี้ไปขายเสียให้สิ้น

" แม่นมหลี่ ของพวกนี้ยกให้ข้าทั้งหมดหรือเจ้าคะ ข้าสามารถทำสิ่งใดกับของเหล่านี้ก็ได้ใช่ไหมเจ้าคะ "

" เจ้าค่ะคุณหนู ฮูหยินเฒ่าสั่งมาเช่นนี้เจ้าค่ะ บ่าวขอตัวกลับไปเรือนหลักนะเจ้าคะ "

" ขอบคุณแม่นมหลี่ " นางเอ่ยบอกอีกฝ่ายด้วยรอยยิ้มสดใส นางคิดอยู่แล้วว่าเจ้าเมืองเหอจะต้องทำเช่นนี้เพราะถึงอย่างไรเสีย อำนาจของตระกูลเสียนและตระกูลจ้าวนั้นล้วนยิ่งใหญ่กว่าเขาทั้งสิ้น การผูกมิตรกับตระกูลเสียนนั่นย่อมดีกว่าเป็นศัตรู

" ฮุ่ยอี้ เจ้านำเครื่องประดับพวกนี้ไปขายแลกเป็นตั๋วเงินมาให้ข้าทั้งหมด "

" แต่ว่า… คุณหนูเจ้าคะหากฮูหยินเฒ่ารู้เข้า "

" ไปเถอะ เจ้าไม่ต้องห่วงเรื่องนี้ ข้าจัดการเอง "

" เจ้าค่ะ "

วันเวลาหมุนเวียนผ่านไปรถม้าตระกูลเสียนแล่นเข้าสู่ถนนใจกลางเมืองชิงสุ่ย เข้าสู่เขตการค้าที่นางเคยมาในครานั้นกับท่านย่า นางเลิกผ้าม่านดูทิวทัศน์ด้านนอก กวาดสายตามองไปยังร้านค้าต่างๆสองข้างทาง ถึงแม้ว่าการค้าจะคึกคักแต่ก็ไม่ถือว่ามากพอเมื่อเทียบกับเมืองอื่นๆ คงเพราะเมืองชิงสุ่ยนี้เป็นเมืองเล็กๆละมั่ง

หลายวันก่อนนางได้เอ่ยขออนุญาตท่านย่าออกมาเที่ยวชมตลาดการค้าของเมืองพร้อมกับสาวใช้ทั้งสองของตนเอง โดยมีข้อแม้จากท่านย่าว่า จะต้องกลับจวนก่อนยามเซินเท่านั้น

" คุณหนูถึงแล้วเจ้าค่ะ " ฟางลิ่งเอ่ยบอกเมื่อรถม้ามาจอดที่ตลาดค้าทาสพร้อมกับส่งผ้าคลุมหน้าให้กับคุณหนูของตนเองด้วย

ที่แห่งนี้ตั้งอยู่ท้ายตลาดการค้าของเมือง เบื้องหน้ามีชายหนุ่มร่างใหญ่คอยเฝ้ามิให้ทาสที่อยู่ด้านในหลบหนีออกไปได้ เพราะที่นี่ถึงแม้ว่าจะขึ้นชื่อว่าเป็นตลาดค้าทาส แต่กลับไม่ได้โหดร้ายอะไร จนถึงขั้นต้องขังหรือล่ามโซ่ตรวนพวกเขาเหล่านี้

" นายท่าน คุณหนูของข้าต้องการมาเลือกซื้อคนเพื่อใช้งาน ได้ยินมาว่า ทาสของท่านล้วนแล้วมีฝีมือดีทั้งสิ้น คุณหนูของข้าจึงมาที่นี่ " ฮุ่ยอี้

" ไม่ผิดดั่งที่คุณหนูว่ามา ที่นี่มีแต่ทาสฝีมือดีทั้งสิ้น รับรองว่าคุณหนูต้องถูกใจ " เขาเอ่ยบอกก่อนจะหัวเราะออกมาอย่างชอบใจ เขาลอบสำรวจร่างบางตรงหน้าเล็กน้อยเพื่อมิให้เป็นการเสียมารยาทจนเกินไปจึงเพียงแค่มองดูเท่านั้น จากนั้นจึงพาเข้าไปด้านในที่มีเหล่าทาสนั่งอยู่ตามุมต่างๆ

เสียนจื่ออิงไม่สนใจว่าเขาจะคิดเช่นไร นางมาที่นี่เพราะต้องการคนใช้งานเท่านั้น ระหว่างที่เดินไปด้วยกันนั้น เขาเอ่ยเล่าความเป็นมาของทาสแต่ละคนให้นางฟัง แต่นั่นไม่ใช่สิ่งที่นางสนใจ เพราะนางไม่สนว่าคนเหล่านี้จะมาจากที่ใด เพราะถึงยังไงคนพวกนี้ก็ต้องเป็นคนของนางเต็มตัว

นางเดินไปเรื่อยๆเจอกับกลุ่มคนที่นั่งตามมุม จนกระทั่งสบเข้ากับสายตาคมของใครบางคนเข้า ดวงตาที่มุ่งมั่น ดวงตาที่เต็มไปด้วยความแค้น ดวงตาที่เหม่อมองไปยังเบื้องหน้าอย่างไร้ความหวัง

" เจ้าต้องการไปกับข้าหรือไม่ " ชายหนุ่มหันกลับมาจ้องมองกับนาง ก่อนจะพยักหน้าขึ้นลงแทนคำตอบของเขา แม้จะแปลกใจที่หญิงสาวตรงหน้าของตนเอ่ยชวนด้วยตนเอง แต่ในใจลึกๆของเขาก็หวังจะได้เจอกับใครสักคนที่ยื่นมือเขเามาช่วยเหลือเขาสักครั้ง

" ข้าเอาคนนี้ " ชายเจ้าของตลาดค้าทาสจึงสั่งให้คนพาเขาไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าและออกมายืนรออีกมุมของตลาดค้าทาส

นางยังคงเดินเลือกดูคนต่อไปเรื่อยๆ ก่อนจะเลือกคนที่นางคิดว่าเข้าตามาอีกหลายคน สุดท้ายแล้วนางได้ชายหนุ่มและหญิงสาวมามากถึง 12 คนด้วยกัน ก้าวแรกของนางมีคนเพียงเท่านี้ถือว่าเพียงพอแล้ว

เมื่อจ่ายเงินและรับหนังสือสัญญาทาสมาครองแล้ว นางก็สั่งให้เขาพาคนทั้ง 12 ไปส่งยังบ้านเช่าหลังหนึ่งที่อยู่ไม่ห่างจากจวนตระกูลเสียนมากนัก

" ที่นี่คือบ้านของพวกเจ้า นับจากนี้ไปพวกเจ้าคือคนของข้า ในเมื่อได้รับโอกาสแล้วก็จงรักษาให้ดี ข้ามิได้ใจดีกับคนที่คิดทรยศหักหลังข้าหรอกนะ ฮุ่ยอี้เอายาพวกนี้ไปให้พวกเขากิน " นางเอ่ยบอกกับคนทั้ง12 ก่อนจะสั่งสาวใช้ของตนให้นำยาเม็ดที่นางปรุงขึ้นมาไปให้พวกเขาเหล่านั้นกินคนละเม็ด

ทาสทั้ง 12 รับยาเม็ดไปกินทันทีโดยไม่ถามสิ่งใดจากเจ้าของยาสักคำ พวกเขาเชื่อมั่นว่านางไม่ได้คิดร้ายต่อตนเอง และพวกเขาก็เต็มใจที่จะกินมัน หากนี่จะทำให้นางเชื่อมั่นว่าพวกเขาไม่คิดทรยศหรือหักหลังนางแม้แต่น้อย ความจริงแล้วยาเม็ดนั่นแค่ยาบำรุงร่างกายเท่านั้น แต่เธอไม่ทันเอ่ยบอกก็เท่านั้น

ต่างฝ่ายต่างจ้องมองกันโดยส่งผ่านความจริงใจผ่านทางสายตา แววตามุ่งมั่นเต็มเปี่ยมที่จะแสดงความจริงใจให้นางได้เห็น

" ต่อจากนี้ไป ชีวิตของพวกเรามอบให้ท่าน คุณหนู " น้ำเสียงที่เปร่งออกมานั้นหนักแน่นและจริงใจอย่างที่สุดในความรู้สึกของเสียนจื่ออิง

" ฟางลิ่งเจ้าเลือกสตรีในกลุ่มนี้เป็นแม่ครัวเพื่อรับหน้าที่ทำอาหารให้พวกเขากินเถอะ " เพราะมีอยู่สองคนที่นางได้ยินมาว่าเคยทำงานในครัวของโรงเตี๊ยมมาก่อนจึงซื้อพวกนางมาด้วย

" เจ้าค่ะคุณหนู "