“โอ๊ะ.. . เหมือนฝนจะตั้งเค้ามาโน่นแล้วค่ะ เพียรไปเก็บผ้านะคะ” แล้วก็รีบวิ่งออกไปอย่างรวดเร็ว
“หื้อ...เพราะมีลูกอย่างแกแท้เทียว ทำให้ฉันเนี่ยดูด่างพร้อย เหอะ...” ท่านคิดถึงหน้าลูกชายแล้วอารมณ์เสีย ส่งมือไปหยิบไอแพดที่อยู่บนตักขึ้นมาดูรูปของเหลนชายตัวน้อย มาวินร้องเพลงเป็นภาษาเยอรมันอย่างสนุกสนาน พูดภาษาไทยฟังแล้วแปร่ง ๆ สำเนียงกระเดียดออกทางฝรั่งไปหมด
“น่ารัก แต่ก็น่าสงสารจริง ๆ มาวิน เหลนปู่” มือเหี่ยว ๆ แตะลงไปที่หน้าจอเพื่อขยายภาพให้มันใหญ่ขึ้น บางทีท่านก็นั่งยิ้ม บางทีท่านก็นั่งเศร้า คงจะคิดถึงทั้งหลานและก็เหลนมาก ๆ พออายุเยอะ ๆ ก็อยากจะมีลูกหลานมาห้อมล้อม
“อยากให้หนูมุกท้องจริง ๆ คลอดมาแล้ว หน้าตาคงหล่อเหลาไม่แพ้มาวิน เอ้ แล้วถ้าเป็นหลานสาวล่ะ คงน่ารักเหมือนยายหมี่” พูดอย่างมีความสุข
“เหนื่อยไหมมุก” ธาวินถามมุกเรียงตอนที่นอนอยู่บนเตียงในห้องนอนที่บ้านแล้ว เขายิ้มเจ้าเล่ห์ให้กับเม
