“คุณเมฆินทร์คะ คุณฟังฉันอยู่รึเปล่า เทวิกาปล่อยมือจากเขา แล้วนั่งนิ่งๆ จ้องหน้ารอฟังว่าเขาจะพูดอะไร”
“ฉันจะเชื่อได้ยังไงว่าที่เธอพูดมาเป็นเรื่องจริง “ เมฆินทร์ใจเต้นแรงตื่นเต้นกับเรื่องที่ได้ยินได้ฟัง
“จริงค่ะ จริงที่สุดเลย ฉันไม่ได้โกหก คุณไปกับฉันไหมคะ ไปกันตอนนี้เลย ฉันเป็นห่วงท่าน เพราะตอนนี้ท่านรู้สึกตัวแล้ว ฉันกลัวว่าท่านจะกลัวกับสภาพแวดล้อมรอบๆ บ้าน ไปนะคะ คุณรู้ไหมว่าฉันอึดอัดมาก ยิ่งรู้ว่าคุณท่านเริ่มรู้สึกตัว แต่ฉันบอกใครไม่ได้ ไม่กล้าบอก กลัวคุณด้วย ไปค่ะลุกเถอะ “ เทวิการีบลุกขึ้น ดึงแขนเขาหยิบโทรศัพท์ ไม่ลืมที่จะหยิบปืนพกสั้นของตัวเองไปด้วย
“ไปค่ะ รีบไปเถอะ เทวิกาเดินนำหน้า ดึงแขนเขาให้ตามหลังมา เธอพาเขาเดินลัดเลาะไปยังบ้านบนเนินท้ายสวนนั่นอย่างคล่องแคล่ว ลืมไปเลยว่าตัวเองจับแขนเมฆินทร์ไว้ตลอดเวลา และก็ไม่ได้สังเกตุว่าเขาก็เดินตามเธอมาอย่างว่าง่าย ในใจเธอตอนนี้อยากไปถึงบ้าน
