“กลิ่นหอมเหลือเกิน เหอะๆ ซู้ด...”
เสียงประหลาดชวนขนหัวลุกดังขึ้นข้างกายซุ่นเหยากวาน ตอนแรกเป็นคำพูด ต่อมาเป็นการหัวเราะ และเสียงคล้ายสูดน้ำลาย
ซุ่นเหยากวานคิดว่าตนต้องลุกขึ้นมองดูให้ชัดว่านั่นเป็นเสียงของใคร หากว่าเป็นคนร้าย เขาต้องวิ่งหนี แต่ร่างกายเจ้ากรรมกลับมิยอมตอบสนองอย่างที่สมองคิด เขาไม่อาจเปิดเปลือกตาขึ้นได้ มึนเวียนไปทั้งศีรษะ และยังเจ็บไปทั่วร่างกาย
ให้ตายสิ! เขาจะหนีไปจากสถานการณ์น่าขนลุกแบบนี้อย่างไรดี
ระหว่างที่คิด พลันนั้น ร่างกายของเขาก็เหมือนถูกยกให้ลอยจากพื้น
ซุ่นเหยากวานตาลีตาเหลือก ร่ำร้องในใจว่า ‘ปล่อยข้าลง ปล่อยข้าลง!’ ทว่าแม้แต่เปลือกตายังไม่อาจฝืนให้เปิดขึ้นได้ แล้วจะเอาเสียงที่ไหนมาตะโกนเล่า!
ร่างกายของเขาเหมือนถูกพาไปได้ไม่ไกลนัก ผู้ที่ยกตัวเขาลอยก็หยุดฝีเท้าและพูดขึ้นมาอีก
“หลบไปๆ นี่เป็นเหยื่อของข้า”
เอ๊ะ!
พอฟังดีๆ แล้วนี่เป็นเสียงของหนุ่มน้อย แต่...เห
