เพราะเธอคือความสุขของหัวใจ

เริ่มต้นครอบครัวด้วยกัน

ชายหนุ่มรู้สึกสงสารเธอมาก มุกเรียงคงจะเจ็บจริง ๆ เขาหยัดตัวนิ่ง เริ่มปลุกเร้าอารมณ์พิศวาสให้เธออีกครั้ง เพื่อให้หญิงสาวผ่อนคลายอาการเกร็งลงไป ริมฝีปากร้อนรุ่มโจมตีสองเต้าที่กระเพื่อมไหวตามแรงหายใจที่อยู่ภายใต้หน้าอกของเธอ ปลายมือที่ลูบคลำไปตรงไหนก็รับรู้ได้หมด ร่างกายของหญิงสาวตอบสนองเขา เธอแอ่นร่างรับร่างกายที่บดเบียดค่อย ๆ แทรกซึมลึกลงไปเรื่อย ๆ ช่องทางคับแคบแอบบีบรัดลำใหญ่ของธาวินเหมือนจะให้แหลกละเอียดกันไปข้างหนึ่ง เขาเป่าปากพ่นลมส่งเสียงครางกระเส่าแบบสุขสมในอารมณ์อย่างที่สุด

สองมือของมุกเรียงจิกเล็บลงไปตามกล้ามเนื้อแขนของธาวินที่ทาบติดแนบข้างลำตัวของเธอจนเป็นรอย ยิ่งเขากระแทกหนัก เธอก็จิกกดย้ำตามแรงน้ำหนักของเขาเข้าไปอีก จนมีเลือดซึม แต่ความเผ็ดร้อนซาบซ่านบนเตียงกลับโหมกระพือพัดแรงขึ้นไปเรื่อย ๆ สารหล่อลื่นขับส่งออกมาจากช่องทางเล็ก ๆ จนเอ่อล้น

ยิ่งเขากระแทกลึก มันก็ยิ่งขับส่ง มุกเรียงออกเสียงครางอื้ออ้า รู้สึกเจ็บปนเสียวมันมีอารมณ์แบบนี้ผสมปนเปกันจนแยกไม่ออก แต่เธอต้องยอมรับอย่างหนึ่งว่ามีความสุขที่เห็นสีหน้าของพี่มาร์ชและได้ยินเสียงของเขาที่ครางครวญออกมาด้วยความพอใจ จากจังหวะเนิบนาบของเขาที่เริ่มต้น ก็เปลี่ยนเป็นเร่งรัดจังหวะร้อนให้รัวเร็ว สะโพกสอบตะบันดันตัวเองและดึงออกระยิบ

น้ำตาแห่งความสุขของมุกเรียงไหลริน สองมือของเธอถูกส่งลงไปยึดจับเอาหมอนที่รองหนุนเอาไว้แน่น ร่างน้อย ๆ ตอบรับสนองโดยการแอ่นร่างเด้งสวนกับการกดกระแทกสอดอัดของเขาอย่างเต็มใจ ทุกอย่างที่เกิดขึ้นบนเตียงนอนสร้างความสุขให้กับธาวินอย่างมากมาย

ชายหนุ่มส่งเสียงคำรามส่งท้าย ก่อนจะฉีดส่งความสุขเข้าไปอยู่ในตัวของเธอพร้อมกับทิ้งร่างใหญ่ ๆ ของตัวเองทาบอัดแน่น ปล่อยให้ช่องทางน้อย ๆ ของหญิงสาวบีบรีดพิษสงความสุขใจออกมาจากตัวให้เขาจนหมด ธาวินบรรจงจูบหอมแก้มนวลที่แดงระเรื่อ เหงื่อซึมชื้นบนใบหน้าของทั้งสองคน ตอนนี้เธอเป็นของเขาหมดทั้งตัวและหัวใจแล้ว

“พี่ดีใจที่สุดเลยรู้ไหม”

“ค่ะ มุกก็เหมือนกัน”

“พี่ไม่ขออะไรมาก ขอเพียงกลับมาจากที่ทำงานเหนื่อย ๆ ได้เห็นหน้ายิ้มแย้มของมุกแบบนี้ก็พอ”

เธอเอียงอาย

“พี่มาร์ชรู้ไหมคะว่าพี่มัดหมี่ให้ของขวัญอะไรมุกอีก” เธอถามเขา

ธาวินหัวเราะ

“ก็ชุดสีขาวที่มุกใส่มายั่วพี่นี่ไง ยังไม่พอเหรอ ยังมีอีกหรือจ๊ะ”

มุกเรียงเผยรอยยิ้ม

“ทำไมรู้คะ”

“พี่มัดหมี่น่ะตัวร้าย และเป็นตัวโจ๊กตัวตลกที่ทำให้เกิดเสียงฮาในบ้านหลังนี้น่ะสิ พี่ชอบนะที่มุกใส่ชุดนี้ออกมายั่วพี่ แต่พี่ชอบมากกว่าคือตอนที่มุกไม่ใส่เสื้อผ้าเลยมากกว่า”

“พี่มาร์ชอะ” เธอตีไปที่แผงอกของเขาเบา ๆ

“ขอโทษนะที่ทำให้มุกเจ็บ”

“ก็มันเป็นครั้งแรกของมุกนี้คะ” หน้าแดงร้อนออกผ่าว ๆ กับสายตาที่จ้องสบมาแบบหื่น ๆ

“พี่รู้ว่า นี่เป็นครั้งแรกของมุก รู้ไหมตัวมุกบีบไอ้หนูน้อยของพี่เสียแทบแย่ เกือบจะล่มตรงปากอ่าวเสียแล้ว”

“บ้าน่า”

“จริง ๆ นะ ตอดรัดแรงมาก รู้สึกดี๊...ดี”

เธอทุบหน้าอกของเขาระรัว ปิดความเก้อเขินเอาไว้ไม่ได้ แถมตอนนี้ไอ้ตัวเล็ก ๆ ที่ธาวินเอ่ยถึง ยังคงฝังอยู่ในร่างกายของเธออยู่เลย แล้วยังทำยึก ๆ ยัก ๆ จนมุกเรียงรู้สึกได้

“มุกอายนะคะ”

“อายทำไม เราสองคนเป็นของกันและกันแล้ว ร่างกายของพี่เป็นของมุก และร่างกายของมุกก็เป็นของพี่”

เขาส่งสายตาหวานเชื่อม ฉกใบหน้าคมลงไปบนซอกคอขาวเนียน

“ตรงนี้ก็ของพี่”

“อื้อ... พี่มาร์ชอะ”

“ตรงนี้ก็ของพี่” เขาเลื่อนใบหน้าลงต่ำมาเรื่อย ๆ ส่งเสียงพูด แล้วอ้าปากอมเม็ดสีชมพูที่แข็งเป็นไตอยู่ตอนนี้

“อ้า...” เธอแอ่นหน้าอกรับปลายลิ้นของเขาที่ละเลงระรัว

“แล้วตรงไหนอีกคะ” เธอแกล้งถาม ใช้สายตายั่วยวน ร่างหนาใหญ่บดตัวเองกับโหนกเนินแทบจะเป็นเนื้อเดียวกัน

“ตรงนี้ไงจ๊ะ มุกจ๋า พี่รักมุกนะ เรามาจิ๊จ๊ะกันอีกรอบน้า” เขาทำเสียงสั่นกระเส่าดังกระซิบที่ข้างใบหูของเธออีกครา กว่าจะหลับตาลงไปได้ในคืนแรกที่เข้าหอ จบเกมรักบนเตียงไปสามเกม ธาวินกอดมุกเรียงเอาไว้แน่นด้วยหัวใจที่มีความสุขแผ่ซ่าน รอคอยว่าเด็กตัวน้อย ๆ ที่เกิดมาท่ามกลางความรักของพ่อกับแม่จะมาเมื่อไหร่ด้วยความใจจดใจจ่อ มุกเรียงนับวันรอคอยให้ทุกอย่างเป็นจริง

เช้าของวันใหม่ หนุ่มสาวจูงมือกันลงมาจากบันได พอเดินเข้ามาถึงในห้องทานข้าว คุณลุงกมลก็ยกน้ำขึ้นดื่มแสดงว่าตัวเขากินอิ่มแล้ว

“อ้าว... ทำไมกินไม่หมดล่ะคะคุณพี่” ภารดีถาม

เขายกหน้ามองใบหน้าของลูกสะใภ้ ปากขยับพูดเพื่อให้คนที่ได้ยินรู้สึกไม่ดี

“กินไม่ลง” คุณลุงกมลลุกขึ้นยืน เอามือล้วงกระเป๋า หันหน้ามาถามลูกชายที่กำลังเลื่อนเก้าอี้ให้กับมุกเรียง

มุกเรียงหน้าเจื่อนลงไปในทันที

“แล้ววันนี้ แกจะไปทำงานไหม” ท่านเอ่ยถาม

“เอ่อ...” ธาวินถึงกับพูดไม่ออก

“ไม่ไปค่ะคุณพ่อ” พี่สาวตอบแทน ยกไข่ลวกและของบำรุงร่างกายสำหรับคู่บ่าวสาวมาวางไว้ให้คนทั้งคู่ คุณพ่อหันไปส่งสายตาดุให้ลูกสาว

“แค่ไปจดทะเบียน ทำไมแกจะต้องหยุดงานด้วย อะไรมันสำคัญไปกว่างาน ฮึ” ท่านจงใจว่าแรง ๆ

ธาวินหน้านิ่งแต่ใจเสีย แต่เขาก็ไม่ได้โต้ตอบกับคุณพ่อไป มุกเรียงจับมือของธาวินเอาไว้แน่น

“คุณพ่อขา บริษัทของเราเอง งานเดี๋ยวนี้ทำที่ไหนก็ได้ ใช้มือถือ ทำในระบบออนไลน์ สั่งงาน หรือประชุม เราก็ทำแบบออนไลน์ก็ได้ ไม่ต้องไปเจอกันก็ยังได้ค่ะ อีกอย่างหนูกับแม่จะไปเป็นเพื่อนมาร์ชกับมุกจดทะเบียนกันที่อำเภอ แล้วจะไปส่งทั้งสองคนที่สนามบิน วันนี้วันศุกร์ พรุ่งนี้วันเสาร์ มัดหมี่โทร. ไปจองโรงแรมเอาไว้ให้น้องแล้ว สองคนนี้จะไปฮันนีมูน” พี่สาวตอบแทนน้องชาย

“ความเจ้ากี้เจ้าการไม่มีใครมันเกินหน้าแกจริง ๆ” คุณกมลชี้หน้าลูกสาวพูดออกไปด้วยความไม่ชอบใจ

“คุณพี่คะ จะไปทำงานก็ไปเถอะค่ะ ฝนทำท่าจะตก ประเดี๋ยวรถจะติดเอานะคะ” ภรรยาออกปากไล่นางพยักพเยิดให้จิ๋มถือกระเป๋าของคุณผู้ชายไปส่งที่รถ คุณภารดีเดินเข้าไปคล้องแขนสามี