หนึ่งอาทิตย์ที่ผ่านไป ตั้งแต่ฉันรับสายมิ้มในวันนั้น ฉันก็ไม่เคยนอนหลับสนิทสักคืน กลางคืนมักจะสะดุ้งตื่นกลางดึกตลอด จินตนาการไปว่ามิ้มโกรธเกลียดด่าทอร้องไห้เพราะฉันเป็นต้นสายปลายเหตุ ทำใจไม่ได้ถ้าทุกอย่างมันเป็นแบบที่ฉันคิด รู้สึกผิด แต่ขอโทษตอนนี้ก็คงไม่ทัน ได้แต่ก้มหน้ายอมรับสิ่งที่กำลังจะเกิด ยอมรับว่าฉันมันเลวจริง ๆ
ณ ตอนนี้ฉันนั่งอยู่ที่ร้านอาหารแห่งหนึ่ง กำลังนั่งรอเพื่อนรัก เมื่อวานนี้เธอเป็นฝ่ายโทรมานัดบอกให้มารอที่นี่ ทว่าเลยเวลานัดมาครึ่งชั่วโมงมิ้มก็ยังไม่มา ทำให้ฉันนั่งรอด้วยความหวาดระแวง
ครืด ครืด (สายเข้า: มิ้ม)
“ว่าไงแก ถึงไหนแล้ว”
(แกมาหาฉันที่บ้านได้ไหม ฉันไม่สะดวกที่จะไป) เสียงมิ้มยังคงตึงเครียดเหมือนเดิมหรืออาจจะฟังดูเครียดมากกว่าเดิมด้วยซ้ำ
“หลังที่ฉันเคยไปใช่ไหม”
(ไม่ใช่ หลังนี้ฉันอยู่กับพี่กองทัพ เดี๋ยวฉันส่งโลเคชั่นไปให้ รีบมานะ)
“ได้ ๆ ฉันจะรีบไป ให้ฉันซื้อของ
