เล่นกับรัก :: CHAPTER 4 โลกของพี่สอง [100%]
1226 Words
“ถามแบบนี้ ดูเหมือนเคลียร์มีแผนเลยนะคะ”
“พี่ไม่รู้ ถึงได้ถาม”
“...”
“พี่ไม่ใช่ผู้ชายในอุดคติ ไม่ใช่ผู้ชายเพอร์เฟกและอาจจะไม่ตรงสเปกใครเลยก็ได้”
“ทำไมถึงได้พูดแบบนั้นล่ะคะ?” ก็เพราะผมเป็นแบบนี้จริงๆ นี่นา ดังนั้นการจะเปิดใจให้ใครตอนนี้มันยากสำหรับผม เพราะผมยังรักชาเหมือนเดิมไม่เคยเปลี่ยนและที่ยังคงจมปรักไม่ขยับเดินไปข้างหน้าก็เพราะลืมเธอไปไม่ได้สักที “แค่เป็นหนุ่มโลกส่วนตัวสูงเองนะ พี่สองมีเสน่ห์จะตายไป ใครเห็นก็ชอบกันทั้งนั้น”
“รวมถึงเคลียร์ด้วย” เคลียร์ถึงกับนิ่งไปทันที “ชอบพี่เหรอ”
“มาคบกันได้ไหมคะ?”
“พูดเล่น”
“เปล่าค่ะ เคลียร์พูดจริง” เธอไม่ตอบคำถามของผมโดยตรง แต่ดันโยนคำถามมาให้ผมซะงั้น คำว่า ‘คบกันได้ไหม’ ทำเอาผมไปไม่เป็นเลย นับตั้งแต่เติบโตมาจนมาคบกับชา ผมมักเป็นฝ่ายเดินหน้าจีบคนที่ชอบก่อนเพราะรู้ดีว่าการที่ตัวเองจำกัดอยู่ในพื้นที่คงไม่มีวันได้คบกับคนที่ชอบแน่ หากแต่ว่าผิดคาดกับเคลียร์ที่เป็นฝ่ายขอผมคบทั้งๆ ที่เราสองคนเพิ่งจะพูดคุยกันเป็นครั้งแรกด้วยซ้ำ
“เธอต้องการอะไร?”
“ตกลงพี่สองจะคบกับเคลียร์ไหม” มัดมือชกผมอีกต่างหาก ไม่ให้คำตอบที่แท้จริงว่าเหตุผลที่เธอทำลงไปมันคืออะไรกันแน่ ทั้งที่น่าจะรู้นิสัยของผมว่าเป็นผู้ชายแบบไหน “เคลียร์รู้ว่าพี่สองเองก็เพิ่งจะอกหัก”
“...”
“เคลียร์ก็เหมือนกัน” ผมขมวดคิ้วจ้องหน้าเธอนิ่ง ไอ้เรื่องที่รู้ว่าผมอกหักก็น่าจะใช่นะเธอถามไอ้ซันแน่นอน แต่ที่ผมงุนงงเห็นจะเป็นเธอเองก็อกหักเหมือนกับผมงั้นเหรอ อย่างว่าเคลียร์สวยขนาดนี้จะไม่มีแฟนก็คงไม่แปลก “คบกันนะคะ”
“พี่...”
“เคลียร์ช่วยให้พี่สองลืมเรื่องแฟนเก่าได้นะคะ แต่พี่สองเองก็ต้องตกลงคบกับเคลียร์”
“คบแบบนั้นเหมือนพี่ใช้เคลียร์เป็นเครื่องมือ” เครื่องมือทำให้ลืมแฟนเก่าได้ ทั้งที่ผมเองก็พยายามลืมชาไปแต่มันก็ทำไม่ได้จริงๆ หากแต่ว่าผมก็ไม่อยากใช้ให้ผู้หญิงคนนี้เป็นเครื่องมือเพื่อทำลายความรู้สึกของตัวเองเช่นเดียวกัน มันเหมือนผมเห็นแก่ตัวมากเกินไป “พี่คงทำไม่ได้”
“เคลียร์เต็มใจช่วยพี่สองนะคะ ขอแค่พี่สองคบกับเคลียร์”
“...”
“คบกันก็ไม่ต้องคิดเรื่องที่พี่สองใช้เคลียร์เป็นเครื่องมือนี่คะ เราเป็นแฟนกันแล้ว” เธอพูดแบบไม่ได้คิดอะไร แต่ผมน่ะคิดไงว่าตัวเองกำลังใช้เธอเป็นเครื่องมือเพื่อทำลายความรู้สึกนี้ ทว่าที่เธอพูดมามันก็มีเหตุผลเหมือนกันนะ อย่างน้อยผมคบกับเธอมันอาจจะทำให้ความรู้สึกที่มีต่อชามลายหายไปก็ได้ “เคลียร์รู้ว่าพี่สองยังลืมแฟนเก่าไม่ได้ เคลียร์เองก็เหมือนกัน”
“...”
“เพราะงั้นคนอกหักสองคนมาเจอกัน ลองดูก็ไม่เห็นเสียหายนี่คะ ถึงตอนนั้นถ้าไม่ใช่ก็แค่แยกย้าย” เธอพูดง่ายมากจนผมคล้อยตามเลยล่ะ คำพูดของเธอมันเป็นการเชิญชวนในแบบที่ลองคบกันดูสิ ทำทุกอย่างเหมือนแฟน แต่ไม่มีวันได้เป็นแฟนถ้าต่างคนต่างไม่ใช่ ทว่าตอนนี้เราควรใช้ความรู้สึกที่เกิดขึ้นในใจมาทำลายความรู้สึกนี้ให้หมดไปซะ ขืนผมยังจมปรักอยู่แบบนี้ก็ไม่มีวันได้เดินก้าวออกมาได้หรอก ขณะที่ชาไปได้ไกลแล้วผมยังยืนอยู่ที่เดิม ต่างจากเคลียร์ที่เพิ่งเลิกกับแฟนแต่เธอก็ยังคงสดใสเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นด้วยซ้ำทั้งที่เลิกกับแฟนมาเหมือนผม “เคลียร์รู้ว่าพี่สองคงไม่เปิดใจให้ใครง่ายๆ เพราะเป็นหนุ่มโลกส่วนตัวสูง คงจะเหนื่อยและรำคาญกับความสัมพันธ์แบบนี้”
“พี่เป็นแบบนั้นจริง”
“เรามาลองดูกันสักตั้งนะคะ” เคลียร์จ้องหน้าผมพลางเผยรอยยิ้มตรงมุมปาก รอคำตอบจากผมคนนี้ที่ไม่เคยถูกผู้หญิงคนไหนขอคบมาก่อนในชีวิต เป็นครั้งแรกและทำให้ผมถึงกับไปไม่เป็นเลย เจอผู้หญิงมาทุกรูปแบบออกจะรำคาญด้วยซ้ำถ้าหากผู้หญิงพวกนั้นมาวุ่นวายกับผม หากแต่ว่าพอเป็นเคลียร์ผมกลับรู้สึกเหมือนได้พึ่งพิงเธอเลย ทั้งที่เพิ่งจะรู้จักกันไม่เคยเรียนรู้นิสัยใจคอด้วยซ้ำไป “พี่สองจะลองเล่นกับเคลียร์ดูไหมคะ?”
“พี่...” ผมกลืนน้ำลายเหนียวๆ ลงคอจากนั้นก็ถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ “พี่ตกลง”
“จริงนะคะ พี่สองพูดจริงนะ” ใบหน้าสวยแลดูตกใจและดีใจจนผมพยักหน้าเธอถึงหันหลังหนีผมและได้ยินเสียงคำว่า ‘เยส!’ ก่อนจะหันมาจับมือผมไป Shake hands “เป็นอันว่าตกลง”
“อืม”
“ขอบคุณนะคะ” ผมมองเคลียร์ที่ปล่อยมือผมออก เราสองคนก็ยืนจ้องหน้ากันกระทั่งมือถือของเคลียร์ดังขึ้นเธอก็กดรับสายทันทีดูเหมือนเพื่อนจะโทรมาสินะ “ได้ ที่ไหนนะ... โอเค เดี๋ยวไปๆ อยากกินเหล้าจะแย่แล้ว! เคลียร์ต้องไปก่อนนะคะ พอดีเพื่อนโทรมาชวนไปกินเหล้าที่ผับ พี่สองจะไปด้วยกันไหมคะ?”
“พี่ไม่ชอบไปที่แบบนั้น”
“อ่า จริงด้วยลืมไป” เคลียร์ยกมือเกาศีรษะตัวเองพลางยื่นมือถือของตัวเองมาตรงหน้าผม “ขอเบอร์หน่อยค่ะ เคลียร์รู้ว่าพี่สองไม่ชอบคุยสาย เพราะงั้นจะส่งข้อความคุยแทนนะคะ”
ทำไมเธอถึงรู้ว่าผมไม่ชอบคุยโทรศัพท์ ถึงจะสงสัยไม่น้อยผมก็ยอมกดเบอร์โทรของตัวเองลงไปและคืนให้กับเคลียร์ที่รับมือถือยัดลงกระเป๋าสะพาย อย่างน้อยตกลงคบกันเธอก็ไม่ทำให้ผมอึดอัดแล้วหนึ่งอย่างนะ
“เคลียร์ไปก่อนนะคะ เดี๋ยวกลับห้องจะส่งข้อความบอก”
“พี่ส่ง”
“ไม่เป็นไรค่ะ เจอกันนะคะ”
ร่างบอบบางกึ่งวิ่งกึ่งเดินห่างออกไปไกล ผมเม้มริมฝีปากตัวเองพลางหันหน้ากลับมามองแม่น้ำสายหลักที่กำลังไหลไปตามสายลม พลางโน้มตัวเอาแขนเท้ากับราวเหล็ก... ครุ่นคิดเรื่องที่เพิ่งจะตกลงไปกับเธอก็ยกมือเกาศีรษะตัวเอง เราสองคนต่างกันมากเลยนะเนี่ย ในขณะที่เธอดูเฮฮา สายปาร์ตี้และเพื่อนฝูงเยอะ ส่วนผมดันเป็นคนเก็บตัว ชอบไปไหนมาไหนคนเดียว อยู่เงียบๆ แบบนี้ความต่างของการใช้ชีวิตก็ไปกันคนละทิศละทางเลยนะ
เฮ้อ จะไปรอดไหมเนี่ยสอง ก่อนจะนึกไปถึงขั้นที่คบหากับเคลียร์แบบจริงจัง ผมคงต้องลืมคนที่ควรลืมไปได้สักที
:: SXNG TALK END ::
*------------------------------------------*
- Writer
