และแม้ว่าเธอจะตั้งใจเอาไว้ว่าแล้วจะไม่บอกไท่หรงถึงเรื่องที่เกิดขึ้น แต่เมื่อยกโทรศัพท์ขึ้นมาเพื่อโทรหาเฟื่องอีกครั้งเธอกลับเจอแจ้งเตือนของไท่หรงว่าเขาเห็นข่าวแล้ว
มันก็ไม่น่าแปลกใจหรอกในเมื่อเขามีหูตาอยู่ทุกที่ จะมาแย่ก็ตรงเธอตัดสินใจแล้วว่าจะแก้ปัญหาเองและไม่รบกวนพึ่งพาเขาอีก เจ้าขายืนคิดพลางมองแจ้งเตือนของเขาอยู่นาน สุดท้ายก็กดโทรออกเบอร์ไทยที่เขาให้มาตั้งแต่เมื่อปีที่แล้ว
เสียงสัญญาณดังเพียงสามครั้งปลายสายก็กดรับสายราวกับรออยู่ เสียงนุ่มทุ้มและจังหวะพูดที่เนิบนาบน่าฟังนั้นทำให้หญิงสาวน้ำตารื้นขึ้นมาเสียเฉยๆ
‘ว่าไง’
“คุณไท่หรงคะ…”
‘เป็นเพราะฉันที่ทำให้เธอต้องมาเจอเรื่องแบบนี้’ และมันก็ยิ่งหนักเมื่อเขาพูดประโยคนี้ออกมา
จันทร์เจ้าขาทิ้งตัวพิงผนังทางเดิน เธอปาดน้ำตาที่พากันหลั่งไหลอาบแก้มเหมือนก๊อกแตก ทั้งที่ตั้งแต่เกิดเรื่องเธอยังไม่ได้ร้องไห้เลยสักแอะ จะมาร้องออกก็ตอนที่ได้ยินเสียง
