7 คู่ซ้อม
1324 Words
วันต่อมา…
“เอาละค่ะมากันครบแล้วเนอะ เดี๋ยวครูขอเช็กชื่อกันอีกรอบก่อนนะคะ” เสียงหวานของครูสาวพูดขึ้นพร้อมกับเริ่มขานเรียกชื่อนักเรียนห้องตัวเองด้วยความพยายามสอดส่องดูแลให้ทั่วถึง ซึ่งหลังจากที่เช็กชื่อนักเรียนทั้งหมดเสร็จ โอปอล์ก็ไม่รอช้าที่จะเริ่มแบ่งหน้าที่ให้กับบรรดานักเรียนมัธยมปลายด้วยความรู้สึกสนุกสนานอยู่ไม่น้อยในกิจกรรมที่กำลังจะถูกจัดขึ้น ผิดกับร่างสวยของเซลีนที่นั่งแสดงสีหน้าเบื่อหน่ายออกมาในชุดพละโรงเรียนดัง
หญิงสาวนั่งลอบถอนหายใจคนเดียวอยู่บ่อยครั้งพลางมองตรงไปยังสนามกีฬาขนาดใหญ่ที่อยู่ตรงหน้าด้วยท่าทีเหม่อลอย
ด้านพอร์ช
“หึ เด็กใหม่ห้องมึงดูเบื่อขั้นสุดจริง” เสียงยูโน่ที่ยืนสูบบุหรี่อยู่บริเวณข้างตึกที่ค่อนข้างลับตาคนอยู่กับกลุ่มเพื่อนตัวเองเอ่ย ทุกคนที่ได้ยินจึงหันมองตามคนเป็นเพื่อน ก่อนจะเห็นสีหน้าและท่าทีของเซลีนที่ดูไม่เอาอะไรเลยจริง ๆ และทำหน้าราบเรียบดูเบื่อโลกอยู่ตลอดเวลา พอร์ชที่เห็นแบบนั้นก็ยิ่งอดไม่ได้ที่จะหัวเราะไปกับภาพที่เห็นยิ่งกว่าใคร ไม่รู้เพราะอะไรเหมือนกัน แต่เขารู้สึกชอบใจจริง ๆ เวลาที่เห็นเพื่อนร่วมโต๊ะมีท่าทีเบื่อโลกแบบชัดเจนน่าแกล้งแบบนั้น
“เฮ้ย ยิ้มแบบนั้นคืออะไรวะ” มินโฮหันถามเพื่อนสนิทตัวเองทันที
“อะไร” พอร์ชก็หันตอบกลับ
“มึงดูชอบใจ”
“หึ ก็มันสนุก” ริมฝีปากหนาตอบกลับ ทำเอาเพื่อนทุกคนที่พอจะรู้ถึงข้อตกลงของเพื่อนกับผู้อำนวยการใหญ่ต่างมองหน้ากัน ทุกคนรู้ดีว่าในช่วงนี้พอร์ชต้องคอยควบคุมตัวติดกับเซลีนเพราะอะไร แต่ถึงยังไง…มันก็คือผู้ชายกับผู้หญิงได้มาอยู่ใกล้ชิดกันอยู่ดี แถมผู้หญิงยังดูเป็นคนที่มีความทำลายล้างสูงเอาเรื่อง
“สนุกแค่แกล้งเขาอย่างเดียวก็แล้วกันนะเว้ย” ไซอัลบอก พอร์ชที่ได้ยินจึงหันมองหน้าเพื่อน
“มึงหมายถึงอะไร”
“ก็คนที่มึงต้องไปดูแลเกรดให้เล่นสวยซะขนาดนี้ กูก็อยากจะเตือน ๆ ไว้”
“หึ ไร้สาระ” เจ้าของใบหน้าหล่อเหลาตอบกลับด้วยท่าทีมีความมั่นใจว่าจะไม่มีทางคิดเกินเลยอะไรกับร่างสวยร่วมห้องเป็นแน่
“ก็ดี ไม่งั้น…”
“…คงวุ่นวายน่าดู” ไซอัลตอบกลับ แน่นอนว่าพอร์ชก็ยังคงไม่สนใจต่อคำพูดอะไรจากเพื่อนแม้แต่น้อย เขารู้สึกชอบใจเวลาได้ถกเถียงหรือแกล้งเซลีนจริง แต่มันก็เป็นเพียงความรู้สึกสนุก ๆ เท่านั้น ส่วนเรื่องหน้าตาหรือรูปร่างที่ชวนมองของเธอ เขายอมรับว่าเซลีนเป็นคนที่สามารถมองได้อย่างไม่รู้สึกเบื่อ แต่…ก็เท่านั้น ในตอนนี้เขาไม่ได้รู้สึกอะไรแบบนั้น รู้สึกเพียงแค่ต้องการอยากแกล้งและเอาชนะอีกคนก็เท่านั้น
เพราะเวลาเซลีนโมโห เขายิ่งรู้สึกได้ชัยชนะ
“เฮ้ย เหมือนห้องเราจะแบ่งทีมแล้ว” เสียงบอมเบย์หันบอกกับพอร์ชที่ยืนอยู่ ทำให้ทั้งสองจัดการอัดบุหรี่เข้าปอดครั้งสุดท้าย ก่อนจะสาวเท้าเดินตรงไปยังบริเวณกลางสนามที่มีกลุ่มเพื่อนในห้องนั่งกันอยู่ โดยทันทีที่ทายาทตระกูลนำเข้ารถหรูเดินตรงเข้าไป
“ตอนนี้ยังขาดอยู่อีกคู่นะคะ กีฬาวิ่งสามขาสามัคคี มีใครอยากลงเพิ่มอีกไหม…”
“ผมครับ” มือหนาของคนที่เดินเข้าไปยกมือขึ้นเอ่ยบอกครูสาวประจำห้องเรียนตัวเอง หลายคนที่นั่งอยู่จึงหันมองตามเสียง โดยมีคิตตี้ที่ยิ้มร่าทำท่าจะยกมือขอคู่กับชายหนุ่มที่ตัวเองแอบชอบมานาน ทว่า…
ตึก
ตึก
พอร์ชกลับสาวเท้าเดินผ่านทุกคนไปอย่างไม่สนใจพร้อมกับเอื้อมมือเข้าไปคว้าเข้าที่ร่างสวยของเซลีนที่นั่งไม่สนใจอะไรอยู่
“ผมจะลงกับชาลิษา” เจ้าของใบหน้าหล่อเหลายิ้มบอก ผิดกับอีกคนที่หันจ้องมองคนที่มาใหม่ตาขวาง
“ทำบ้าอะไร!” เซลีนกดเสียงถามอย่างเอาเรื่อง และทำท่าจะเอ่ยปฏิเสธแต่สุดท้ายก็ต้องถูกพอร์ชยกมือขึ้นปิดปากอย่างไม่สนใจพลางมองหน้าครูสาวให้ลงรายชื่อไปตามที่เขาบอก
“เอ่อ…โอเคค่ะ งั้นครบแล้วเนอะ” หญิงวัยยี่สิบปลายรีบกดรายชื่อไปตามที่ลูกศิษย์หนุ่มบอก ขณะที่เซลีนก็จัดการปัดมือหนาของอีกคนออกได้พอดี
“นี่! เป็นบ้าอะไรของนาย อยากลง…ก็ลงไปคนเดียว” ร่างสวยมองหน้าพูดใส่คนตัวสูงแววตาอยากที่จะบีบคออีกคนซ้ำ ๆ พอร์ชที่ได้ยินแบบนั้นก็ตีหน้ามึนกวนตอบกลับ
“ก็มันวิ่งสามขา ฉันจะลงคนเดียวได้ยังไง”
“แล้วใครให้นายลง…”
“…” คนตัวสูงก็นิ่งไม่ตอบทว่ายังคงแสดงสีหน้ามึนกวนเหมือนเดิม ร่างสวยที่เห็นจึงจ้องมองหน้าอีกคนอย่างเอาเรื่อง
“เอาเหอะน่า หัดมีส่วนร่วมอะไรกับคนอื่นบ้าง อีกอย่าง…มันก็มีคะแนนพิเศษให้”
“ฉันไม่ต้องการ” เซลีนตอบกลับทันควันเสียงแข็ง ซึ่งพอร์ชก็นิ่งมองหน้าเพื่อนร่วมโต๊ะ
“แต่ฉันต้องการให้เธอต้องการ” ริมฝีปากหนาบอกด้วยแววตาเรียบติดกวน ก่อนจะลากร่างสวยให้เดินตรงไปยังบริเวณจุดที่ครูสาวเรียกให้ไปลองซ้อมเดินด้วยกันก่อน แน่นอนว่าเซลีนพยายามที่จะยื้อไม่ยอมเต็มที่ แต่แรงของเธอก็ไม่อาจที่จะสู้รบกับแรงของคนตัวสูงอย่างทายาทตระกูลดังได้เลย และสุดท้ายหญิงสาวก็จำต้องยืนแสดงสีหน้าเรียบนิ่งนัยน์ตาไม่สบอารมณ์อยู่ตลอดออกมาอยู่ข้าง ๆ กับชายหนุ่มที่เธออยากจะบีบคอหนาของเขาวันละร้อยล้านรอบ
ตั้งแต่ที่เขาบอกว่าต้องการทำให้เกรดของเธอดีขึ้น ชีวิตของเธอก็แทบไม่ได้พบเจอกับความสงบสุขในโรงเรียนใหม่แห่งนี้อีกเลย
“เอ่อ เปลี่ยนชุดก่อนไหมพอร์ช” เสียงคิตตี้ที่ถึงแม้จะรู้สึกอิจฉาเซลีนที่ได้อยู่ใกล้ชิดกับพอร์ช อดไม่ได้ที่จะเดินเข้ามาถามร่างสูงที่ยังคงอยู่ในชุดนักเรียนอย่างเอาใจ เนื่องจากในตอนแรกคนตัวสูงไม่ได้คิดที่จะลงแข่งหรือร่วมกิจกรรมอะไรเช่นกัน เขาจึงไม่ได้เปลี่ยนเป็นชุดพละเหมือนคนอื่น ๆ ที่ถูกครูสั่งไว้ให้ใส่มา
“ไม่เป็นไร”
“แต่เสื้อนักเรียนจะเลอะเอาได้นะ” คิตตี้ยังคงพยายามที่จะเอาใส่ใจชายหนุ่มอย่างชัดเจน คนตัวสูงที่รับรู้ได้ถึงท่าทีคงจะไม่ยอมง่าย ๆ ของหญิงสาวจึงยอมตัดบท
“อืม ถ้างั้นเดี๋ยวเปลี่ยนแค่เสื้อเอา” พูดจบ มือหนาก็เอื้อมไปหยิบเสื้อยืดสีของห้องตัวเองเข้ามาเพื่อที่จะเดินไปเปลี่ยน แต่ก็ไม่วาย
“ถ้าเธอหนี…เธอเจอฉันแน่” เจ้าของใบหน้าหล่อหันกดเสียงข่มขู่บอกกับเซลีนที่ยืนอยู่ ซึ่งแน่นอนว่ามันไม่ใช่เพียงการข่มขู่ หากเธอแอบหนีไปแล้วเขากลับมาไม่เจอ เธอจะต้องถูกเขาตามรังควานอย่างหนักจนไม่เป็นอันได้ใช้ชีวิตที่เงียบสงบสุขในโรงเรียนนี้ได้อีกต่อไปอย่างแน่นอน โดยเซลีนเองก็ยืนแสดงสีหน้าอยากจะบ้าออกมากับคำพูดที่ได้ยิน และไม่คิดที่จะหาเรื่องใส่ตัวไปมากกว่านี้
เพียงแค่ยอมซ้อม ๆ ให้วันนี้มันจบลงไปก็พอ…
- Writer
