กรณ์หาได้ฟังคำเตือนสติจากมิลินทร์ เขายังคงคิดว่าเธอคือวิรันดา กรณ์จึงซุกไซร้ใบหน้าลงที่ซอกคออันหอมกรุ่นอีกครั้ง เส้นผมของมิลินทร์ที่รวบรับไว้อย่างเรียบร้อยหลุดลุ่ยแผ่สยายอยู่กลางหลัง เพราะแรงขัดขืนที่พยายามจะเอาตัวรอดจากเรื่องเข้าใจผิดนี้ให้ได้
เขาไม่เพียงไม่ฟังคำอธิบายของมิลินทร์ กรณ์ยังอุ้มมิลินทร์ที่ดิ้นรนขัดขืน เข้าไปที่ห้องที่ถูกจัดไว้ให้เป็นที่นอนเวลาที่เขาทำงานดึกจนต้องค้างที่นี่ กรณ์แค่ยื่นมือไปกดปุ่มหน้าห้อง เพียงไม่นานประตูก็เปิดออกมา เผยให้เห็นห้องนอนหรูหราที่ตกแต่งด้วยสไตล์โมเดิร์น
มิลินทร์ถูกอุ้มไปวางลงที่เตียงคิงไซส์ ก่อนที่ตัวของเขาจะกดทาบทับลงไปที่ร่างบางของมิลินทร์เพื่อล็อคตัวเธอไว้
"ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้นะ คุณจะทำแบบนี้กับฉันไม่ได้ ฉันไม่ใช่วิได้ยินมั้ย" มิลินทร์ตะคอกใส่กรณ์ เธอกลัวเสียจนทำอะไรไม่ถูก เธอได้แต่ผลักไสเขาออกไปให้ไกลตัว แต่เธอก็ไม่อาจสู้แรงของเขาได้
"วิ คุณอย่าปฏิเสธผมอีกเลยนะ ผมรักคุณนะวิ ถ้าคุณไม่รักผมคุณคงไม่กลับมาหาผมหรอก" กรณ์ยังคงคิดว่ามิลินทร์คือวิรันดาอดีตคนรักของเขา เขายังคงรุกเธออย่างต่อเนื่อง
เรียวปากหนาบดบี้เข้าที่เรียวปากบาง มิลินทร์พยายามเบือนหน้าหนี หากจะใช้มือช่วย มือทั้งสองข้างของเธอก็ถูกพันธนาการไว้ด้วยมือของเขา มิลินทร์แทบจะหมดทางรอด เธอกำลังจะยอมแพ้ เพราะเธอสู้แรงของเขาไม่ไหว อีกทั้งเขายังไม่ฟังเธอเลยแม้แต่น้อย ประหนึ่งว่าเธอกับเขาคุยกันคนละภาษา
มือของกรณ์เคลื่อนมาที่อกชูชัน ที่ถูกปกปิดไว้ด้วยบราเซียลูกไม้และชุดยูนิฟอร์มพนักงาน เขาปลดกระดุมชุดยูนิฟอร์มพนักงานออกจนหมด แล้วถอดมันทิ้งไปด้วยความทุลักทุเล มิลินทร์ยังพยายามใช้มือที่เป็นอิสระอยู่ปกปิดที่เนินอกชูชันของเธอไว้
น้ำตาของมิลินทร์ไหลอาบแก้ม เธอหวีดร้องจนแทบจะไม่มีเสียง แต่กรณ์ก็ยังไม่ปล่อยเธอ เขากำลังดำดิ่งอยู่ในห้วงหฤหรรษ์ ฤทธิ์แอลกอฮอล์ในร่างกายกำลังทำให้เขาไม่สามารถควบคุมตนเองและหยุดความต้องการลงได้