31
“น่ากินจังเลยต่อ”
“น่ากินก็กินซะะสิ หิวไม่ใช่เหรอ เติมได้ไม่อั้นถ้าไม่อิ่ม”
“งั้นฉันกินล่ะนะ” มือเรียวเล็กจับช้อนแสตนเลสแล้วยื่นไปข้างหน้า หวังจะตักแกงส้มกลิ่นหอมฉุย
“โครม...เคล้ง เพล้ง เพล้ง”
ทว่ายังไม่ทันที่ปลายช้อนจะสัมผัสกับน้ำแกงส้ม สำรับอาหารถาดนั้นก็ถูกอะไรบางอย่างปัดอย่างแรง จนมันกระดอนกระเด็นตกลงสู่พื้น เสียงถาดอลูมิเนียมกระทบกับพื้น ชามกระเบื้องแตกเสียหาย แกงส้ม ไข่เค็มและผัดผักลงไปเกลื่อนกลาดบนพื้น จันยาวีร์ตกใจจนหน้าถอดสีเมื่อมองเห็นสีหน้าของใครบางคน ต่อเองก็ตกใจไม่น้อยเพราะไม่เคยเห็นใบหน้าแข็งกระด้างของรัฐภูมิจะน่ากลัวเท่าวันนี้อีกแล้ว
“คุณภูมิ...ว้าย!!!” เธอร้องเสียงหลงเมื่อลำแขนถูกมือใหญ่จับเอาไว้แน่น
“ไม่ต้องกงต้องกินมันแล้ว มานี่เลย แม่หัวขโมย มานี่”
คนที่ใช้มือปัดสำรับชุดนั้นไม่ใช่ใคร เป็นเจ้าของไร่ที่ตอนนี้ใบหน้าของเขาตึงเครียด ดวงตาร้อนแรงคล้ายกับมีไฟกองเล
