9. บุตรสาวเจ้าเมือง 2
973 Words
" เจ้าจะบอกว่าหลานสาวข้าก่อเรื่องขึ้นมาเองงั้นหรือ ท่านเจ้าเมืองเหอ "
" มะ ไม่ใช่ขอรับ ข้าเพียงแต่คิดว่าอาจเป็นเรื่องที่พวกนางเข้าใจผิดกันไปเอง " เขาเอ่ยตอบก่อนจะมองไปยังกลุ่มคนและใช้สายตาถามไถ่คนเหล่านั้นแทนคำพูด
" เรื่องนี้เป็นคุณหนูรองเหอ ที่พูดจาดูหมิ่นฮูหยินเฒ่ากับหลานสาวเจ้าค่ะท่านเจ้าเมือง " สาวน้อยคนหนึ่งเอ่ยตอบขึ้น
" จริงเจ้าค่ะ "
" ใช่เจ้าค่ะ เป็นดั่งที่สาวน้อยคนนี้พูดจริงๆ " เมื่อได้รับการยืนยันแล้วว่าบุตรสาวของตนเองผิดจริง เขาจึงต้องหันมองบุตรสาวคนรองของตนเองอีกครั้ง เมื่อเห็นท่าไม่ดี เหอฉิงชวนจึงดึงตัวบุตรสาวเข้ามาใกล้ๆ แล้วแสร้งเอ่ยดุนาง
" บุตรสาวทำความผิด ซึ่งเป็นเพราะข้าที่เป็นบิดาสั่งสอนบุตรไม่ดี ขอฮูหยินเฒ่าได้โปรดให้อภัยด้วยขอรับ กลับจวนไปข้าจะลงโทษนางด้วยตนเองขอรับ "
" ไม่นะ ท่านพ่อ ข้าไม่ผิด นางต่างหากที่ผิด นางมีสิทธิ์อะไรมาสั่งห้ามไม่ให้ข้าเข้ามาที่ร้านนี้ " เหอฉิงซวงที่ยังไม่รู้ถึงความผิดของตนเองโต้เถียงออกมาอย่างไม่ยินยอม
" ซวงเอ๋อ รีบมาขอโทษฮูหยินเฒ่าเสีย "
" ไม่ ข้าไม่ขอโทษ " นางเอ่ยตอบบิดาก่อนจะเชิดหน้าหนีไปอีกทาง
" นี่เจ้า " เหอฉิงชวนอ้าปากค้างด้วยความอับจนหนทาง ไม่คิดว่าบุตรสาวที่รักยิ่งของตนจะดื้อรั้นถึงเพียงนี้ เขาจะทำเช่นไรได้ นอกจากแก้ปัญหานี้ด้วยตนเอง เขาก้มหน้าลงเพื่อขอโทษอีกฝ่ายแทนบุตรสาว
" ซวงเอ๋อ นางดื้อรั้นเพราะถูกเลี้ยงดูอย่างตามใจจากมารดาของนาง ข้าขอโทษท่านแทนนางด้วยนะขอรับ กลับจวนไปแล้วข้าจะลงโทษนางและให้มารดาของนางอบรมนางให้ดีขอรับ " ขณะที่พูดก็กำชายเสื้อแน่น เขาเป็นถึงเจ้าเมือง ไม่เคยได้รับความอับอายเท่าวันนี้มาก่อน แต่กลับต้องมาขอโทษหญิงชราตรงหน้าท่ามกลางสายตาผู้คน
ช่างน่าเจ็บใจยิ่งนัก !
" ข้าก็หวังว่าท่านจะสั่งสอน อบรมนางให้ดียิ่งขึ้นกว่าเดิม เป็นถึงบุตรสาวเจ้าเมืองแต่กลับมีนิสัยเลวร้ายเช่นนี้ ระวังตะไม่มีบ้านใดส่งแม่สื่อไปสู่ขอทาบทาม เกิดเป็นสตรีต้องรู้จักวางตัวให้เป็น ไม่เช่นนั้นวันหน้า … " ฮูหยินเฒ่าเอ่ยด้วยน้ำเสียงตำหนิอีกฝ่าย อย่างไม่ไว้หน้า
เหอฉิงชวนได้แต่ขบฟันแน่นเพื่อระงับโทสะของตนเองที่ตนและบุตรสาวถูกตำหนิต่อหน้าผู้คนมากมาย
" ขอรับ ข้าเข้าใจแล้ว "
เสียนจื่ออิ
จดจำตระกูลเหอเอาไว้ขึ้นใจวันหน้านางจะหาทางเอาคืนอีกฝ่ายที่ทำให้ท่านย่าของนางต้องไม่พอใจ และกล้ามาดูถูกนางด้วย
" อ่อ มีอีกเรื่องที่พวกเจ้าต้องรู้ ร้านจ้าวฮวานี้ เป็นร้านค้าในสินเดิมของ จ้าวอิงฮวา มารดาของหลานสาวข้า แน่นอนว่า นี่ก็ย่อมเป็นหนึ่งในสินเดิมของหลานสาวผู้นี้ของข้าด้วยเช่นกัน คงไม่ต้องบอกแล้วสินะว่า นางคือใคร !! " ฮูหยินเฒ่าเอ่ยบอกด้วยน้ำเสียงที่แข็งกระด้างแต่ดังชัดเจน
จ้างอิงฮวา นี่มิใช่บุตรสาวคนรองของ ราชครูจ้าวหรอกหรือ !
เหอฉิงชวนหน้าซีดเผือดในทันที ในหัวของเขาตอนนี้โล่งไปหมด ถ้อยคำเมื่อครู่นี้ทำเอาเขาแทบลืมหายใจ เดิมที่คิดว่านี่เป็นแค่เรื่องที่เด็กสาวทั้งสองทะเลาะกันเล็กน้อยเท่านั้น ไม่คาดคิดว่าเบื้องหลังของอีกฝ่ายยิ่งใหญ่กว่าตนที่เป็นเจ้าเมืองยิ่งนัก จะเอาอะไรไปสู้กับ อดีตราชครูที่เป็นอาจารย์ที่องค์รัชทายาทเคารพรักยิ่ง
สวรรค์นี่บุตรสาวของเขาทำสิ่งใดลงไปกัน !
หลังจากที่เอ่ยจบแล้ว ฮูหยินเฒ่าเสียนก็พาหลานสาวขึ้นรถม้ากลับจวนตระกูลเสียนทันที เมื่อมาถึงก็สั่งให้พ่อบ้านไปตามหมอมาทำแผลให้หลานสาวทันที บาดแผลของเสียนจื่ออิงนั้นถือว่าไม่เล็กน้อยอย่างที่คิด รอยบาดยาวไปถึงครึ่งฝ่ามือ นางมองดูหลานสาวทำแผลด้วยความสงสาร
" ท่านย่า ข้าไม่เป็นอะไรแล้วเจ้าค่ะ ท่านย่าอย่าได้กังวลใจ " เสียนจื่ออิงเอ่ยบอกเสียงใส นางเข้าไปกอดแขนผู้เป็นย่าเอาไว้แน่น อย่างซบหัวลงบนแขนเหี่ยวย่นของหญิงชราที่ตอนนี้หัวใจออ่นยวบเพราะหลานสาวออดอ้อน
จวนตระกูลเหอ
เพล้ง!
เสียงข้าวของถูกปาลงพื้นมากมายนับไม่ถ้วย เพราะอารมณ์โกรธของคุณหนูรองที่ถูกบิดาสั่งกักบริเวณ อีกทั้งมารดายังไม่สามารถช่วยเหลืออะไรตนเองได้อีกด้วย
"หยุดเดี๋ยวนี้นะ ซวงเอ๋อ หากท่านพ่อของเจ้ามาพบเข้า เจ้าจะต้องถูกลงโทษมากกว่าเดิม " เหลียงซื่อเหมียวเอ่ยห้ามปรามบุตรสาวของตนเอง
" ฮื่อๆๆ ท่านแม่ ฮื่อๆๆ ข้าไม่ยอมนะเจ้าคะ ฮื่อๆๆ " เหอฉิงซวงโผเข้ากอดมารดาอย่างอัดอั้นตันใจ เดิมที่นางคือบุตรสาวที่บิดารักยิ่งกว่าพี่น้องคนอื่น เพราะนางเกิดจากอนุคนโปรดของบิดา แต่บัดนี้นางกลับถูกบิดาสั่งกักบริเวณ จึงเกิดความไม่ยินยอมในใจขึ้นมา
"ซวงเอ๋อ เจ้าต้องใจเย็นลงให้มากกว่านี้ รอให้พ่อเจ้าอารมณ์ดีขึ้นแม่จะช่วยพูดให้เจ้าเอง ตอนนี้เจ้าต้องอดทน "
" ฮึก เจ้าค่ะท่านแม่ " นางเอ่ยตอบรับคำของมารดาในใจนึกโกรธแค้นเสียนจื่ออิงที่ทำให้นางต้องถูกบิดาสั่งลงโทษ
- Writer
