หมับ!
“ใครสั่งให้เธอเก็บของ” แรงรั้งที่แขนมาพร้อมคำถามห้วนๆ
สายตาคมกวาดมองกระเป๋าใบเล็กที่ฉันเคยสะพายติดตัวมาเมื่อครั้งที่มอม้าพามาที่นี่วันแรกอย่างหัวเสีย
“จำเป็นต้องมีคนสั่งด้วยเหรอคะ” ไม่ได้ปากดี ฉันแค่ตอบไปตามที่คิด
“กล้านี่!” ยูกิเพิ่มแรงบีบที่ข้อมือฉันแรงขึ้นคล้ายกำลังสั่งสอนที่ฉันกล้าปากดีกับเขา “ปล่อย ฉันเจ็บ!” สรรพนามแทนตัวฉันเริ่มเปลี่ยนไป อาจจะมีหลุดแทนชื่อตัวเองบ้างเป็นบางครั้ง แต่เมื่อก่อนฉันไม่เคยเป็นแบบนี้
“เจ็บก็ดี จะได้ไม่กล้าลองดีกับฉันอีก” ยูกิค่อยๆ คลายแรงบีบลง แต่เขายังไม่ยอมปล่อยมือออกจากข้อมือเล็กของฉัน
“ฉันไม่ได้ลองดี แต่ฉันกำลังจะไปกับคู่หมั้น ฉันผิดตรงไหน?”
ความอดทนของฉันมันก็มีขีดจำกัด ในเมื่อระหว่างฉันกับเขาที่ตอนแรกมีคำว่า ‘บุญคุณ’ ค้ำคออยู่ แต่ตอนนี้ฉันถือว่าได้ตอบแทนมันไปหมดแล้วก็ไม่สมควรที่จะอยู่ที่นี่อีก
“คู่หมั้น? กล้าดีนี่ ต่อหน้า ‘ผัว’ ตัวเอง ยั
