“อื้อ” รู้สึกเหมือนมีใครสักคนกำลังทำอะไรขยุกขยิกอยู่แถวๆ เท้าฉัน
“รู้สึกตัวแล้วเหรอ” เสียงหวานๆ นี่มัน
“สิตา” ฉันค่อยๆ ลืมตาเมื่อหูได้ยินเสียงหวานๆ พูดอยู่แถวๆ ปลายเท้าและพอปรับโฟกัสสายตาได้แล้วจึงเห็นว่าเป็นสิตาที่กำลังนั่งทำแผลที่เท้าให้ฉันอยู่
แต่เดี๋ยวนะ กลิ่นนี้มัน!
จมูกฉันได้กลิ่นหอมที่เป็นเอกลักษณ์ของใครบางคน กลิ่นที่ฉันจำมันได้ดีตั้งแต่เมื่อคืนที่เราแนบชิดกัน แค่กอดน่ะนะ
“อื้อ ตาเอง คุณมอม้าเรียกให้มาช่วยทำแผลให้หงส์น่ะ”
“แล้วหงส์มานอนที่ห้องได้ยังไง” หลังจากที่รู้ว่าสิตามาทำแผลให้ตัวเองได้ยังไง เลยเอ่ยถามถึงคนที่พาฉันมาที่ห้องแทน
“เอ... ตาก็ไม่รู้นะ เพราะว่าตอนที่ตาตามคุณมอม้ามาทำแผลก็เห็นหงส์นอนอยู่ในห้องแล้วน่ะ แล้วก็เหมือนจะมีคนคอยดูแลหงส์อยู่ก่อนหน้าแล้วนิดหน่อย เพราะตาเห็นมีกะละมังกับผ้าขนหนูเปื้อนเลือดอยู่ตรงนั้นด้วย”
สิตาชี้นิ้วไปยังกะละมังใบเล็กๆ ที่มีผ้าขนหนูเปื้อ
