“คุณดิโอ้”
ทิมนิดาตะโกนตามหลัง ขมวดคิ้วเข้าหากันยุ่งกับอาการของอีกฝ่าย จากนั้นก็ทรุดตัวลงนั่งบนโซฟาบ้าง รอให้ดิโอ้ออกมาจากห้องน้ำ เพื่อไถ่ถามอาการของเขาอีกครั้ง
ผ่านไปเกือบสิบนาที ดิโอ้ก็เดินลากเท้า เอามือกุมหน้าท้องกลับมายังห้องนั่งเล่นด้วยท่าทางอิดโรย ใบหน้ายังคงขาวซีดเช่นเดิม
“ท้องเสียหรือคะคุณดิโอ้”
เพราะน้ำเสียงที่เอ่ยถามด้วยความเป็นห่วง กอปรกับสีหน้าและแววตาที่ทิมนิดาเผยให้เห็นความจริงใจขณะเอ่ยถามออกมา คราวนี้ดิโอ้จึงรับคำด้วยน้ำเสียงอ่อนลงกว่าเดิม ไม่มีแข็งห้วนเหมือนที่ผ่านมา
“ครับผม”
“ท้องเสียมานานหรือยังคะ”
“เป็นตั้งแต่เมื่อช่วงมืดครับ”
“แย่แล้ว แบบนี้ก็ถ่ายไปหลายครั้งแล้วสิคะ”
ทิมนิดาตกใจกับคำตอบของดิโอ้ คงเป็นเพราะถูกอาการท้องเสียเล่นงานหลายชั่วโมงแล้ว ดิโอ้จึงมีท่าทางอิดโรยไร้เรี่ยวแรงเป็นอย่างมาก
“ครับ หลายครั้งแล้วครับ” ดิโอ้พยักหน้าช้าๆ รับคำ ก่อนจะเอนกายพ
