ราเอลกระแทกโทรศัพท์มือถือลงกับโต๊ะเครื่องแป้ง ใบหน้าคมเข้มยังคงบูดบึ้ง ดวงตาคมกริบวาววับ ตะกอนความโกรธที่มีทิมนิดาเป็นตัวต้นเหตุยังไม่จางหายไป และยิ่งโกรธมากกว่าเดิม เมื่อก้มลงมองหลักฐาน ที่ยังคงผงาดเด่นตระหง่านไม่มีทีท่าว่าจะสงบลงได้ง่ายๆ หากไม่ได้ทิมนิดาเป็นผู้ดับไฟสวาทให้มอดลงไปด้วยฝีมือของเธอ
“แต่งตัวได้แล้วนกยูง อีกสามสิบนาที เราจะออกไปจากที่นี่”
ราเอลออกคำสั่ง พร้อมกับขยับกายมายืนชิดกับเตียงใหญ่ ทอดสายตาอันเต็มไปด้วยเปลวไฟของความปรารถนาลูกใหญ่ จ้องมองตั้งแต่แผ่นหลังขาวเนียน ผ่านไปถึงสะโพกผายมนและน่องเท้าเรียวยาว ยิ่งทอดสายตามองร่างเปลือยงดงามของทิมนิดามากเพียงใด ก็ยิ่งอยากฝั่งกายแข็งขึงให้จมดิ่งเข้าสู่ความหวานฉ่ำของกลีบดอกไม้หวานมากเท่านั้น
เจ้าของร่างบางระหงยังคงนอนนิ่งไม่ไหวติง ไม่ทำตามคำสั่งของราเอล นั่นก็เป็นเพราะว่าเธอกำลังรอเวลา...รอเวลาที่จะแก้แค้นราเอลบ้าง
ทิมนิดาไม่รู
