ปึง!
“ไอ้เหี้ยยูกิ!”
ผลั้วะ ตุ้บ ตั้บ
เสียงประตูกระแทกผนังดังลั่นห้อง และมาพร้อมความเกรี้ยวกราดของเฮียหลั่นเทียน เขารีบตรงเข้ามากระชากคอเสื้อลากยูกิลงจากเตียง ทั้งๆ ที่ยังคร่อมฉันอยู่
จากนั้นก็เกิดการฟัดกันยกใหญ่ ฉันเห็นไวๆ ทางหางตา หมัดหนักๆ ของเฮียเทียนกระแทกเข้าใบหน้าคนที่ไม่ทันตั้งหลักอยู่สองสามครั้ง
“เฮ้ย! พวกเฮียๆ ใจเย็นดิวะ”
“ไอ้เทียนหยุด”
“ว๊าย!”
“แก้มพาลูกออกไปข้างนอกก่อน”
และตามมาด้วยเสียงอึกกะทึกครึกโครมดังสะนั่นห้องพักฟื้นแห่งนี้
ทุกอย่างเกิดขึ้นเร็วมาก
พลันสมองฉันก็ฉายภาพฉากบางฉากที่คล้ายๆ กันขึ้น
ต่างกันตรงที่ฉากนั้นเต็มไปด้วยอาวุธอันตรายที่สามารถปริดชีพผู้คนได้ภายในพริบตา พร้อมกับเสียงกรีดร้องถึงความเจ็บปวดของคนที่ถูกกระสุนพวกนั้นทะลุผ่านร่างเนื้อ
ไม่นะ นี่มันภาพอะไร ทำไมน่ากลัวแบบนั้น
ใครก็ได้ช่วยเอามันออกไปจากหัวฉันที!!
[Lantian’s part]
“พอ แยกๆ” เสียงคมเข
