อธิบายไป ลำแขนแข็งแรงช่วยยกร่างบางให้ลอยเหนือน้ำ สั่งให้ลูกศิษย์สาวใช้ขาตีน้ำให้แตกกระจาย ขั้นต่อไปครูฝึกว่ายสั่งให้ลูกศิษย์ วาดลำแขนในท่ากรรเชียง ตามขั้นตอนไปเรื่อยๆ ในขณะลำแขนแข็งแรงยังช่วยพยุงร่างบางไว้แบบนั้น การสอนว่ายน้ำสองต่อสองกินเวลาร่วมชั่วโมง เรียกว่าไม่ให้พักกลางคันเลยทีเดียว ครูฝึกโหดอย่างกับจะฝึกให้ลูกศิษย์ลงแข่งว่ายน้ำทีมชาติในกีฬาโอลิมปิกฤดูกาลหน้า แถมที่ฝึกไม่มีลู่ ไม่มีขอบสระ เป็นสระแบบคันดิน หาใช่สระแบบในเมืองไม่
“ฉันเหนื่อย จะขาดใจขอพักก่อนได้มั้ย” ร่างบางหอบแฮ่กๆ กล้ามเนื้ออ่อนล้าไปหมด ไร้เรี่ยวแรงจะตีน้ำต่อ
“ได้...เอาเป็นว่าให้พักสิบนาที”
“บุญคุณเหลือเกิน หนึ่งชั่วโมงให้พักสิบนาที จะสอนให้ว่ายเป็นวันนี้เลยหรือไงนะ” เสียงบ่นกระปอดกระแปด ขณะเดินขึ้นฝั่ง
วายุได้แต่มอง ทั้งลอบยิ้มในความน่ารัก ในมุมมองที่เขาเปิดใจก
