“น่ารักจัง” ริมฝีปากอิ่มพูดออกมาอย่างลืมตัว ตกใจที่ตัวเองเผลอคิดว่าราเชนทร์น่ารัก
“เห็นไหมบอกแล้วว่าพวกมันน่ารัก” เสียงทุ้มเอ่ยตอบ พยายามทรงตัวลุกขึ้นขณะที่ถูกเจ้าหมายักษ์สองตัวออดอ้อนแสดงความรักต่อเจ้านายของตัวเองอย่างสุดฤทธิ์ ราเชนทร์กล่าวร่ำลาพวกมันก่อนจะเปิดประตูออกมาจากกรงขัง
เนื้อตัวเขาเปียกชุ่มไปด้วยน้ำลายของพวกมัน แต่ราเชนทร์ก็ดูไม่มีท่าทีรังเกียจเลยสักนิด เขาพามีอาเดินกลับเข้ามาในบ้าน ดวงตาคมเข้มมองดูนาฬิกาเรือนใหญ่ที่ติดอยู่บนผนังห้องโถง เขาใช้เวลาอยู่กับเจ้าสัตว์เลี้ยงแสนรักนานเกือบชั่วโมงครึ่ง เวลาตอนนี้ก็เกือบหกโมงเย็นและเขาก็เริ่มหิว มีอาก็คงหิวไม่ต่างกัน ดวงตาคมเข้มมองตามหลังร่างบางที่เดินหายไปตรงส่วนด้านหลังของบ้าน ก่อนเดินกลับออกมาพร้อมกับขวดน้ำแร่ในมือ มือบางยื่นมันส่งให้ราเชนทร์และเขาก็รับมันมาถือไว้
“เดี๋ยวอาบน้ำแต่งตัวเสร็จฉันจะพาไปกินข้าวที่เอ็มมาริออน” พูดจบก็ยกขว
