ระหว่างที่เฉินอ๋องกำลังกลั่นแกล้งคนอย่างสนุกสนานอยู่ในเรือนซีซวนนั้น จางเมิ่งลู่ที่ได้รับรายงานก็นั่งไม่ติดที่ หญิงชราเวียนศีรษะในทันที
“โม่หรานเป็นถึงขนาดนี้เลยหรือ” จางเมิ่งลู่นึกเสียใจที่ตนเดินทางไปเมืองหลวง จึงเป็นการเปิดโอกาสให้หลานชายทำอะไรหุนหันพลันแล่นเช่นนี้
“ตั้งแต่ที่ท่านอ๋องพาท่านหญิงฉีอิ่งกลับสกุลจ้าวไปเยี่ยมญาติ พอเสด็จกลับมาก็ดูนิสัยเปลี่ยนไปมากเพคะ” เรื่องนี้หลิวหมัวมัวสังเกตเห็นได้สักระยะแล้ว แต่ไม่กล้ารายงาน กระทั่งท่านอ๋องจับตัวคุณหนูใหญ่มาได้ ความรุนแรงนับวันก็ยิ่งมีมากขึ้น
“เวรกรรมโดยแท้…” จางเมิ่งลู่กุมขมับ ปกติเฉินอ๋องเป็นคนสุภาพ แม้จะเย็นชาบ้างแต่ไม่ใช่คนที่มีนิสัยแบบนี้เลยสักนิด
“จะทำอย่างไรดีเพคะ” หลิวหมัวมัวเป็นห่วงคุณหนูสกุลเย่นั่น เห็นนางถูกทรมานทั้งร่างกายและใจก็รู้สึกสงสารไม่น้อย
หญิงชราหลับตาลงครุ่นคิดอยู่สักครู่หนึ่งก็ลืมตาขึ้น “ฮุ่ยหมัวมัวส่งคนไปตรวจส
