ตอนที่ 2 พบเจอครั้งที่ 1

1594 Words

@Muasale Club ฉันและยัยตั้งโอ๋มาถึงก็สามทุ่มครึ่ง ใช้เวลาเดินทางมา 1 ซ.ม เนื่องจากวันที่เป็นวันศุกร์และรถก็ติดพอสมควร จึงทำให้เราสองคนถึงช้า ฉันเดินเข้ามากับยันต้ังโอ๋ ยัยนี้ก็แต่งตัวไม่ต่่างจากฉันเท่าไหร่ เพราะใส่เสื้อปาดไหล ฉันเคยมาที่นี้ประมาณ 2 ครั้ง แต่นานมากแล้ว เพราะที่นี้ถือว่าค่อยข้างแพงสำหรับคนอย่างฉัน แต่วันนี้ไม่เป็นไรคะ เพื่อนฉันจ่าย ยัยไอบ้านรวยคะ มันเป็นผู้ชายคะ บ้านเปิดบริษัททำบัญชี มันก็ชวนฉันไปทำด้วยแหละ ถึงฉันจะจบบัญชีมาแต่ฉันไม่อยากทำงานบัญชีไง อยากทำงานด้านการเงินมากกว่า ฉันจึงเลือกไปทำที่พี่ฟ้า พอฉันเข้ามาก็เจอโต๊ะที่ยัยไอนั่งพอดี ตอนนี้ที่โต๊ะก็มากันครบแล้ว ช้าสุดก็ฉันกับยันตั้งโอ๋นี้แหล่ะ กลัวยันโอ๋จะแต่งตัวเสร็จเกือบจะ 2 ซ.ม "สาย จ้าสาย สายเสมออะ พวกมึงสองคน" อิไอจิบปากจิบคอว่าฉันกับยัยตั้งโอ๋ แล้ไงยัยนี้ยังไม่ชินอีกเหรอกับความมาช้าของพวกฉัน "แหมๆ อิไอ แค่ ครึ่งซัวโมงเอง มึงจะรีบไปไหน วันนี้กูมีเวลาให้มึงจนผับปิดเลย แหละเพื่อน" " เอาแก้วมา ให้พวกมัน" ยัยไอพูดและยื่นแก้วมาให้ฉันกับยัยตั้งโอ๋" " ว่าแต่มึงมองอะไร อิซิน กูเห็นเหมือนมึงมองใคร" "ไม่..รู้สิ กูรู้สึกแปลกๆ มึง เหมือนโต๊ะนั้นเขามองพวกเราอะ" ฉันรู้สึกอย่างนั้นจริงๆ นะ โต๊ะตรงข้่ามกับโต๊ะพวกฉันนะ ฉันคงไม่ได้คิดไปเองหรอกมั้ง " ก็แล้วไง แต่งสวยให้คนมองอะ" เป็นยัยตั้งโอ๋ที่ตอบ พร้อมกับสลัดผมใส่ เหมือนนางจงใจแต่งให้คนมองจริงแหล่ะ " เออ สงสัยจะมองมึงอะ วันนี้มึงสวย" ฉันตอบเพื่อนไป แต่พอฉันยกแก้วมาดื่มจังหวะนั่น ฉันสบตาคนใส่เสื้อเชิตสีฟ้าอ่อนๆ เราเผลอสบตากัน แล้วเขาก็ยื่นแก้วประมาณชวนฉันชนแล้วในระยะไกล ฉันได้แต่ส่งยิ้มกลับไปเท่านั้น และเสมองไปที่อื่น เลิกสนใจเขาคนนั้น และหยิบแก้วมาจิ๊บๆ ต่อ ทั้งที่จริงฉันก็อยากจะมองเขาต่ออยู่หรอกนะ คนอะไรหล่อยังกะพระเอกซีรี่ย์ที่ฉันชอบดูนะ แต่ไม่อยากจ้องนานๆ เขิลเองไง ผู้คนนั้นสเปกฉันเลยละ วันนี้ฉันใส่เสื้อปาดไหลสีขาว บนใบหน้าฉันก็แต่งจัดจ้านพอสมควร ฉันเคยเป็นถึงดาวคณะบัญชีเลยละ แต่เขาจะมองฉันก็ไม่แปลกหรอก ฉันแต่งมาแบบนี้ผู้ชายก็มองธรรมาดา ก็ตั้งใจแต่งให้คนมองไง ไม่อยากโสดแล้ว อยากมีแฟน อยากมีคนคุมอะเข้าใจไหม จิระเมศ 10 นาทีที่แล้ว " โอ๊ะ ๆ โอ้ แม่เจ้า สาวๆที่นี้สวยเด็จสมคำล่ำลือจริงๆ" เสียงได้กรที่พูดขึ้นมาลอย ขณะที่พวกผมกำลังชนแก้วกันอยู่ พวกผมมานั่งได้ซักพักแล้วแหละ ผมจึงมองตามไอ้กร !! น่ารักไหม ก็น่ารักแหล่ะ ผู้หญิงสองคนที่เดินผ่านโต๊ะพวกผมไป คนเสื้อขาวตัวเล็กๆ น่ารักดีครับ "ไง สนใจคนไหนละ เสื้อดำหรือเสื้อขาว" ไอ้ณัฐถามผม ขณะที่ผมยังมองพวกเขาอย่างไม่วางตา ไม่ใช่ว่าผมไม่เคยเห็นคนสวย เคยเห็นบ่อยแหละคนสวย แต่คนนี้ผมกำลังถูกใจเธอ " เสื้อดำสเปกกูเลยว่ะ แต่เสื้อขาวนิสเปกไอ้เว" ไอ้ณัฐมันโบ้ยมาให้ผม แหมไอ้นี้ทำเป็นรู้ดี ซักจะยังไงแล้วไอ้เพื่อนเวรนี้ !! เฮ้ย..! ไรของมึง" ผมที่ได้ยินชื่อตัวเองหันไปถามได้ณัฐทันที "มึงมั่วป่าว" ผมไม่ยอมรับอะไรง่ายๆ หรอกครับ "กู รู้ว่ามึงสนใจเขา กูเห็นมึงมองเขาตั้งแต่เขาเดินเข้ามาแล้ว แม่งน่ารัดชิบหาย มองอยู่นั้นแหล่ะ ชอบก็จีบ" เสียเวลา "ไม่ต้องมารู้ดี สัส ! ถ้ามึงชอบก็จีบเขาดิ" จะมาบ่ายเบี้ยงให้กูทำไม" ลืมไปไอ้ณัฐ มันแม่ง ช่างสังเกตุไง ทำตัวยังกะนักสืบ ทำเป็นมารู้ดี ผมได้แต่สายหัวให้กับท่าทางของมัน "แล้วมึงมองเขาทำไม ถ้าไม่สนใจเขา" "ของสวยๆงามๆ ใครก็มองธรรมดา กูมองคนเดี่ยวที่ไหนกัน คนอื่นก็มอง มึงดูสิ" ผมบอกพวกมัน ไม่ใช่แค่โต๊ะพวกผมหรอที่มองสาวๆกลุ่มนั้น ผู้ชายคืนอื่นก็มองพวกเธอเหมือนกัน "ว้าว หมอเว เอ่ยชอบขนาดนี้ แม่งไม่ธรรมดาแล้ววะ" "ทำไม" ผมถามมัน "ดูๆ เขาเองก็มองมึงเหมือนกัน ท่าจะสนใจมึงเหมือนกัน " ใช่ครับยัยนั้นก็มองผมเหมือนกัน ผมไม่ได้โง่นะที่จะดูไม่ออก ผมเองก็ผ่านผู้หญิงมาเยอะ แต่เธอไม่ได้จ้องผมหรอกครับ เธอแค่แอบมองมาบ่อยๆ แล้วทำเสมองไปทางอื่น แบบนี้เขาเรียกว่าอะไร "แล้ว ไง มึงอยากได้ไลน์เธอไหม เดี๋ยวกูให้เด็กกูจัดให้ กูรู้จักกับเจ้าของร้าน" ไอ้ทีเสนอมา "ไม่ต้อง" ผมไม่ต้องการแบบนั้น เพราะผมมีวิธีของผมอยู่แล้ว "น่ารักไหมละ คนเสื้อขาวนะ" "อืม" จากนั้นก็หยิบแก้วมาดื่มต่อ แต่จิระเมศก็ไม่ได้ละสายตาจากเธอคนนั่นซักวินาทีเดียว เขายังแอบชื่นชมใบหนาหวานของเธออยู่ไม่น่อย "สัส เว กูถามว่า น่ารักไหม แม่ง อืม อืม อยู่นั้นแหล่ะ" " อืม" "ดูมัน พวกมึง" เพื่อนยังแซวเขาไม่หยุด เขาสังเกตเห็นตั้งนานแล้วแหล่ะ คนนี้ดูท่าไอ้เวมันจะสนใจเธอจริงๆ ก็เธอน่ารักซะขนาดนั้น สักพักเขาก็สังเกตุเห็นร่างบางที่เขาลงทุนนั่งมองนับซั่วโมง ก็ลุกออกจากโต๊ะไป เขาจึงลุกตามไป แต่ก็ไม่ลอดพ้นสายตาเพื่อนเขาอยู่ดี "ไอ้เว มึงจะไปไหน มึงคงไม่ได้ตามเขาไปหรอกใช่ไหม" เขาถึงกลับสะอึกทันทีที่กรนั้นรู้ทันเขา "กูจะห้องน้ำ" เขาตอบเพื่อนแค่นั้น จิระเมศเดินตามเหยื่อของเขาทันที ยอมรับว่าเธอทำเข้าถูกใจไม่น้อยเลยละ ซินที่เดินออกจากห้องน้ำอย่างไม่ทันระวังตัว ก็ชนเข้ากลับร่างสูงของจิระเมศเข้าพอดี โชคดีที่เขาเองรับเธอไว้ทัน ไม่งั้นเธอคงล้มไปแล้ว เพราะคนตัวเล็กนั้นใส่รองเท้าสูงมาก " เออ .. คือขอโทษคะ คือ...ฉันไม่ทันได้มอง" ไฟที่สลัวๆ ที่ตอนนี้ทำเอาร่างบางถึงกลับตกใจทันที คนที่เธอกำลัง เอ่ยขอโทษอยู่นั้น คือคนเดียวกับคนที่เธอมองเขาก็อยู่บ่อย ๆ เขาอยู่โต๊ะข้างๆของกลุ่มเธอนิเอง เขาจะรู้หรือป่าวว่าเธอมองเขา คงไม่รู้หรอก ยิ่งอยู่ใกล้เขา คนในอ้อมกอดของจิระเมศ นั่นยิ่งควบคุมตัวเองไม่อยู่ !! ตึบ ตึบ !! กับอาการตื่นตื่นของคนตัวเล็ก ซินที่แอบมองผู้ชายคนนี้นานนับชั่วโมง พอได้เจอใกล้ๆ ที่หน้าของพวกเขาสองคนห่างกันไม่ถึง สิบเซน มันยิ่ง ทำให้เธอตะลึงในความหล่อเหลาของคนตรงหน้า ใช่เลยแบบนี้แหละ ว่าที่พ่อของลูกเธอ ยิ่งมองยิ่งมีเสน่ห์ ทั้งหล่อ ทั้งดูดี เขาเองที่เห็นอาการนิ่งไปของเธอจึงเรียกคนในอ้อมแขนอีกครั้ง เพราะตอนนี้เธออยู่ในอ้อมแขนของจิระเมศที่รับเธอไว้ "เป็นอะไรไหมครับ" เวกัสโน้มหน้าลงมาถามร่างบางอย่างสงสัย เพราะเธอดูนิ่งมาก " อ่อ...ป่าว ค่ะ ไม่เป็นไร ขอบคุณนะคะที่ช่วย" ซินรู้สึกตัวจึงพยายามขยับตัวออกจากอ้อมกอดของคนตัวสูง และเดินออกไปจากเขาไปทันที ปล่อยให้คนตัวโตนั้นแอบเสียดายอยู่ไม่น้อย จิระเมศเองก็ชื่นชมในความน่ารักของคนตัวเล็กอยู่ไม่น้อย ปากนิดจมูกหน่อย ปากเธอช่างยั่วยวนน่าจูบเอาเสียเหลือเกิน ทุกอย่างบนตัวเธอมันดูลงตัวไปหมด แม้เขาจะเดินเข้ามานั่งที่โต๊ะเหมือนเดิม แต่ก็ยังได้กลิ่นน้ำหอมของเธอติดบนเสื้อ มันยิ่งทำให้เขาแอบเสียดาย คนอย่างเขาไม่น่าจะได้แค่กอดน่าจะได้มากกว่านี้ " หายไปห้องน้ำนานจัง" ณัฐ นั้นเอ่ยถามเขาด้วยความสงสัย เพราะเห็นจิระเมศนั้นกลับเข้ามาไล่เลี่ยกับสาวโต๊ะข้างๆ เลยอยากจะแกล้งถามเพื่อนดู " คนเยอะ" เขาหยิบแก้วเหล้ามาจิบต่อ แต่น่าเสียดายที่ตอนนี้โต๊ะของคนที่เขากอดมาเมื่อกี้นั้นจะกลับกันแล้ว เพราะพวกเธอกำลังเดินออกไป แต่ไม่เป็นไร ในความรู้สึกของเขาเหมือนจะได้เจอกับเธออีกในเร็วๆนี้ แหละ จิระเมศคิดแบบนั้น ฝากกดไลท์ ฝากคอมเม้นต์ ให้กำลังใจไรท์ด้วยนะคะ ใครอ่านแสดงตัวหน้อยจร้า

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more