เพราะไม่มีถังขยะเล็กๆ ในรถ ทิมนิดาจึงวางกระดาษที่ขยำเป็นก้อนกลมไว้บนหน้าตักของตนเอง และเมื่อขับรถกลับมาถึงรีสอร์ทอีกครั้ง ก็เห็นราเอลยืนตีหน้าบึงบอกบุญไม่รับอยู่ตรงบริเวณลานจอดรถ
“หวังว่าคุณคงไม่ได้มารอพบฉันนะคะคุณราเอล”
ทิมนิดาพึมพำพูดกับตัวเอง หัวใจดวงเล็กเต้นแรงเมื่อนึกถึงเหตุการณ์ถูกขโมยจูบเมื่อหลายวันที่ผ่านมา ขณะเดียวกันก็หวาดกลัวกับสายตาคมกริบ ที่กำลังจ้องมองเขม็งมาอย่างไม่กะพริบตา
และคนที่จะตอบคำถามของทิมนิดาได้ดีที่สุดก็คือราเอล แค่เพียงหญิงสาวขับรถเข้ามาจอดในลานจอดรถ ไม่ทันได้ดับเครื่องยนต์ ประตูรถก็ถูกเปิดออกกว้างด้วยมือใหญ่ของราเอล
“คุณหายไปไหนมา นกยูง ผมตามหาคุณให้ทั่วรีสอร์ท รู้ไหม!” ราเอลเล่นงานทิมนิดาในทันทีที่มีโอกาส
“ตามหาฉัน?” ทิมนิดาทวนคำเสียงสูง ก่อนจะเอ่ยถามต่อด้วยน้ำเสียงแข็งๆ “คุณตามหาฉันทำไมไม่ทราบคะคุณราเอล”
“น้อยหน่า เอาของที่ซื้อมาไปให้แม่ครัวก่อนพี่
