สามวันต่อมา...
“คุณปู่คุณย่าจะรักหมูน้อยไหมคะแม่เบลล์” เสียงเล็ก ๆ ดูคล้ายจะกังวล
“รักสิคะและคงจะรักมาก ๆ” ฉันฉีกยิ้มให้เด็กตัวอ้วน ที่นั่งอยู่ข้าง ๆ ภายในห้องของคอนโดที่อดีตท่านประธานอย่างคุณพยัคฆ์ยกให้ ฉันนัดให้คุณพยัคฆ์และคุณหญิงมณีมาพบที่นี่ เพื่อที่หมูน้อยจะได้ไม่แตกตื่นมากเกินไปสำหรับการเจอญาติฝ่ายพ่อเป็นครั้งแรก นี่ขนาดไม่ตื่นเต้นเท่าไหร่ลูกสาวก็ถามหลายรอบแล้ว คงจะกลัวไม่เป็นที่รัก
“คุณพ่อน่าจะได้มาด้วยนะคะ” หมูน้อยพูด ฉันรู้สึกเจ็บปวดที่หัวใจทุกครั้งที่เธอพูดถึงคนเป็นพ่อ อันที่จริงมันเป็นความผิดของฉันที่สร้างเรื่องโกหกเพียงเพราะไม่อยากให้เธอรู้สึกขาด และเมื่อโกหกแล้ว ย่อมไม่มีที่สิ้นสุด
ถ้าพ่อต้องการลูกตั้งแต่แรกอะไรมันคงจะดีไปหมด แม้เขาจะไม่รักฉัน ทว่าเราอาจจะเป็นครอบครัวเพื่อเด็กน้อยไร้เดียงสา แต่เพราะเขาไม่ต้องการทั้งแม่และลูก หลายอย่างจึงย่ำแย่ โดยเฉพาะความรู้สึกของเด็กบริส
