"นิ่งไว้ อย่าเกร็งฉันจะพาเธอผ่านมันไปให้ได้ แล้วเราจะมีความสุขด้วยกัน" กรณ์ปลอบโยนมิลินทร์ด้วยเสียงแหบพร่า
ร่างกายของกรณ์กำลังต้องการมิลินทร์ ความคับแน่นกำลังเป็นอุปสรรคสำคัญ แต่ด้วยประสบการณ์อันโชกโชนของเขา ทำให้กรณ์ดันท่อนเอ็นอุ่นเข้าไปจนสุดลำ
"อ้าย...." เสียงครวญครางด้วยความเจ็บปวดหลุดรอดมาจากเรียวปากบาง
"เดี๋ยวมันจะดีขึ้นเอง อดทนไว้ไม่นานเราจะมีความสุขด้วยกัน" เสียงของกรณ์แหบพร่าด้วยความปรารถนา
"ฮึก...ฮึก..." เสียงร้องไห้ด้วยความเจ็บปวดของมิลินทร์ยังดังกึกก้อง
กรณ์ปล่อยให้เธอร้องไห้ ถึงแม้ว่าเขาจะสงสารเธอ แต่ความปรารถนาที่กำลังคุกรุ่นอยู่ มันทำให้เขาไม่สามารถถอยหลังกลับได้ สะโพกสอบขยับเข้าออกช้าๆ เพื่อเรียกน้ำหวานจากกลีบดอกไม้สีสวย
ความเสียวซ่านเริ่มปรากฏขึ้นกับกายสาวอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน มิลินทร์ปล่อยให้เขานำทางไปเรื่อย ความอยากรู้อยากลองแวบเข้ามาในความรู้สึก เธอจึงเลิกขัดขวางเขา
กรณ์เพิ่มความเร็วในการขยับสะโพก น้ำหล่อลื่นเริ่มฉ่ำแฉะไหลซึมออกมาปนกับเลือด เปอะเปื้อนไปทั่วท่อนเอ็นอุ่น ความเจ็บเริ่มหายไปจากกายมิลินทร์ ความเสียวซ่านเริ่มครอบงำกายเธอแทน
"อ๊ะ...อา...." เสียงครางหลุดรอดออกมาจากเรียวปากบาง มิลินทร์รู้สึกอับอายยิ่งนัก นี่เธอกำลังเผลอรู้สึกมีความสุขกับสัมผัสของเขา
"ดีมาก เด็กน้อย" กรณ์เอ่ยอย่างพึงพอใจ นั่นยิ่งทำให้มิลินทร์หน้าแดงผ่าวราวกับลูกตำลึงสุก
กรณ์เร่งจังหวะเร็วขึ้นเรื่อยๆ จนร่างบางของมิลินทร์สั่นสะท้านด้วยความวาบหวาม น้ำเหนียวใสไหลซึมออกมาอยู่เต็มช่องทางรัก นั่นทำให้กรณ์ทราบทันทีว่ามิลินทร์ถึงฝั่งฝันเรียบร้อยแล้ว กรณ์พึงพอใจเป็นอย่างมาก สะโพกสอบจึงรัวใส่มิลินทร์ไม่ยั้ง เพียงไม่นานน้ำรักสีขาวขุ่น ที่ไม่ได้ปลดปล่อยมาเนิ่นนานไหลออกมาเต็มช่องทางรัก
"อ่าส์...." เสียงครางแห่งความสุขสมของกรณ์ปลดปล่อยออกมา แล้วใบหน้าของชายหนุ่มก็ซบลงกลางยอดอกชูชันอยู่สักพัก
ความเต่งตึงทำให้กรณ์พอใจเป็นอย่างมาก เขาค่อยๆถอนดายออกให้เธอพัก เพราะสำหรับเธอรอบเดียวคงไม่พอ
เมื่อกรณ์ถอยกายออก มิลินทร์พยายามยันกายลุกขึ้น เธอต้องรีบออกไปจากที่นี่ให้เร็วที่สุด เพราะถ้าขืนอยู่ต่อ เธออาจจะต้องเสียตัวอีกรอบก็ได้ แต่เธอก็ต้องผิดหวัง เมื่อมือหนาเกี่ยวไว้ที่เอวบางก่อนที่เธอจะล้มลงไปกองอยู่บนอกเขา
"จะไปไหน" เสียงของกรณ์เอ่ยขึ้นมาดักคอมิลินทร์
"ปล่อยลินทร์ไปนะคะ คุณได้ในสิ่งที่คุณต้องการแล้ว ลินทร์ไม่เหลืออะไรแล้ว" มิลินทร์เอ่ยพลางน้ำตาไหลรินอาบสองแก้ม
"ใช่ ฉันได้ในสิ่งที่ฉันต้องการ แต่รู้สึกว่ามันยังไม่พอ เธอยังไปไหนไม่ได้" กรณ์เอ่ยเสียงเรียบ ถึงแม้ว่าตอนนี้เขาจะรู้แล้วว่าเธอไม่ใช่วิรันดา แต่ร่างนุ่มนิ่มอันหอมหวานของเธอกลับทำให้ความปรารถนาของเขาคุกรุ่นขึ้นมาอีกรอบ ความรู้สึกผิดชอบชั่วดีหายไปหมด เขาคิดแค่เพียงว่าเขาต้องการเธอ อาวุธของเขาเริ่มพองตัวเต็มที่อีกครั้ง
"คุณทำแบบนี้ทำไม ในเมื่อคุณก็รู้แล้วว่าฉันไม่ใช่คุณวิคนที่คุณพูดถึง" มิลินทร์เอ่ยด้วยความคับแค้นใจ
"ก็ฉันต้องการเธอ" กรณ์เอ่ยพร้อมกับกดร่างบางลงไปข้างล่างอีกครั้ง เรียวปากหนาบดลงที่เรียวปากบางเพื่อหยุดบทสนทนาทั้งหมด
มือของกรณ์กอบกุมเข้าไปที่เนินอกชูชัน ฟ้อนเฟ้นมันอย่างไม่รู้จักเบื่อหน่าย กรณ์รู้สึกมีความสุขอย่างบอกไม่ถูก เขากำลังต้องการผู้หญิงที่อยู่ตรงหน้าจนไม่สามารถควบคุมตนเองได้ เธอสวยไปหมดทั้งตัว จนเขาอยากจะสำรวจไปทุกซอกทุกมุม
มิลินทร์ไม่สามารถสู้แรงเขาได้ เธอได้แต่ปล่อยให้เขาตักตวงความสุขจากร่างกายของเธอ เพราะถึงแม้เธอจะดิ้นรนเท่าใด เธอก็คงไม่มีวันหนีพ้นเงื้อมือคนแบบเขา
มิลินทร์ไม่อยากจะเชื่อว่าคนที่สุภาพกับพนักงานทุกคนเช่นกรณ์ จะกลายเป็นคนที่พรากพรหมจรรย์ของเธอ มิลินทร์ได้แต่เสียใจ เพราะเธอต้องการเก็บสิ่งนี้ไว้ให้กับคนที่เธอรัก แต่กรณ์
กลับทำลายมันลงด้วยความใคร่ของเขาเท่านั้น
เพลงรักของกรณ์ยังดำเนินต่อไปด้วยความปรารถนา ท่ามกลางความไม่พอใจของมิลินทร์ แต่มิลินทร์ก็ไม่สามารถขัดขืนได้