When you visit our website, if you give your consent, we will use cookies to allow us to collect data for aggregated statistics to improve our service and remember your choice for future visits. Cookie Policy & Privacy Policy
Dear Reader, we use the permissions associated with cookies to keep our website running smoothly and to provide you with personalized content that better meets your needs and ensure the best reading experience. At any time, you can change your permissions for the cookie settings below.
If you would like to learn more about our Cookie, you can click on Privacy Policy.
"อุ้ย!! คุณกรณ์มานั่งทำอะไรอยู่ตรงนี้ ทำไมไม่เข้าไปข้างในคะ" มิลินทร์เอ่ยถามกรณ์ด้วยความสงสัย "ฉันไม่อยากเข้าไปรบกวน อยากให้เธอได้มีเวลาอยู่กับแม่" กรณ์กล่าวออกไปตามความเป็นจริง "ขอบคุณสำหรับทุกอย่างนะคะ เดี๋ยวลินทร์จะทยอยใช้คืนให้นะคะ" มิลินทร์หันมาสบตากรณ์แล้วเอ่ยวาจาซึ้ง "ฉันก็ไม่ได้ทำอะไรนี่นา มาขอบคุณฉันทำไม แล้วจะมาใช้คืนอะไรฉันก็ไม่รับทั้งนั้น" กรณ์ยังคงทำเฉไฉ "คุณทำทุกอย่างค่ะ แต่คุณไม่ยอมรับ" มิลินทร์ยิ้มขำคนตัวโต เธอก็ไม่ซักไซร้เขาอีก มิลินทร์ปลื้มใจจริงๆ ที่เขายังรักษาคำพูด ยังอยู่ข้างๆ เธอไม่หายไปไหน "แล้วนี่จะไปไหน" กรณ์หันมาถามมิลินทร์ด้วยความสงสัย "กลับบ้านค่ะ แม่บอกว่ามีพยาบาลเฝ้าแล้ว ให้กลับไปพักผ่อนที่บ้าน" มิลินทร์อธิบายออกไป กรณ์จึงลุกขึ้นแล้วจับมือมิลินทร์ไว้ ก่อนจะจูงเธอมาที่รถยนต์หรูสัญชาตยุโรป มิลินทร์ก็ไม่ได้ขัดขืนแต่อย่างใด วันนี้เธอเหนื่อยเกินที่จะเอื้อนเอ