แทบหมดแรง....2

1036 Words
"หวัดดีค่ะแม่ แม่กินข้าวหรือยัง เดี๋ยวหนูทำให้กิน" มิลินทร์ยกมือไหว้มารดา แล้วเอ่ยออกไปด้วยความเหนื่อยล้า แต่ความเป็นห่วงมารดาทำให้เธอกล่าวออกไปตรงข้ามกับสภาพร่างกายของเธอ "แม่กินแล้วลูก แล้วหนูล่ะลินทร์ ทำไมกลับก่อนเวลา วันนี้หนูเลิกห้าทุ่มไม่ใช่เหรอลูก" นางกิ่งแก้วตอบกลับไปเสียงนุ่ม พร้อมกับอาการสงสัย "หนูปวดหัว หนูเลยขอหัวหน้าเชฟกลับก่อนค่ะ" มิลินทร์จำต้องปดมารดาออกไป เพื่อให้นางกิ่งแก้วสบายใจ และไม่ต้องเสียใจกับสิ่งที่เกิดขึ้นกับเธอ "อ้าว!! แล้วกินยามาหรือยังลูก" นางกิ่งแก้วถามด้วยความเป็นห่วง "กินแล้วค่ะแม่ งั้นหนูขอตัวไปอาบน้ำนอนก่อนนะคะแม่" มิลินทร์กล่าวลามารดา "ไปเถอะลูก นอนพักผ่อนเยอะๆนะ เดี๋ยวพรุ่งนี้เช้าแม่ทำข้าวต้มปลาของโปรดหนูให้กิน" นางกิ่งแก้วเอ่ยด้วยน้ำเสียงห่วงใยแล้วมองไปที่มิลินทร์ด้วยแววตารักใคร่ เมื่อสนทนากับมารดาจบเรียบร้อยแล้ว มิลินทร์จึงเดินผ่านมารดาไปที่ห้องนอนของเธอ มิลินทร์นั่งลงบนเตียงแล้วร้องไห้ออกมาด้วยความเสียใจ เธอไม่รู้จะทำอย่างไร ในเมื่อเขาคือเจ้าของโรงแรมที่เธอทำงานอยู่ มิลินทร์จะแก้ปัญหาที่เกิดขึ้นได้อย่างไร เธอยังคิดไม่ตกจริงๆ ภาวนาให้กรณ์จำเธอไม่ได้ แล้วเรื่องที่เกิดขึ้นทั้งหมด จะถูกเก็บไว้เป็นความลับกับมิลินทร์ตลอดกาล เมื่อร้องไห้จนพอใจแล้ว มิลินทร์ก็จัดการอาบน้ำให้เรียบร้อย แล้วเธอจึงนอนหลับไปด้วยความเหนื่อยล้าปวดระบมไปทั่วร่าง และคราบน้ำตาที่ไหลรินอาบสองแก้ม เช้าวันต่อมา มิลินทร์ขยับกายด้วยความระบม ส่วนล่างของเธอปวดร้าวราวกับร่างของเธอถูกฉีกออกเป็นสองส่วน แต่มิลินทร์ก็พยายามฝืนลุกขึ้น แล้วเดินเข้าไปในห้องน้ำ เพื่ออาบน้ำเตรียมตัวไปทำงาน เมื่อแต่งกายด้วยชุดยูนิฟอร์มของโรงแรมเรียบร้อยแล้ว มิลินทร์จึงเดินออกมาจากห้องเพื่อมารับประทานอาหารเช้าก่อนไปทำงาน "หอมจังเลยค่ะแม่" มิลินทร์เข้าไปกอดมารดาจากด้านหลัง "ขี้อ้อนจริงๆเลยลูกคนนี้" นางกิ่งแก้วยิ้มร่วนด้วยความสุข "ไม่อ้อนได้ไงคะ ก็วันนี้แม่ทำข้าวต้มปลาของโปรดหนูนี่นา หนูก็ต้องอ้อนแม่ เผื่อแม่จะทำให้ทานบ่อยๆ" มิลินทร์ฝืนยิ้มร่าเริง ทั้งที่ในใจรู้สึกทุกข์ใจเป็นอย่างมาก เพราะเธอไม่อยากให้มารดาสงสัย "ไม่ต้องมาอ้อนเลย อยากกินเมื่อไหร่ก็บอก แม่จะได้ทำให้กิน" นางกิ่งแก้วเอ่ยด้วยความเอ็นดู มิลินทร์จึงละจากการกอดมารดามานั่งที่โต๊ะรับประทานอาหาร แล้วตักข้าวต้มปลารับประทาน มิลินทร์พยายามฝืนรับประทาน เพื่อไม่ให้มารดาสงสัย เพราะตอนนี้เรื่องราวที่เกิดขึ้นมันแทบทำให้เธอกลืนอาหารไม่ลง นางกิ่งแก้วปล่อยให้มิลินทร์นั่งรับประทานอาหารไป ส่วนนางเดินไปทำความสะอาดห้องครัวและเครื่องครัว มิลินทร์ได้แต่ถอนหายใจด้วยความโล่งอก เธอดีใจที่นางกิ่งแก้วไม่สงสัย เธอตักข้าวต้มเข้าปากอีกสองสามคำ ก่อนจะนำถ้วยไปล้าง "อิ่มแล้วเหรอลูก ทำไมกินไม่หมด" นางกิ่งแก้มถามด้วยความแปลกใจ เพราะปกติแล้วมิลินทร์จะชอบทานข้าวต้มปลามาก และทานหมดทุกครั้ง "หนูยังตื้อๆอยู่ค่ะแม่ เลยกลืนไม่ค่อยลง เดี๋ยวหนูไปทำงานก่อนนะคะ" มิลินทร์คว่ำถ้วยข้าวต้มที่ล้างแล้วไว้ที่ถาดสำหรับใส่ถ้วยจาน แล้วก็เดินออกไปหยิบกระเป๋าเพื่อไปทำงานด้วยความหนักใจ "ตั้งใจทำงานนะลูก" เสียงนางกิ่งแก้วไล่หลังมา "ค่ะแม่" มิลินทร์ก้าวขาออกไปด้วยความยากลำบากเธอไม่รู้เลยว่าหนทางข้างหน้าจะเป็นอย่างไร เธอไม่อยากเผชิญหน้ากับกรณ์อีกถ้าเป็นไปได้ แต่ถ้าจะให้ลาออกตอนนี้ มิลินทร์ไม่สามารถทำเช่นนั้นได้ เพราะค่าใช้จ่ายภายในบ้านของเธอมากมายเหลือเกิน ถ้าหากลาออกกว่าเธอจะได้งาน เงินที่ใช้จ่ายในชีวิตประจำวันคงแทบไม่มีเหลือ มิลินทร์เดินมาจากที่บ้านจนถึงที่โรงแรม เมื่อถึงหน้าโรงแรมมิลินทร์สูดหายใจเข้าด้วยความอึดอัดใจ แล้วจึงเดินเข้าไปยังส่วนห้องอาหารซึ่งเป็นสถานที่ทำงานของเธอ "สวัสดีค่ะหัวหน้า" มิลินทร์ยกมือไหว้เชฟวัฒนา "เป็นยังไงบ้างลินทร์ ดีขึ้นหรือยัง" เชฟวัฒนาถามด้วยความเป็นห่วง "ดีขึ้นแล้วค่ะ ลินทร์ขอตัวไปทำงานก่อนนะคะ" มิลินทร์กล่าวจบเธอก็เดินไปเก็บของที่ล็อคเกอร์แล้วเดินมาทำงานตามปกติ มิลินทร์ทำงานไปเรื่อยๆ ด้วยความรู้สึกเลื่อนลอย เธอกำลังคิดถึงเรื่องที่เกิดขึ้นกับเธอเมื่อวาน ในขณะที่มิลินทร์กำลังเหม่อลอยอยู่นั้น เชฟวัฒนาก็เดินเข้ามา พร้อมกับเอ่ยบางสิ่งบางอย่างที่ทำให้มิลินทร์หนักใจเป็นอย่างมาก "ลินทร์ คุณกรณ์ให้ลินทร์ขึ้นไปพบ" เชฟวัฒนามองด้วยความแปลกใจ เพราะปกติแล้วกรณ์จะไม่เรียกพบเด็กเสิร์ฟเป็นการส่วนตัวเช่นนี้ "ตอนนี้เลยเหรอคะ" มิลินทร์เอ่ยออกมาเสียงสั่น เธอไม่อยากไปเผชิญหน้ากับเขาเลย "ใช่ เมื่อวานคุณไปทำอะไรให้คุณกรณ์ไม่พอใจหรือเปล่า ถ้ามีรีบบอกผมนะ ผมจะได้รีบช่วยหาทางแก้ไข" เชฟวัฒนาเอ่ยด้วยความเป็นห่วง "ไม่มีหรอกค่ะหัวหน้า" มิลินทร์กล่าวจบก็หลบสายตาลงแล้วเดินอ้อยอิ่งออกไป เพราะเธอไม่อยากพบกรณ์ เธอจึงต้องถ่วงเวลาให้นานที่สุด มิลินทร์พยายามทำทุกอย่างให้เชื่องช้า เพราะเธอไม่รู้ว่ากรณ์จะมาไม้ไหนกับเธอ หากจะบอกว่าเขาจำเธอไม่ได้ คงจะไม่ใช่อย่างแน่นอน เพราะถ้าระบุว่าเป็นเธอขนาดนี้ เขาต้องจำเรื่องทุกอย่างได้อย่างแน่นอน
Free reading for new users
Scan code to download app
Facebookexpand_more
  • author-avatar
    Writer
  • chap_listContents
  • likeADD