“อะไรที่ว่าคืออะไรคะ” จิ๋มถามกลับแบบกวนประสาท แต่จิ๋มคงไม่ได้ตั้งใจ คุณกมลชักตาตั้งใส่
“ไอ้หยา คนบ้านนี้ ฉันพูดภาษาคนนะเมื่อกี้ หรือว่าฉันกำลังพูดภาษาต่างดาว แกถึงฟังไม่เข้าใจ ไปเอากาแฟมาสักแก้วสิ”
“อ๋อ... ได้ค่ะ” จิ๋มลากเสียงยาว แล้วรีบวิ่งแจ้นกลับเข้าไปในครัวทันที
“เอ้อ... ให้มันได้ยังงี้ บ้านนี้ไม่มีใครทำอะไรได้อย่างใจสักคน”
คุณกมลพูดแบบอารมณ์เสีย ทิ้งหลังลงไปกับพนักพิงนั่งแบบหมดแรง ยกมือขึ้นบีบขมับที่รู้สึกปวด ๆ มึน ๆ เพราะฤทธิ์ของแอลกอฮอล์เมื่อคืนยังไม่จางหาย มึนตึบคิดอะไรไม่ออก จะดื่มกาแฟไล่ความเมาสักแก้ว แล้วคงกลับขึ้นไปนอน
กริ๊ง...กริ๊ง...กริ๊ง...
“มีอะไรคะคุณแม่ หมี่อยู่ที่สนามกอล์ฟค่ะ กำลังเช็กเรื่องบุฟเฟ่ต์สำหรับกรุปทัวร์ที่จะมาลงเย็นนี้อยู่น่ะค่ะ”
(“หมี่งานยุ่งมากหรือจ๊ะ”)
“นิดหน่อยค่ะคุณแม่ คุณแม่เป็นอะไรคะ น้ำเสียงไม่ค่อยดีเลย” ภูริตาจับสังเกตได้ ปกติแม่ไม่เคยโทร. หา
