เพราะเธอคือความสุขของหัวใจ

เลิกล้มงานแต่งงานเสีย

หญิงสาวถามตัวเอง รู้สึกมึนหัวไปหมด มันพูดไม่ออกบอกไม่ถูก มุกเรียงกำลังจนมุมกับเรื่องที่เธอเผชิญ มือสองข้างลดลงมาจับกันแน่นอยู่ใต้โต๊ะ เธอจิกเล็บลงไปในเนื้อของตัวเองจนรู้สึกเจ็บ เพื่อย้ำว่า เธอไม่ได้ฝันไป

‘มันเรื่องจริงใช่ไหม’ เธอยังถามตัวเองซ้ำ ๆ ย้ำอีกครั้งว่าสิ่งที่ได้ยินจากปากของคุณกมลคือเรื่องจริงทั้งหมด

มุกเรียงได้แต่จ้องอยู่ที่ริมฝีปากของคุณลุงที่ขยับขึ้นลง

“หรือไม่อย่างงั้น หนูก็ต้องเป็นฝ่ายปฏิเสธที่จะไม่แต่งงานกับเจ้ามาร์ชตั้งแต่ต้น นี่ก็คืออีกทางเลือกหนึ่งของหนูมุก” ทางออกที่คุณกมลให้กับเธอ เพื่อป้องกันไม่ให้มีการแต่งงาน แล้วต้องหย่าร้างจากกันขึ้นมาภายหลัง

“ความสุขของหนูมุก หนูมุกต้องเป็นคนเลือกเองนะ ลุงไม่ได้บังคับ” น้ำคำช่างเฉือนใจ

‘มันเป็นสัญญาที่เอาเปรียบอีกฝ่ายอย่างชัดเจน และเขากำลังประกาศว่าเขาไม่ชอบหน้าของเรา’ มุกเรียงบอกกับตัวเองภายในใจ

ข้อความในมือถือของเธอที่เด้งขึ้นมาตั้งแต่เช้าตรู่

(อรุณสวัสดิ์ครับ)

(มุกจ๋า เย็นนี้ อย่าลืมนะครับว่าเราสองคนนัดกัน ให้พี่ไปรับที่มหา’ลัยไหม)

(ไม่ต้องค่ะ มุกไปเอง เจอกันที่บ้านของพี่มาร์ชเลยนะคะ)

(แม่กับพ่อของพี่ต้องดีใจแน่ ๆ ที่มุกมา ทุกคนรับปากกับพี่เมื่อวานว่าจะอยู่กินมื้อเย็นด้วยกันครบทุกคน)

(มุกก็ดีใจค่ะ)

(พี่รักมุกนะ)

มุกเรียงยิ้มเต็มใบหน้า ส่งสติกเกอร์รูปหัวใจกลับไปให้ธาวิน เธอยังรู้สึกเขิน เพราะทุกอย่างมันอาจจะเร็วไป สำหรับคนที่เพิ่งจะเจอหน้ากันไม่กี่เดือน หลังจากที่ไม่เจอกันเป็นสิบ ๆ ปี แล้วพูดคุยกัน คบกัน ศึกษากันในระยะเวลาสั้น ๆ

เธอนึกขันที่ตัดสินใจตกปากรับคำคุณปู่วิศาลเรื่องแต่งงานกับเขา แต่สิ่งที่สำคัญสำหรับมุกเรียงที่ทำให้เธอตัดใจเลือกเขาเป็นคู่ชีวิต คือ สายตาของธาวินต่างหากที่ทำให้เธอปฏิเสธเขาไม่ลง ผู้ชายคนเดียวในโลกที่เธอพบแล้วทำให้หัวใจของเธอเต้นเป็นจังหวะรักแบบนี้

“ว่ายังไงจ๊ะหนูมุก” คำพูดที่แสนจะดี แต่แววตานั้นไม่ใช่ มันบอกว่าให้เธอเลือกที่จะตอบเป็นทางเลือกใดทางหนึ่ง แต่ค่อนไปทางทางเลือกที่สองที่เขาเสนอออกมาเสียมากกว่า

“ว่ายังไง” น้ำเสียงเริ่มห้วนเร่งเร้าเอาคำตอบ

“มุกขอให้คำตอบคุณลุงหลังกินข้าวเย็นวันนี้ที่บ้านของคุณลุงได้ไหมคะ”

สีหน้าของคุณกมลเปลี่ยนไป มันดูแย่กว่าเมื่อกี้นี้เสียอีก เขาผงกหัวหงึก ๆ จ้องมองใบหน้าของมุกเรียงเขม็ง แสดงความไม่พอใจอย่างชัดเจน เขาหัวเสียที่ไม่ได้คำตอบตอนนี้

“ก็ได้...” ท่านพ่นลมหายใจแรง ๆ แทบจะชี้หน้ามุกเรียง

“เธอกล้ามากที่จะย้อนฉัน แต่ไม่เป็นไร ฉันให้โอกาสเธอได้คิดจนถึงค่ำวันนี้ก็แล้วกัน”

คุณกมลพรวดพราดลุกขึ้น ก่อนจะยืนประจันหน้ากับหญิงสาว

“อ้อ...อีกอย่างนะ เรื่องนี้ขอแค่ให้เรารู้กันแค่สองคนนะ เรื่องที่เราคุยกันตรงนี้ และที่นี่ อย่าให้รู้ไปถึงหูของใครทั้งนั้น ไม่ว่าจะเป็นคุณพ่อ หรือเจ้ามาร์ช หรือคนในครอบครัวของหนูมุก แล้วสัญญาที่เราได้คุยกันวันนี้ ลุงจะส่งให้หนูมุกทางอีเมล”

‘โอ้โห!’ มุกเรียงเหมือนโดนตบหน้าอย่างจัง ๆ เธอไม่เคยคิดว่าตัวเองด้อยค่าสำหรับใคร จนกระทั่งมาได้ยินคำพูดทุกคำของคุณลุงกมลวันนี้ มุกเรียงเริ่มคอแข็งขึ้นมา เธอควรได้รู้เหตุผลสิว่าทำไมลุงกมลถึงรังเกียจเธอ และแสดงออกมาจนมากมายขนาดนี้ เธอรู้สึกแย่จริง ๆ

“มุกมีคำถามค่ะ”

“ถามมาสิ” น้ำเสียงฟังดูขุ่นมัว

มุกเรียงเริ่มหน้าแดง จะไม่ให้ใครมีน้ำโหแบบนี้ได้อย่างไรกัน หากมาได้ยินถ้อยคำอย่างนี้ ช่างดูถูก ช่างใจร้าย และแสนเยือกเย็น ใครไม่เจอกับตัวคงไม่รู้ เธอโกรธลุงกมล หรือเกลียดความรู้สึกสับสนที่เกิดขึ้นตอนนี้กันแน่

“มุกไม่เหมาะสมที่จะเป็นลูกสะใภ้ของคุณลุงตรงไหนคะ”

เธอไม่เคยคิดด้วยซ้ำว่า คุณกมลเป็นคนอื่น เพราะเธอเชื่อมาเสมอว่าทั้งสองครอบครัวเป็นเสมือนญาติสนิทกัน สนิทกันมากด้วยซ้ำไป

“มีคนที่เหมาะสมกับมาร์ชมากกว่าหนูมุกต่างหาก เธอชื่อเนย เป็นลูกสาวของคุณพิสุทธิ์กับคุณจินตราเพื่อนของลุง และถ้าลุงได้หนูเนยมาเป็นลูกสะใภ้ เธอและครอบครัวของเธอจะช่วยในเรื่องการงานและกิจการของปรีชาไพศาลให้รุ่งเรืองและเจริญก้าวหน้ามากยิ่งขึ้น แบบไม่มีใครจะเทียบได้ เราจะยิ่งใหญ่มากกว่านี้อีก”

‘OMG การแต่งงานไม่ใช่ธุรกิจนะ’ มุกเรียงอุทานในใจ เธออึ้งกับคำตอบของเขามาก ๆ

‘แสดงว่าคุณลุงไม่แคร์ว่าพี่มาร์ชจะรักใครด้วยสินะ’

‘นี่ขนาดยังไม่ได้แต่งงานกับพี่มาร์ช คุณลุงยังตั้งแง่ ตั้งป้อมกับฉันขนาดนี้ ฉันจะเจอกับอะไร หากว่าฉันแต่งงานไปกับพี่มาร์ช’

ความคิดสับสนมากมายอยู่ในสมองของหญิงสาว หัวอกของเธอเหมือนถูกฉีกทึ้งด้วยกรงเล็บของสัตว์ร้าย สายตาของคุณกมลไม่มีความรู้สึกดี ๆ ที่มุกเรียงพอจะสัมผัสได้ คุณกมลยื่นกระดาษแผ่นเล็ก ๆ ลงมาตรงหน้าของเธอพร้อมปากกาด้ามสีทองราคาเหยียบแสนของเขา

“ลุงขออีเมลของหนูมุกด้วย” เขาเหมือนย้ำว่าสิ่งที่เขาพูดออกมาคือสิ่งที่เขาจะทำจริง ๆ

“อีกคำถามหนึ่งค่ะ” เธอมองหน้าของลุงกมลอย่างคลางแคลงใจ ในเมื่อเขาไม่ให้เกียรติ แถมยังหยามเกียรติของเธอด้วย หญิงสาวจึงกล้าถาม เพราะหัวใจของเธอทั้งดวงถูกเขาย่ำยีแล้ว มุกเรียงต้องการได้คำตอบอีกหนึ่งคำตอบ เพื่อเธอจะตัดสินใจว่า เธอจะแต่งงานกับธาวินหรือไม่

“ว่ามา ถามมาให้หมด เอาจนกว่าหนูมุกจะพอใจ”

“เวลาคุณลุงจะทำอะไรก็ตาม คุณลุงคิดถึงตัวเองก่อน หรือว่าคิดถึงคนอื่นก่อนเสมอคะ”

คำถามที่แทงใจดำของคุณกมลที่สุด

“คิดถึงตัวเองสิ ใคร ๆ ก็ต้องคิดถึงตัวเองก่อนทั้งนั้น” คุณกมลเริ่มมีอารมณ์กับคำถามนี้ของมุกเรียงทำให้เขาชักสีหน้า