5 ข้อเสนอ

2830 Words

หนึ่งอาทิตย์ต่อมา… ขณะที่ครูสาววัยกลางคนกำลังยืนทำการสอนในรายวิชาของตัวเองอยู่ เซลีนที่นั่งอยู่ก็จ้องมองเหม่อออกไปยังบริเวณด้านนอกหน้าต่างอย่างไม่คิดสนใจอะไรอยู่เหมือนเดิม ในหนึ่งอาทิตย์ที่ผ่านมา หญิงสาวยังคงเป็นแบบนี้ คือไม่คิดสนใจอะไรทั้งนั้น มาเรียนก็เหมือนแค่เป็นหน้าที่ที่ต้องมา ซึ่งครูทุกคนที่เข้ามาสอนก็ได้แต่ลอบมองยังนักเรียนสาวอย่างไม่รู้จะทำอย่างไร เนื่องจากบุคลิกของเธอดูมีความนิ่งจนเกินไป กระทั่ง… ออด~ เสียงออดในเวลาหมดคาบเรียนและถึงเวลาพักกลางวันดังขึ้น ทำให้ร่างสวยที่ได้ยินแบบนั้นรู้สึกคลายความเบื่อหน่ายขึ้นมาได้บ้าง เมื่อถึงเวลาที่เธอจะได้ไปหลบมุมอยู่คนเดียวเหมือนทุกครั้ง โดยที่ก็ยังคงมีสายตาคมของเพื่อนร่วมโต๊ะที่มองตามไปกับภาพเดิม ๆ ที่เห็นอย่างไม่ได้สนใจอะไร กระทั่งเสียงของเพื่อนร่วมห้องคนหนึ่งเดินเข้ามา “พอร์ช ครูปอล์ให้มาตามนายน่ะ” “ตามฉัน?” “อืม” เด็กนักเรียนคนเดิมพยักหน้าตอบ ทำให้ร่างสูงที่ได้ยินพยักหน้ารับรู้ “เดี๋ยวกูมา มึงไปก่อนเลย” ชายหนุ่มไม่รอช้าที่จะหันไปเอ่ยบอกกับบอมเบย์ที่นั่งอยู่พลางสาวเท้าเดินตรงไปยังห้องพักครูที่อยู่ไม่ไกล ซึ่งทันทีที่ทายาทตระกูลดังมาถึง “มาแล้วเหรอ พอดีผู้อำนวยการอยากพบกับเราหน่อยน่ะค่ะ” โอปอล์เอ่ยบอกลูกศิษย์หนุ่มห้องตัวเอง “พบผมงั้นเหรอ?” “ค่ะ ท่านน่าจะมีอะไรอยากรบกวนให้เราช่วยหน่อย” ครูสาวยิ้มบอก ก่อนที่ทั้งสองจะพากันเดินต่อไปยังห้องผู้อำนวยการใหญ่ที่มีความเป็นส่วนตัวค่อนข้างสูง โดยทันทีที่ไปถึง “นั่งก่อนสิ” ต่อยศไม่รอช้าที่จะหันบอกกับคนตัวสูงที่เขาต้องการเรียกพบ โอปอล์ที่หมดหน้าที่จึงรีบก้มหน้าเดินไป ขณะที่พอร์ชเองก็ยกมือขึ้นไหว้ทักทายชายที่อาวุโสกว่าด้วยท่าทีมีความสุภาพ “สวัสดีครับ พอดีครูปอล์บอกว่า อยากพบผม” “อืม ฉันอยากได้ความช่วยเหลืออะไรจากเธอหน่อยน่ะ” แม้จะเป็นถึงผู้อำนวยการใหญ่ ทว่านักเรียนในโรงเรียนของเขาก็มีหลายคนที่มาจากตระกูลทรงอิทธิพล ต่อยศจึงไม่ได้วางมาดหรืออะไรใส่มากจนเกินไป “ความช่วยเหลือ…จากผมน่ะเหรอครับ?” “อืม รู้จักเพื่อนใหม่ห้องเธอแล้วใช่ไหม…ชาลิษาน่ะ” “ครับ” “ช่วยทำให้เกรดเขาดีขึ้น จนสามารถต่อมหา’ลัยดี ๆ สักที่ได้ที” ต่อยศไม่รอช้าที่จะเอ่ยเข้าประเด็น แน่นอนว่าเด็กหนุ่มมัธยมปลายหัวดีที่ได้ยินก็ชะงัก “ให้ผมช่วยงั้นเหรอครับ” “อืม ก็เธอเรียนดีมาโดยตลอด แถมคะแนนสอบก็แทบไม่ต้องทำอะไร” คำตอบจากชายวัยกลางคนตรงหน้าทำเอาเจ้าของใบหน้าหล่อที่ได้ยินนิ่ง ก่อนจะจ้องมองยังผู้อำนวยการใหญ่อย่างคนที่ถูกส่งต่อดีเอ็นเอนักธุรกิจที่แสนชาญฉลาดมาอย่างชัดเจน “แล้วแบบนั้น ผมจะได้อะไรครับ” ต่อยศที่ได้ยินก็ไม่นึกแปลกใจแม้แต่น้อยกับเด็กหนุ่มทายาทนักธุรกิจใหญ่ที่มีความชัดเจนในความต้องการมีข้อแลกเปลี่ยนชัดเจน “โควตามหาวิทยาลัยที่เธอต้องการ” “แบบนั้นผมสอบเองได้…” “ฉันให้เพิ่มพิเศษอีกหนึ่ง ใช้ได้สำหรับเข้าสองคน” ผู้อำนวยการใหญ่มองหน้าเอ่ยบอกอย่างพอที่จะรู้ถึงความต้องการของหนุ่มมัธยมปลายที่อยู่ตรงหน้า โดยคนที่ได้ยินก็รู้สึกพึงพอใจกับคำตอบจริง ๆ “ถ้างั้น…ก็ตกลงครับ” ริมฝีปากหนาตอบกลับด้วยรอยยิ้มพอใจ ก่อนจะขอตัวเดินออกจากห้องผู้อำนวยการใหญ่ไปด้วยใบหน้าหล่อเหลายิ้มมุมปากไม่ได้รู้สึกว่าสิ่งที่ได้รับมอบหมายมา มันยากหรืออะไรจนเกินไปสำหรับตัวเอง ทว่าขณะที่สองเท้าหนักกำลังเดินตรงเข้าไปยังภายในโรงอาหารหรูของโรงเรียนนานาชาติชื่อดัง “ฉันบอกแล้วไงว่าอย่ามายุ่งกับฉัน” เสียงเรียบนิ่งคุ้นเคยของร่างสวยที่กำลังถูกริวตะขวางทางอยู่ดังขึ้น ซึ่งชายหนุ่มที่ถูกพูดใส่ก็ยกยิ้มไม่คิดทำตามที่หญิงสาวบอก เซลีนจึงยิ่งแสดงสีหน้าเบื่อหน่ายออกมา และในตอนนั้นเอง พรึบ! พอร์ชที่ยืนพอเดาเหตุการณ์ทุกอย่างได้ก็เดินเข้าไปคว้าที่ไหล่บางเข้าหาตัว ราวกับว่าสนิทกับร่างสวยที่ยืนอยู่มานาน เซลีนที่เห็นก็หันมองยังคนที่มาใหม่ตาขวาง คนตัวสูงจึงไม่รอช้าที่จะค่อย ๆ เคลื่อนใบหน้าหล่อไร้ที่ติของตัวเองเข้าไปกระซิบยังหูสวย “อยู่เฉย ๆ ฉันกำลังช่วยเธออยู่” สิ้นเสียงทุ้มบอก หญิงสาวก็ชะงักไปอย่างไม่รู้ทำไมถึงยอมเชื่อ ซึ่งพอร์ชที่เห็นแบบนั้นก็หันกลับไปมองหน้าริวตะที่ยืนอยู่ “นี่เพื่อนข้างโต๊ะฉัน ถ้าเขาบอกให้เลิกยุ่ง นายก็ควรเลิกยุ่งนะ” ริมฝีปากหนาขยับเอ่ยบอกกับเพื่อนต่างห้องด้วยสีหน้าท่าทีปกติ ทว่าในเสียงทุ้มนั้นกลับเต็มไปด้วยความเรียบเข้ม จนคนที่ได้ยินนิ่งไป “หึ” แล้วสุดท้าย ริวตะก็จำต้องยอมเดินออกไปอีกทางด้วยความไม่อยากที่จะมีปัญหากับพอร์ชต่อ แม้ชายหนุ่มจะจงใจแสดงสีหน้าหงุดหงิดไม่พอใจออกมาให้เห็น แน่นอนว่าพอร์ชก็ไม่คิดสนใจอะไรต่อท่าทีพวกนั้น โดยทันทีที่ริวตะเดินออกไป เซลีนก็ไม่รอช้าที่จะปัดมือหนาของคนที่กำลังโอบอยู่ที่ไหล่ของเธอออกด้วยความรวดเร็วและทำท่าจะสาวเท้าเดินหนีออกไปจากความวุ่นวายที่พบ แต่ก็ต้องถูกมือหนาของคนที่ยืนอยู่คว้าไว้ หมับ! “ทำบ้าอะไรของนาย” “หลังจากนี้…ตั้งใจเรียนซะ” เจ้าของใบหน้าหล่อเหลามองหน้าเอ่ยบอกกับคนที่ยืนอยู่ตรงหน้า เซลีนที่ได้ยินก็มองหน้าคนตัวสูงนิ่ง ก่อนจะจัดการสะบัดมือหนาออกไปอีกครั้งพร้อมกับเดินออกไปอย่างไม่สนใจโดยที่มีสายตาคมของพอร์ชที่มองตามไปอย่างหมายมั่นที่จะทำให้อีกคนมีเกรดที่ดีกว่าเดิมตามผลประโยชน์ข้อเสนอแลกเปลี่ยนที่เขาได้มา @ห้องเรียน หลังจากการพักกลางวันจบลง นักเรียนทุกคนก็กลับมายังภายในห้องเรียนของตัวเอง พร้อมกับครูสาวประจำชั้นที่เดินเข้ามาด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม “ไงคะทุกคน วันนี้อาหารกลางวันถูกปากกันไหม” โอปอล์ยิ้มทักทายชวนนักเรียนห้องตัวเองพูดคุยไปตามประสา ก่อนจะไม่รอช้าที่จะเริ่มเข้าสู่เนื้อหาการเรียนการสอนที่จัดเตรียมมา ขณะที่เซลีนก็นิ่งยังคงหันมองออกไปยังบริเวณด้านนอกหน้าต่างอย่างเหม่อลอยไม่คิดสนใจการเรียน กระทั่ง… “โอเคค่ะเนื้อหาที่จะเรียนกันก็มีเท่านี้นะคะ แต่…อย่าเพิ่งดีใจไปค่ะ เพราะวันนี้ครูยูนาไม่มา ครูเลยจะขอจับคู่นักเรียนทำรายงานมาส่งครูแทนในวันพรุ่งนี้ก่อนสิบโมง เนื้อหาสรุปเขียนโดยลายมือเท่านั้น ไม่เอาเป็นพิมพ์แล้วพรินต์ออกมานะคะ โดยจะเป็นรายงานมีคะแนนพิเศษเพิ่มให้…” เสียงครูสาวพูดขึ้น “…โดยการจับคู่เอาเป็นว่า จับคู่กันตามที่นั่งคู่กันเลยแล้วกันนะคะง่ายดี ในส่วนของเนื้อหาของรายงาน ครูขอเป็น…” ว่าแล้ว หญิงวัยยี่สิบปลาย ๆ ก็บอกรายละเอียดเกี่ยวกับรายงานที่ตัวเองต้องการ โดยที่ร่างสวยที่นั่งอยู่ก็ยังคงไม่คิดสนใจต่ออะไรเหมือนเดิม กระทั่งครูสาวเดินออกจากห้องไป เซลีนก็ไม่รอช้าที่จะเอื้อมมือลงไปหยิบหูฟังกับโทรศัพท์ตัวเองขึ้นมาเพื่อที่จะฟังเพลงไปอยู่ในโลกส่วนตัวของตัวเองเหมือนทุกครั้งเพื่อรอเวลาเลิกเรียน ทว่า… พรึบ! อยู่ ๆ มือหนาของคนที่นั่งอยู่ด้านข้างของเธอก็เอื้อมเข้ามากระชากทั้งโทรศัพท์และหูฟังของเธอไปจากมือสวย “ทำบ้าอะไร” เซลีนไม่รอช้าที่จะหันไปมองหน้าคนด้านข้างอย่างเอาเรื่องในทันที แน่นอนว่าพอร์ชก็ไม่คิดสนใจต่อท่าทีพวกนั้น “ไม่ได้ยินที่ครูสั่งเหรอ ว่าเธอต้องทำรายงานคู่กับฉัน” “แล้วยังไง” “แล้วยังไง หมายความว่ายังไง” “ถ้านายอยากทำ…ก็ไปทำเอง” “มันเป็นรายงานคู่” “ก็แค่ไม่ต้องใส่ชื่อฉัน” “ก็คือเธอจะไม่ทำ?” “…” เจ้าของใบหน้าเรียวสวยก็นิ่งไม่ตอบ โดยนั่นคือคำตอบของเธอ…เธอไม่ทำ “เสียใจด้วย แต่เธอต้องทำ” พูดจบ คนตัวสูงก็ลุกขึ้นจากเก้าอี้ที่นั่งอยู่พลางจ้องมองยังใบหน้าเรียวไร้ที่ติของร่างสวยที่นั่งอยู่ ก่อนจะสาวเท้าเดินออกไปพร้อมกับโทรศัพท์และหูฟังของเซลีนที่ยังคงอยู่ในมือแกร่งของเขา “นี่!” หญิงสาวที่ไม่ค่อยพูดอดไม่ได้ที่จะเอ่ยขึ้นมาอย่างเอาเรื่อง และไม่รอช้าที่จะรีบสาวเท้าเดินตามเจ้าของแผ่นหลังกว้างที่เอาโทรศัพท์และหูฟังของเธอไป ซึ่งแน่นอนว่ามันไม่ง่ายเลยที่เธอจะสามารถตามคนที่สูงกว่าเธอเกือบยี่สิบเซนติเมตรได้ทัน ทว่าสุดท้ายเธอก็สามารถตามมาจนถึง…ห้องสมุดใหญ่ของโรงเรียนหรู “แฮก!…” “…เอาของฉันมา” เจ้าของใบหน้าสวยไม่รอช้าที่จะมองหน้าคนที่ยืนอยู่ตรงหน้าแววตาเอาเรื่องต้องการสิ่งของของตัวเอง พอร์ชที่ได้ยินก็ยกยิ้มมุมปากไม่คิดสนใจ “นั่งสรุปรายงานซะ แล้วฉันจะให้” “นี่!” “ในนี้มีข้อมูลที่ครูต้องการทั้งหมด…สรุปมา แล้วฉันจะนั่งตรวจ” มือหนาจัดการโยนหนังสือข้อมูลให้กับร่างสวยที่ยังคงหอบหายใจอยู่ พร้อมกับนั่งไขว่ห้างลงบนเก้าอี้ที่โต๊ะห้องสมุดอย่างดูสบายอารมณ์ เซลีนที่เห็นจึงยิ่งรู้สึกประสาทเสีย “นายเป็นใคร ถึงได้มาสั่งให้ฉันทำ” “เป็นคนที่จะต้องทำให้เกรดเธอดีขึ้นกว่าเดิม เพื่อที่จะสามารถเข้ามหาวิทยาลัยดี ๆ ได้” “เหอะ ฉันไม่ต้องการ” “แต่ฉันต้องการ” “…” ดวงตาสวยจ้องมองยังคนที่นั่งอยู่ด้วยความไม่เข้าใจ พอร์ชที่เห็นจึงอธิบายเพิ่มเติมเล็กน้อย “การช่วยเธอ ฉันได้ผลประโยชน์ในครั้งนี้ ดังนั้น…ทำซะ” พูดจบ ชายหนุ่มก็ปรายตาเชิงบอกให้ร่างสวยทำในสิ่งที่เขาต้องการ แน่นอนว่าคนที่หัวแข็งเอาเรื่องอย่างเซลีนก็ไม่คิดยอมง่าย ๆ “ไม่ทำ แล้วก็เอาของฉันคืนมา” “เธอนี่แม่ง…เอาเรื่องดีชะมัด แต่ก็นะ ถ้าไม่ทำ…ก็ไม่ต้องเอา” “นี่” “…” คนตัวสูงก็เงียบไม่พูดอะไรต่อ แต่เลือกที่จะจัดการเก็บโทรศัพท์กับหูฟังของหญิงสาวเอาไว้ภายในเสื้อนักเรียนของตัวเองบ่งบอกอย่างชัดเจนว่าไม่มีทางคืนให้เป็นแน่ หากอีกคนไม่ยอมทำ เซลีนที่เพิ่งเคยเจออะไรแบบนี้ครั้งแรกก็จ้องมองคนตรงหน้านิ่งแววตาฉายออกมาชัดเจนถึงความต้องการอยากบีบคอหนา แต่ก็ทำอะไรไม่ได้เลยสักอย่าง “มันเป็นรายงานคู่ แล้วทำไมฉันต้องทำคนเดียว” ริมฝีปากสีสวยถาม “ก็ฉันมีหน้าที่ตรวจทานแล้วไง” “เหอะ สบายเกินไปไหม” “เธอเพิ่งมาใหม่ก็คงไม่รู้สินะ…” “…ฉันน่ะ คะแนนสอบอันดับหนึ่งของชั้นเรียนมาตลอดตั้งแต่เกรด 7” ร่างสวยที่ได้ยินก็มองหน้าชายหนุ่มตรงหน้าด้วยแววตาบ่งบอกถึงความไม่อยากที่จะเชื่อชัดเจน แน่นอนว่าพอร์ชที่พูดความจริงทั้งหมด แต่พอต้องมาเจอกับสายตาดูถูกเหมือนเขาเพียงพูดโอ้อวดก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกหัวเสีย “ฉันเรียนเก่งจริงนะเว้ย แม้จะดูเหมือนเกเรไปบ้าง แต่เรื่องคะแนนสอบ ฉันไม่เคยพลาดเลยสักครั้ง” “เอาเถอะ อยากพูดอะไรก็พูดไป สรุปฉันต้องทำรายงานบ้า ๆ นี่ให้จบไปใช่ไหม” เรียวปากสีหวานถามเสียงนิ่ง “อืม” ซึ่งหลังจากที่ได้ยินคำตอบแบบนั้น เซลีนที่ทำอะไรไม่ได้ก็จำต้องหยิบหนังสือที่อยู่ตรงหน้าเข้ามาจดสรุปด้วยความต้องการเพียงเอาของของตัวเองคืนกลับมาจากเพื่อนร่วมโต๊ะที่แสนชวนให้รำคาญใจ โดยพอร์ชเองก็นั่งลอบมองดูท่าทีตั้งใจอ่านสรุปของหญิงสาวอย่างไม่คิดว่าจะได้เห็น ทว่าใช้เวลาไปได้เพียงไม่นาน พรึบ! กระดาษคำตอบที่จะต้องสรุปเป็นภาษาอังกฤษทั้งหมดก็ถูกยื่นเข้ามาใส่ใบหน้าหล่อ จนร่างสูงที่นั่งอยู่ชะงักไปด้วยความไม่อยากจะเชื่อนักกับภาพที่เห็น เพราะเขาไม่คิดว่าอีกคนจะทำเสร็จเร็วกว่าที่คิดแบบนี้ มือแกร่งจึงไม่รอช้าที่จะนำกระดาษสรุปที่อยู่ตรงหน้าเข้ามาอ่าน แต่แล้วคิ้วหนาก็ต้องขมวดเข้าหากันอีกครั้งพลางหันมองยังเจ้าของใบหน้าเรียวสวยที่นั่งอยู่ เพราะคำตอบของหญิงสาวถือว่าตรงจุดและสรุปได้ดี “ก็ทำได้ดีนี่” ริมฝีปากหนาอดไม่ได้ที่จะเอ่ยชมเชย ทว่าเซลีนกลับไม่คิดสนใจคำชมเชยพวกนั้นแม้แต่น้อย “เอาของฉันมา” หญิงสาวทักท้วงถึงสิ่งสำคัญของตัวเองสีหน้าเรียบนิ่ง ร่างสูงที่ได้ยินก็หันมองยังใบหน้าเรียวสวยไร้ที่ติ “…” “ไม่ได้ยินที่ฉันบอกหรือไง” เซลีนถาม โดยวันนี้แทบจะเป็นวันที่เธอพูดคุยอย่างเอาเรื่องกับใครสักคนมากที่สุดเลยก็ว่าได้ เพราะอีกคนช่างยียวนกวนประสาท จนเธอแทบที่จะทนไม่ไหว “กลับยังไง” พอร์ชเลือกที่จะหมางเมินต่อคำพูดของหญิงสาวพลางตีหน้ามึนถาม “อะไรของนาย” “กลับยังไง เดี๋ยวจะไปส่ง” ริมฝีปากหนาถามหลังจากที่เห็นว่าบรรยากาศด้านนอกเริ่มอึมครึมเหมือนฝนจะตก ทว่า… “ไม่ต้อง แค่เอาของฉันคืนมา” ร่างสวยยังคงยืนยันคำเดิมอย่างไม่คิดสนใจต่อความหวังดีจากคนที่อยู่ตรงหน้าแม้แต่น้อย พอร์ชที่ได้ยินจึงพยักหน้ารับรู้อย่างไม่เซ้าซี้ต่อ แต่เลือกที่จะสาวเท้าเดินออกไปโดยที่ไม่ได้คืนของ “ไม่อยากไปให้ไปส่ง ก็แล้วแต่” เซลีนที่เห็นก็รีบสาวเท้าเดินตามไปในทันที ซึ่งก็เหมือนเดจาวูก่อนหน้าที่เธอจะต้องเดินตามชายที่สูงกว่าเธอเกือบยี่สิบเซนติเมตรไปแบบนี้! “ให้ตาย…” “…เป็นบ้าอะไรของหมอนั่น” เสียงหวานพึมพำ ทว่าก็เดินตามมาจนถึงบริเวณรถสปอร์ตคันหรูที่จอดอยู่ “ขึ้นรถสิ” “นี่!” “โอเค ถ้าไม่ขึ้น ก็วิ่งตามไปแล้วกัน” ว่าแล้ว ชายเจ้าของรถราคาแพงก็เปิดประตูเข้าไปนั่งภายในรถของตัวเองในทันที โดยที่เซลีนก็ได้แต่ยืนนิ่งทำเสียงหงุดหงิดออกมาด้วยความหัวเสียไม่มีทางเลือก เนื่องจากโทรศัพท์และหูฟังของเธอยังคงอยู่กับพอร์ช ทำให้สุดท้ายร่างบางก็จำต้องเปิดประตูเข้าไปนั่งยังที่นั่งด้านข้างคนขับด้วยสีหน้าฉายออกมาถึงความหัวเสียขั้นสุด แต่มันก็ไม่ได้ทำให้ร่างสูงที่นั่งอยู่รู้สึกอะไรแม้แต่น้อย เขากลับรู้สึกสนุกบอกไม่ถูกมากกว่าที่ได้เอาชนะกึ่งกลั่นแกล้งหญิงสาวที่ดูไม่สนใจโลกอย่างคนด้านข้าง และใช้เวลาไม่นาน รถสปอร์ตคันแพงก็ถูกขับเข้าไปจอดยังบริเวณด้านหน้าคอนโด ร่างสวยที่เห็นแบบนั้นจึงหันมองหน้าคนฝั่งคนขับในทันที ชายหนุ่มที่นึกรู้ว่าอีกคนต้องการอะไร ก็ยอมคืนโทรศัพท์กับหูฟังราคาแพงให้แก่หญิงสาวร่างสวยแต่โดยดี โดยทันทีที่เซลีนได้รับของของตัวเองกลับมา ปึง!! ร่างบางก็ไม่รอช้าที่จะรีบเดินลงจากรถคันหรูพร้อมกับจัดการปิดประตูรถนั้นสุดแรงเกิดอย่างจงใจ ทำเอาเจ้าของรถสุดหวงที่ได้ยินเสียงเบิกตากว้างมองตามหญิงสาวไปอย่างหมายหัวแทบตามลงไปเอาเรื่อง “ยัยนี่!!…” “…ให้ตายเถอะ เดี๋ยวเธอเจอฉันแน่!”

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more