“ไม่นะ อย่า ได้โปรด คุณวายุ คุณกำลังหน้ามืด”
วายุข่มความต้องการกัดฟันพูด อารมณ์ในตอนนี้สำหรับเขาดุจดั่งพายุโหมกระหน่ำก็ไม่ปาน ต่อให้เอาช้างมาฉุด หรือเรือนอภิรมย์จมลงไปในน้ำ เขาจะต้องครอบครองความนุ่มนิ่มอ่อนหวานนี้ให้ได้ ทุกครั้งที่เห็นเธอสนิท หัวร่อต่อกระซิกกับพีลูกลุงภู เขารู้สึกเจ็บใจ อยากจะเดินเข้าไปกระชากนายพีกระทืบให้จมดินดับความงุ่นง่าน รวมทั้งคนงานชายมักส่งยิ้มหวานตาพราวให้กับหญิงสาว นั่นยิ่งก่อให้เขาอยากจะไปควักลูกตาคนงานพวกนั้นทิ้งเสียให้รู้แล้วรู้รอด วายุต้องทนทรมานกับความรู้สึกหลากหลายของตัวเอง ทั้งที่ด่าว่าเธอไม่เว้นละวัน
“ไม่นะ อย่าหยุดหรือเปล่า จะกลัวอะไร ในเมื่อผู้หญิงอย่างเธอผ่านผู้ชายมานับร้อย กับฉันอีกคนจะเป็นไรไป ฉันไม่รู้ด้วยซ้ำได้เบอร์ที่เท่าไหร่ในชีวิตเธอ ฉันเสี่ยงกว่าเธอซะอีก ถือซะว่าสนุกกัน มาอยู่ที่นี่เธอเองก็ไม่ได้กินผู้ชายสักคนไม่ใช่หรือไง ไม่รู
